படமும் பாடலும் (8)

கயல்விழி ராதையொடு கோதையு முண்டு

குயில்மொழி ஆய்ச்சியர் காண்ப துயர்வாய்

மயலுற்ற னைத்தும் மதுசூதன் விட்டு

வயல்வெளியில் நின்றான் வளர்ந்து.

***********************************************************************

லேட்டாபால் வாரதினால் நாக்கேங்கு தேகாலை

லோட்டா நிறைகாப்பிக் கே.

*************************************************************************

கட்டுச்சோற் றுப்பொதிக்குக் கச்சிதமாய்த் தேர்வதில்

இட்லிக்கு உண்டோ இணை.

சுடச்சுடக் காபியுடன் இட்லியெனில் சொர்க்கம்

சடனாய் அருகே வரும்.

சட்னியொரு கண்ணெனில் சாம்பாரோ மற்றொன்றாம்

இட்டமெக் கண்ணெனச் செப்பு

பஞ்சுபோல் இட்லியைப் பாய்ந்துண்ணீர் நாளைகிட்டும்

மிஞ்சியமா தோசையாய் வார்த்து

*************************************************************************

ரசவடைக் கென்றே சுடினும் சபல

வசப்படின் எஞ்சுவ தேது.

****************************************************************************

வாயைக் கிளறவரும் வம்பரின் அன்பெலாம் மாயைதா னென்றே உணர்

**************************************************************************************

வீட்டுக் கிரண்டொரு வாகனம் உண்டாயின்

ரோட்டில் பெருகாதோ ஜாம்

*********************************************************************************

தங்கவளை கேட்டதும் தங்கவலை யெண்ணாது மங்காத ரத்னவளை மாட்டுகிறீர் பர்த்தாவே வாங்கிய வாங்கியை வாட்டியே இன்றேனும் பாங்காய்ச் சமைக்கிறேன் பாத்.

புன்னைவனக் காவலன் - டாக்டர் அகிலாண்ட பாரதி(புத்தக மதிப்புரை)

“கோவில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம்” என்று சொல்வார்கள். சில நேரங்களில் ஊர் முதலில் அமையும், அதன்பின் அவ்வூருக்கு ஒரு வழிபாட்டுத்தலம் வேண்டியதன் தேவையை உணர்ந்து அமைத்துக்கொள்வதோ அல்லது இறைசக்தி தானாகவே அந்த ஊரில் வந்தமைவதோ நடக்கும். அப்படியல்லாமல் சில நேரங்களில் சுயம்புவாக எழுந்தருளும் இறைவன் பலகாலமாகக் கண்டுகொள்ளப்படாமல் இருந்து, தக்க சமயத்தில் தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்ளும்போது சாரிசாரியாக வரத்தொடங்கும் பக்தர்களால் படிப்படியாக அக்கோவிலைச்சுற்றி ஊர் அமைந்து விடும். அப்படியொரு கோவில்தான் தென்காசி மாவட்டத்தில் அமைந்திருக்கும் “சங்கரன்கோவில்”. கோவிலின் பெயரே ஊரின் பெயராகவும் அமையப்பெற்ற சில கோவில்களில் இதுவும் ஒன்று.

அரியா? அரனா? யார் பெரியவர் என்று சங்கன், பதுமன் என்ற நாக அரசர்களிடையே ஏற்பட்ட பூசலுக்கு விடை காணும் பொருட்டு பார்வதி புன்னைவனத்தில் தவம் செய்ய இறைவன் ஒரு பாதி சிவனாகவும் மறுபாதி திருமாலாகவும் சங்கரநாராயணராகக் காட்சியளித்து இருவரும் ஒருவரே என உலகத்தோர்க்குத் தெளிவித்த தலம் இது. பாண்டிய மன்னர்களின் ஆளுகைக்குட்பட்டிருந்த இந்த இடம் கோவில் அமைவதற்கு முன் புன்னைவனமாகவே இருந்துள்ளது. இந்த புன்னைவனத்தைக் காவல் காப்பதற்காக பாண்டிய மன்னர் உக்கிரபாண்டியனால் அனுப்பப்பட்ட மணிக்ரீவன் என்ற காவலனின் வாயிலாக சிவபெருமான் தன்னைச் சங்கரலிங்கமாக வெளிப்படுத்திக்கொண்டுள்ளார். இத்தகு சிறப்பு மிக்க இத்தலத்தில் ஒரு சிவாலயம் கட்ட வேண்டுமென்று உக்கிரபாண்டியர் விரும்பி ஆலயம் எழுப்பிய வரலாறே  “புன்னைவனக்காவலன்” எனும் நாவலாக மலர்ந்துள்ளது.

அக்காலத்தில் உண்மையில் இருந்த மாந்தர்களோடு கற்பனைக் கதாபாத்திரங்களையும் உருவாக்கி உலவ விட்டிருக்கிறார் நூலாசிரியர் அகிலாண்ட பாரதி. சரளமான மொழியில் தெளிவான நடையில் நீரோட்டம் போல் விறுவிறுவெனச்செல்கிறது நாவல். அக்கால மனிதர்களின் வாழ்வியல், அந்தப்பிரதேசத்தில் வளர்ந்த தாவரங்கள், அக்கால குடவோலை முறை தெரிவு, திருமணச்சடங்குகள், புன்னைமரத்தின் சிறப்புகள், அக்கால நீர்ப்பாசன முறை, ஆலயம் எழுப்பப்பட்ட நடைமுறைகள் என எல்லாவற்றையும் பற்றி நுணுக்கமாகவும் விவரமாகவும் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஒவ்வொன்றையும் வாசிக்கும்போது அதன் பின்னிருக்கும் ஆசிரியரின் உழைப்பு புலனாகிறது. 

கோவில் அமைந்திருக்கும் பகுதியிலும் சுற்றுவட்டாரத்திலும் அமைந்துள்ள ஊர்களின் பெயர்களையும் அவற்றின் பெயர்க்காரணங்களையும் அறியத்தந்திருப்பது சுவாரஸ்யம். ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தின் முடிவிலும் அதில் வரும் வரலாற்றுச்சம்பவங்களுக்கான ஆதார செய்திகளையும் இணைத்திருப்பது பாராட்டத்தக்கது. மணிக்ரீவனுக்கான கோவிலும் அவனது சிலையும் எங்கிருக்கிறது என்ற தகவல் பிரமிக்க வைக்கிறது. தேர்ந்த கதைசொல்லியான டாக்டர் அகிலாண்டபாரதியின் முதல் வரலாற்று நாவல் இது. ஏராளமான வரலாற்றுச்சம்பவங்களும் தகவல்களும் நிரம்பிய இந்நாவலை வாசித்து முடிக்கும்போதுதான் உண்மையில் ‘புன்னைவனக்காவலன்’ யார் என்பதே தெரியவருகிறது. தட்டையாக வரலாற்றை மட்டுமே சொல்லிச்செல்லாமல் கதை மாந்தர்களின் உள்ளக்கிடக்கைகளையும் உணர்வுப்போராட்டங்களையும் சேர்த்து சரிகையும் நூலுமாக நெய்திருப்பது ஒரு இதமான வாசிப்பனுபவத்தைத்தருகிறது.

பீமாஷங்கர் - ஆறாவது ஜோதிர்லிங்க தரிசனம்

மஹாராஷ்ட்ராவில் மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையின் ஓர் அங்கமான சஹ்யாத்ரி மலைப்பிரதேசத்தில் இருக்கும் பவகிரி என்ற ஊரில் பீமரதி நதி உற்பத்தியாகி ஓடுகிறது. இங்குதான் பன்னிரண்டு ஜோதிர்லிங்கங்களில் ஆறாவதான “பீமாஷங்கர் ஜோதிர்லிங்க்” கோவில் அமைந்துள்ளது. பன்னிரண்டில் மஹாராஷ்ட்ராவில் மட்டுமே பீமாஷங்கர், நாசிக்கின் த்ரிம்பகேஷ்வர், ஒளரங்கபாதின் அருகேயிருக்கும் த்ரிஷ்ணேஷ்வர், என மூன்று கோவில்கள் உள்ளன. 

பீமாஷங்கர் கோவில் பூனாவின் அருகே சுமார் 110 கி.மீ தொலைவில் அமைந்துள்ளது. இந்தியாவின் எப்பகுதியிலிருந்தும் விமானம், ரயில், பஸ் போன்ற எவ்வகையான வாகனத்திலும் பூனாவை வந்தடையலாம். பூனாவின் சிவாஜி நகர் பஸ் நிலையத்திலிருந்து பீமாஷங்கருக்கு நிறைய பஸ்கள் புறப்படுகின்றன. விரும்பினால் டாக்ஸியும் அமர்த்திக்கொள்ளலாம். சுமார் மூன்று மணி நேரத்தில் பீமாஷங்கரை சென்றடைந்து விடலாம். கோவில் அமைந்திருக்கும் மலைப்பகுதி வனவிலங்குகளின் சரணாலயமுமாக இருப்பதால் மாலை ஆறுமணிக்கு பூனாவிற்குத் திரும்பிச்செல்லும் கடைசி பஸ்ஸும் கிளம்பிவிடும். ஆகவே அதற்கேற்றபடி பயணத்திட்டத்தை அமைத்துக்கொள்வது உத்தமம். இரவில் பீமாஷங்கரில் தங்க வேண்டுமென்றால் கோவிலுக்கருகில் ஓரளவு வசதியான ஹோட்டல்கள் இருப்பது போல் தெரியவில்லை. விடிகாலையில் வரும் பக்தர்கள் குளித்து உடைமாற்றிச்செல்லுமளவிலேயே பீமாஷங்கர் பஸ் நிலையத்தினருகே ஹோட்டல் அறைகள் இருக்கின்றன. 

குளித்துத்தயாராகி, கோவிலுக்குச்செல்லும் பாதையிலேயே அமைந்துள்ள ஹோட்டல்களில் மஹாராஷ்ட்ர உணவான வடாபாவ், மிசல் பாவ் என வெட்டி விழுங்கி விட்டு, பூஜைப்பொருட்கள் அடங்கிய கூடையையும் வாங்கிக்கொண்டு கோவிலை நோக்கிக்கீழிறங்கிச்செல்லும் படிக்கட்டில் வரிசையில் நின்று விடலாம். தரிசனம் கிடைப்பதற்கு, கூட்டத்தைப்பொறுத்து இரண்டு அல்லது மூன்று மணி நேரமாகலாம். ஆனால், ஜோதிர்லிங்கத்திற்கு நாமே நம் கையால் நிதானமாய் அபிஷேகம் செய்யவும் மலரிட்டு வணங்கவும் அனுமதிக்கிறார்கள். அவசரப்படுத்துவதோ இழுத்துக்கடாசுவதோ கிடையவே கிடையாது என்பது ஆறுதலளிக்கும் செய்தி. இக்கோவிலின் தலவரலாறை ஏற்கனவே எனது வலைப்பூவில் எழுதியிருக்கிறேன்.

//இலங்கைப்போரில் கொல்லப்பட்ட கும்பகர்ணனின் மகனான பீம், விஷ்ணுவின் ஒரு அவதாரமான ராமரால் தன் தந்தை கொல்லப்பட்டதை தாய் மூலம் அறிந்து, விஷ்ணுவைப் பழி வாங்கறதுக்காக பிரம்மாவை நோக்கித் தவம் செஞ்சார். பிரம்மா கொடுத்த வரங்களின் பலத்தால் மூவேழு லோகங்களையும் அடிமைப்படுத்தி, தனக்குன்னு மூன்று பறக்கும் கோட்டைகளையும் ஏற்படுத்திக்கிட்டு திரிபுராசுரன் என்ற இன்னொரு பெயருடன் அட்டகாசம் செய்ய ஆரம்பிச்சார். ஆணாலோ பெண்ணாலோ அழிக்கப்படக்கூடாதென வரம் வாங்கியிருந்த பீமாசுரனை சிவன் அர்த்த நாரீஸ்வரர் அவதாரமெடுத்துச் சண்டையிட்டு முப்புரம் எரித்து அத்துடன் பீமனையும் சாம்பலாக்கி அழிச்சார். அப்போ அவர் உடம்பில் ஏற்பட்ட வியர்வைதான் பீமரதி நதியா உருவெடுத்துது. அப்றம் அனைவரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி சிவன் அங்கே ஜோதிர்லிங்கமா உருவெடுத்து கோயில் கொண்டார்// 

சபாமண்டபத்தைக் கடந்து நாலைந்து படிகள் இறங்கினால் கருவறையில் வெள்ளிக்கவசமணிந்து வீற்றிருக்கிறார் பீமாஷங்கர். கருவறையினுள் பெரிய அளவில் கண்ணாடியை மாட்டி வைத்திருப்பதால் நெருங்கும்போதே கண்ணாடியில் மூலவரின் பிம்பத்தை தரிசிக்கலாம். மண்டபத்தைக் கடக்கும்போதே அபிஷேகத்திற்கான நீர் இருக்கும் பாட்டிலைத் திறந்து தயாராக வைத்துக்கொண்டு, மகள் கையில் நாலைந்து பூக்களைக் கொடுத்து வைத்தேன். மூலவரை நெருங்கியதும் நான் அபிஷேகம் செய்ய மகள் மலரிட்டாள். நெற்றி நிலம்பட விழுந்து வணங்கிவிட்டு வெளியே வந்து கருவறைக்கு எதிரில் கால் மடக்கி அமர்ந்திருக்கும் நந்தியம்பெருமானையும், தரையில் பதிக்கப்பட்டிருந்த கூர்மத்தையும் வணங்கி வெளியே வந்தோம். நேர் எதிரிலேயே சனீஸ்வரனின் சந்நிதி அமைந்திருக்கிறது. அவரது சன்னிதியின் எதிரே இரண்டு பெரிய தூண்களின் நடுவே கட்டப்படிருந்த ஒரு பிரம்மாண்டமான மணி கவனத்தை ஈர்த்தது. 

மராட்டா சாம்ராஜ்யத்தின் ஏழாவது பேஷ்வாவான பாஜிராவின் தம்பியும் தளபதிகளில் ஒருவருமான சிம்மாஜி அப்பா என்பவர், மும்பையின் வசாய் கோட்டையில் போர்த்துக்கீசியர்களை வென்று அதன் அடையாளமாக ஐந்து பெரிய மணிகளை எடுத்து வந்தார். அவற்றில் ஒன்றை இக்கோயிலுக்குக் காணிக்கையாக வழங்கியிருக்கிறார். மணியின் மேல் சிலுவை, அன்னை மேரியின் புடைப்புச்சிற்பம் மற்றும் 1729 என்ற எண் போன்றவை பொறிக்கப்பட்டிருப்பதை இன்றும் காண முடிகிறது. அதனருகிலேயே மிகப்பிரம்மாண்டமான திரிசூலம் ஒன்று நிறுவப்பட்டிருக்கிறது. கோவிலின் போட்டோ பாயிண்ட் என்றும் இதைச்சொல்லலாம். வரும் மக்கள் அனைவரும் நின்று படமெடுத்துக்கொண்டு நகர்கின்றனர். 

கோவில் விடியற்காலை 4:30 முதல் இரவு 9 வரை திறந்திருக்கும். விடியற்காலையில் கக்கட் ஆரத்தி சமயத்தில் ஜோதிர்லிங்கத்தின் வெள்ளிக்கவசம் அகற்றப்பட்டு மூலவருக்கு அபிஷேகம் செய்தபின் மறுபடி கவசம் அணிவிக்கப்பட்டு விடும். அதன்பின் அந்த கவசத்திற்கே அத்தனை அபிஷேக ஆராதனைகளும் பூஜைகளும். ஆகவே ஜோதிர்லிங்கத்தை நேரடியாகத் தரிசிக்க விரும்பினால் விடிகாலை பூஜையில் கலந்து கொள்ளலாம்.

சற்றே வலப்புறம் நகர்ந்து வந்தால் பிரசாத ஸ்டாலும் அதனருகேயே இரட்டை நந்திகள் இருக்கும் ஒரு மேடையும் இருக்கிறது. முகலாயர் படையெடுப்பில் சேதமான நந்திகளாகவும் இருக்கலாமோ என்னவோ எனத்தோன்றியது!! நகாரா பாணியில் கட்டப்பட்டிருக்கும் இக்கோவிலின் சபாமண்டபத்தையும் கோபுரத்தையும் பேஷ்வாக்களின் அவையில் அமைச்சராக இருந்த நானா ஃபட்ணவிஸ் என்பவர் கட்டியெழுப்பியிருக்கிறார். வலம் வந்து வெளியேறும் வழியில் மோட்சதீர்த்தம் என்னும் குளம் இருக்கிறது. இத்தலத்தில் கடுந்தவம் புரிந்த கௌசிக மஹாமுனி இக்குளத்தில் நீராடியதாகவும் கூறப்படுகிறது. ஆனால் தற்போதோ குளம் உபயோகிக்கும் நிலையில் இல்லாமல் தாழிடப்பட்டுள்ளது. 

கோவிலை விட்டு வெளியே வந்ததும் மார்க்கெட்டிலிருந்து இடதுபுறம் திரும்பி கொஞ்ச தூரம் நடந்ததும் வலப்புறமாக ஒரு பாதை காட்டுக்குள் செல்கிறது. அதிலேயே இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்தால் “குப்த பீமாஷங்கர்” எனும் இடம் வருகிறது. கொஞ்சம் கரடுமுரடான பாதை என்பதால் நாங்கள் பாதியிலேயே திரும்பி விட்டோம். மலையேற்றத்தை விரும்புபவர்களுக்கு ஏற்ற பாதை அது. அருவிக்கரையும் அதன் கரையில் சிவலிங்கமுமாக அட்டகாசமான இடம். மழைக்காலத்தில் அருவி விழும்போது அதன் கீழே அமர்ந்திருக்கும் சிவலிங்கம் அபிஷேகம் செய்யப்படுவது போல் தோற்றமளிக்குமாம். அருவி விழும்போது சிவலிங்கம் மறைக்கப்படுவதாலும், காட்டுக்குள் ரகசியமான இடத்தில் இருப்பதாலும் இது குப்த பீமாஷங்கர் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மார்க்கெட்டிலிருந்து வலப்புறம் திரும்பி நடந்தால் சிறிது தூரத்திலேயே பீமா நதியின் பிறப்பிடமான கிணறு இருக்கிறது. இந்நதி சந்திரபாகா நதியுடன் இணைந்து பின்னர் கிருஷ்ணாவுடன் கலப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது.

கோவிலை விட்டுப் படிகளேறி மேலே வந்ததும் மும்பை பாயிண்ட் மற்றும் காட்டுக்குள்ளிருக்கும் ஆஞ்சநேயரைக்கண்டு வந்தோம். மும்பை பாயிண்டிலிருந்து பார்த்தால் சஹ்யாத்ரி மலைப்பிராந்தியத்தின் கொள்ளையழகை கண்களால் அள்ளியள்ளி ருசிக்கலாம். பனி மூட்டம் மட்டும் இல்லையெனில் இங்கிருந்து பார்க்கும்போது, மும்பை, கொங்கண் பகுதிகள் நன்றாகத்தெரியும் என அங்கிருந்த மக்கள் கூறினர். 

ஆஞ்சநேயர் கோவில் அமைந்திருக்கும் காட்டுப்பகுதி, பீமாஷங்கர் வனவிலங்கு சரணாலயமாக அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இது ராட்சத அணில்கள், சிறுத்தை, மான் வகைகள், மற்றும் பறவை வகைகள் போன்றவற்றிற்குப் புகலிடமாக விளங்குகிறது. பல்வேறு வகையான மரம் செடி கொடிகளும் காணப்படுகின்றன. கையில் எடுத்துச்செல்லும் பொருட்களின் மேல் சற்றுக் கவனம் வைத்திருக்க வேண்டும். இல்லையெனில் எங்கிருந்து அனுமார் வந்து பிடுங்கிக்கொள்வார் எனத்தெரியாது. மகள் கையில் வைத்திருந்த பால்பேடா பாக்கெட்டை தட்டிப்பறித்துக்கொண்டு விட்டார். போகட்டும்.. அவருக்கும்தான் யார் செய்து கொடுக்கப்போகிறார்கள்? 

ஆஞ்சநேயர் கோவிலின் குளம் பாழ்பட்டுக்கிடப்பதால் சீரமைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அமைதியான அந்தக் காட்டுப்பகுதியில் ஆங்காங்கே குரங்குகளின் அடிபிடி சத்தத்துடன் மோட்டார் ஓடும் சத்தமும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. அனுமார் கோவிலின் நிலை சற்று ஏமாற்றத்தைக்கொடுத்தாலும் காலார நல்ல சுத்தமான காற்றைச் சுவாசித்தபடி நிறைய நடந்தது திருப்தியைக்கொடுத்தது. கோவிலுக்குச்செல்வதையும் ஒரு பதட்டமான வேலையாக ஆக்குவதால் என்ன பயன்? போனோம் கும்பிட்டோம் வந்தோம் என்றில்லாமல் கோவில்களின் அருகிலிருக்கும் இம்மாதிரி இயற்கை கொழிக்கும் இடங்களையும் கண்டு வருதல் ஆத்மதிருப்தியளிக்கும்.  

சாரல் துளிகள்

பறக்க வேண்டிய தூரமெல்லாம் ஒரு பொருட்டேயில்லை, இளைப்பாற ஏதுவாய் நட்சத்திரங்கள் சில கதைகளுடன் வந்தால் போதும்.

முளைத்துப் பலன்தருமென விதைத்தவற்றையெலாம் உரமாய் உண்டு, தழைத்தோங்குகின்றன களைச்செடிகள். வீரியமற்ற விதைகளுக்கும், சாமர்த்தியமிக்க களைகளுக்கும் நடக்கும் போட்டியை அமைதியாய் வேடிக்கை பார்க்கிறது தாங்கும் நிலம்.

அபாயத்திலிருந்து தப்பித்ததும் மனிதன் செய்யும் முதல்வேலை அச்சூழலைப் பகடி செய்வதுதான். அவ்வாறு செய்வதன் மூலம் அவன் தானடைந்த மன இறுக்கத்தைத் தளர்த்திக்கொண்டு அச்சூழலைக் கடந்து செல்ல முயல்கிறான்.

தேடல் உள்ள உயிர்களெல்லாம் தேடித்தேடிக் களைத்திருக்க, ஆர்வமற்றிருப்பவனின் மடியில் விழுகிறது அருங்கனி.

இருளும் ஔியும் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக்கொண்டிருந்தன. எங்கும் வியாபித்திருந்த இருளை ஔி தேடிக்கொண்டிருக்க, தனக்குள்ளிருந்த ஔியை நொடியில் தொட்டிழுத்துப் போட்டது இருள்.

தீட்டிய மரத்திலேயே கூர் பார்க்கும் அரிவாள் அதன் பின் அதை வெட்டியும் சாய்க்கிறது. செய்த தவறென்னவென்று கடைசி நிமிடங்கள் வரை யோசிக்கிறது குற்றமற்ற மரம்.

ஒரு வாசலை கான்க்ரீட்டால் பூசி மூடி, மறுவாசலைத் திறக்கும் இறைவன் அதன் சாவியைத் தொலைக்குமுன் பிடுங்கிக்கொண்டு நுழைந்து விடுங்கள். இனியெப்போதும் அடையா நெடுங்கதவமாக அது இருக்கட்டும்.

ஆசை, கோபம் முதலானவை கூர் கொண்டிருக்குமிடத்தில் அறிவு மழுங்கி விடுகிறது. 

கனவுகளை நனவாக்க முயற்சியேதும் செய்யாமல் வெறுங்கனவு கண்டுகொண்டிருப்பவர்கள் தங்கள் தோல்விக்குப் பிறரைக் காரணம் காட்டி, தங்களைச் சமாதானம் செய்து கொள்கிறார்கள்.

இறுதியாக தனது உடும்புப்பிடியை இன்னும் இறுக்கி, தலை கோதியது அவரவர் இயல்புடனேயே  அவரவரை நேசிப்பதாகச் சொன்ன அன்பு. காயங்களிலிருந்து ரத்தம் கசிய மூச்சுக்காற்றுக்காய் தவித்துக்கொண்டிருந்தனர் அவரவரும்.

புயலடித்தது - சிறுகதை (கேலக்ஸி இணைய இதழில் வெளியானது)

இன்னும் சற்று நேரத்துக்குப்பின் நடக்கப்போவதன் எந்தவொரு அறிகுறியும் இல்லாமல் வானம் பளீரென்றிருந்தது. அசையவே கூடாதென யாரோ கட்டளையிட்டு விட்டதைப்போல மரங்களும் செடிகளும் ஒரு இலையைக்கூட அசைக்காமல் சிலைகளாய் நின்று கொண்டிருந்தன. வெக்கை தகிப்பேறி கானல் அலையலையாய் மிதந்து கொண்டிருந்தது. வெயிலின் வெப்பத்தில் மயங்கியோ என்னவோ தெரு நாய்கள் கூட கிடைக்கும் நிழல்களில் ஒதுங்கியும், வாகனங்களின் அடியில் பதுங்கியும் கண்களை மூடி, வாலைச்சுருட்டிக்கொண்டு சுருண்டு கிடந்தன. 

சந்தானம் தெருவை எட்டிப்பார்த்தார், பின் உள்ளே திரும்பி, “எத்தனை மணிக்குன்னு போட்ருக்கான்?” என்றார்.

“பத்து மணிக்கிப்பா. காத்தும் நல்ல மழையும் உண்டுன்னு போட்ருக்கான்” என்றான் மகன்.

“சொன்னது போல நடக்குமா? நம்பலாமா?”

“அப்பா.. இது கூகிளாக்கும். பொய் சொல்ல மாட்டான். என்னத்த கேட்டாலும் பதிலு இன்னாண்ணு அள்ளிக்கொட்டிரும் தெரியுமா?”

“ம்ம்.. அப்டியா? நீ இந்த வருசம் பரிச்சைல பாசாயிருவியாண்ணு அதிலே போட்டிருக்குமா? போலே.. போயி புக்கை எடுத்துப்படி”

“அப்பா.. முழுப்பரிச்சை முடிஞ்சு லீவு விட்டாச்சு. இப்பம் என்னத்தை படிக்கச்சொல்லுகே?”

“அடுத்த வருசத்துக்குள்ள பாடத்தைப் படி.. போ”

நேரமாக ஆக புழுக்கம் அதிகமாகிக்கொண்டிருப்பதைப்போல பட்டது. தலையில் முத்து முத்தாக அரும்பிய வியர்வைத்துளிகள் பெருகி கோடுகளாக நெற்றியிலிறங்கி புருவங்களில் தேங்கி நின்றன. கழுத்தில் மாலையாகக் கிடந்த துவர்த்தை எடுத்து புறங்கழுத்தையும் முகத்தையும் அழுந்தத்துடைத்துக்கொண்டார். போன வருஷத்தை விட இந்த வருஷம் வெயில் அதிகமாகியிருப்பதாகப் பட்டது அவருக்கு. வெயில் மட்டுமா? மழை, குளிர் என எல்லாமே ஒவ்வொரு வருஷமும் அதிகமாகிக்கொண்டிருப்பதைப்போல்தான் அவருக்குத் தோன்றியது. மனைவியிடம் சொன்னால் சிரிப்பாள். ‘ஒவ்வொரு வருஷமும் வயசு கூடுதலாகுதில்லே? அப்படித்தான் தோணும்’ என்பாள். “ஏ புள்ள.. அப்புடி எனக்கு என்ன வயசாகிட்டுது? மூத்தவனே மூணாங்க்ளாஸ்தானேடி படிக்கான்?” என ஒருமுறை சொன்னபோது, “ரெண்டு பிள்ள பெத்தாச்சுல்ல… அப்பம் வயசாளிதானே. இன்னும் இளவட்டமா நீங்க?” என அவள் சிரித்த பின் வாயை மூடிக்கொண்டார்.

ஒரு மழை பெய்தால் நன்றாக இருக்குமெனத் தோன்றியது. மகன் தினமும் இணையத்தில் அன்றைய வானிலை எப்படியிருக்குமென பார்த்து விடுவான். அவன்தான் சொன்னான், இன்றும், இந்த வாரத்தில் இன்னும் இரண்டொரு தடவைகளும் மழை பெய்ய வாய்ப்பு இருக்கிறதென. ஒருவேளை நேற்றிலிருந்து அதிகமாகியிருக்கும் இந்தப் புழுக்கம் மழைக்காகத்தானோ! அவருக்குக் கோடைமழை மிகவும் பிடிக்கும். பாறையும் வெந்துவிடும் அளவுக்குக் காய்ச்சி எடுத்த வெயிலுக்குப்பின் மண்ணைத் தொடும் முதல் துளிக்காக ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருப்பார். சிறு வயதில், அம்மா கத்தக்கத்த காதிலேயே வாங்கிக்கொள்ளாமல் அப்பாவின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு முற்றத்து மழையில் நனைந்து குதியாட்டம் போடுவார். ‘கத்தாத புள்ள. அவேன் நனையட்டும், மொத மழைல நனைஞ்சாச்சின்னா அதுக்கப்புறம் எந்த மழைல நனைஞ்சாலும் தடுமம் புடிக்காது’ என சப்போர்ட்டுக்கு அப்பா வருகையில் அம்மாவிடம் பயம் எப்படி வரும்?

“லே மக்கா.. தாத்தாவ எங்க? ஒறங்குதாங்களா?”

“இல்லப்பா, தண்ணியெடுக்கப் போயிட்டு வாரேன்னுட்டு போனாங்க”

“ஏட்டி.. அப்பாவ தண்ணிக்கி அனுப்பாதண்ணு ஒனக்கு எத்தனை மட்டம் சொல்லட்டும்? வயசான காலத்துல விழுந்து வெச்சா ஆருட்டி பாப்பா?” என சுள்ளென விழுந்தார்.

“நான் என்ன செய்யட்டும்? அவ்வோதான் வம்படியா கொடத்த எடுத்து சைக்கிள்ள கெட்டிக்கிட்டுப் போறாங்க. தடுத்தாலும் நிக்கறதுல்ல. எனக்குத்தான் கெட்ட பேரு” லேசாகத் தலையைச் சாய்த்தபடி மனைவி சொன்னதும், “சரி.. சரி.. பொலம்பாத. உள்ள போ” என்றார்.

‘மளயும் புயலும் இன்னா வருகுதுன்னு சொல்லுதானுவோ, இந்நேரத்துக்கு வெளிய போகாட்டா என்னா இந்த அப்பாக்கு?’ தனக்குத்தானே புலம்பியவர், ஒரு எட்டு போய் அப்பாவைக்கூட்டி வந்து விடலாமா என யோசிக்க ஆரம்பித்தார்.

அங்கே இரண்டு தெருக்கள் தள்ளி, நெற்றி வியர்வை கன்னங்களில் வழிய முக்கித்தக்கி சைக்கிளை ஓட்டிக்கொண்டு வந்த பேச்சியப்பன் குழாயடியருகே வந்ததும் சைக்கிளை விட்டிறங்கி, குடங்களை வரிசையில் போட்டார்.

“என்ன பாட்டையா? நாலு நடை தண்ணி சொமந்தாச்சி. போதாதாக்கும்? வயசான காலத்துல திண்ணையடங்கிக் கெடக்கத உட்டுட்டு தண்ணி சொமந்துட்டுக் கெடக்கேளே? மருமவள அனுப்பலாம்லா?” என்றாள் வசந்தா. 

“என்ன மக்ளே செய்யச்சொல்லுகே? காலைல அவளுந்தான் எத்தனை சோலி பாப்பா? அவன வேலைக்கும் புள்ளைய பள்ளியூடத்துக்கும் அனுப்பணும். கைப்பிள்ள வேற காலலதான் சிணுங்கிட்டுக்கெடக்கும். காலைல நாமளும் கூடமாட நாலு வேலையும் சோலியும் செஞ்சு குடுத்தா அவளுக்கு ஏந்தலா இருக்கும். நமக்கும் காலைல காப்பியும் சாப்பாடும் நேரத்துக்குக் கெடைக்கும்லா?” 

“அது சரிதான்.. மருமவள உட்டுக்குடுக்க மாட்டீங்களே. இன்னிக்கி என்னமோ காத்தும் மழையுமா இருக்கப்போவுதுன்னு டிவில சொல்லிக்கிட்டிருந்தாங்க. இன்னிக்காவது வீட்ல இருக்கலாமில்லே?” என நொடித்தவள் “காப்பி குடிச்சாச்சா?” என கரிசனமாய் விசாரித்தாள். பேச்சியப்பனின் முகம் வாடி வதங்கிக்கிடந்தது. பசியோ அல்லது வெயிலோ.. யாரறிவார்!

“வெறுங்காப்பி குடிச்சாச்சு மக்ளே. இனி போயித்தான் டிபன் சாப்பிடணும்” என்ற பேச்சியப்பனின் குடங்களைப்பிடுங்கிய வசந்தா அத்தனையையும் நிரப்பிக்கொடுத்தாள். பார்த்து பத்திரமாகப்   போகச்சொன்னவளின் குரல் முதுகுக்குப்பின் கேட்டது. வீட்டை நோக்கி சைக்கிளை மிதிக்க ஆரம்பித்தவருக்கு மருமகள் காலையில் கொடுத்த காப்பியெல்லாம் எப்போதோ வியர்வையாய் ஆவியாகியிருந்தது. என்றாலும் தென்றலாய் வீசிய காற்று முகத்தில் மோத சைக்கிளில் போவதும் சுகமாகத்தான் இருந்தது.

அவருக்கு, இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் மறைந்த மனைவியின் ஞாபகம் வந்தது. அவளை எண்ணும்போதே கண்கள் நிறைந்து பாதை மறைத்தது. வேலைக்குப்போய்க்கொண்டிருக்கும்போதும் சரி, ரிடையர் ஆன பின்பும் சரி, அன்போடு அவள் பரிமாறும்போது கணக்கில்லாமல் சாப்பிட்டு விட்டு, “குண்டாயிட்டே போறேன்னு சபாபதி சொல்லுதான் சாலாச்சி, சாப்பாட்டைக்கொறைக்கணும்” என்றபடி எழுவார். முதுகுக்குப்பின் சபாபதியை சாலாச்சி திட்டுவது கேட்கும். சிரித்துக்கொண்டே நகர்வார். 

‘ஹ்ம்ம்ம்.. தாரம் போனா சகலமும் போச்சுன்னு சும்மாவா சொல்லுதாங்க’ என்றெண்ணியவாறே பெருமூச்செறிந்தார். கணிசமானதொரு தொகை பென்ஷனாக வருகிறதென்றாலும் அவரது கைச்செலவுக்கென நூறு ரூபாய் மிஞ்சினாலே அதிகம். மாதாமாதம் பென்ஷன் வந்ததும் மகனுக்குப் பாதி, கஷ்ட ஜீவன் நடத்தும் மகளுக்கு கணிசமான மீதி, பேரன்பேத்திகளுக்கு அவ்வப்போது தின்பண்டத்துக்காக மிச்சசொச்சம் என செலவாகி விடும். 

சைக்கிளை மிதிக்க முடியாமல் எதிர்காற்று தள்ளியது. தம் கட்டிக்கொண்டு பெடலை மிதித்தார். புயல் வருமெனத்தெரிந்திருந்தும் வெளியே வந்திருக்கக்கூடாதோ என எண்ணியது மனம். ‘க்க்கும்.. நான் பார்க்காத மழையா? புயலா?’ என எண்ணியவருக்கு அவரது மகள் பிறந்த வருடம் அடித்த புயல் நினைவுக்கு வந்தது. பிரசவவலியுடன் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்தும் குழந்தை பிறக்க தாமதமாகிக்கொண்டிருந்தது. எப்படியும் சாயந்திரமாகி விடும் என பெரிய டாக்டர் சொல்லிவிட்டபடியால் அதற்குள் வீட்டுக்குப்போய் மாற்றுடைகளும் அத்தியாவசியமான பொருட்களையும் எடுத்து வந்து விடலாம் என அவரது அம்மாவைத்துணைக்கு வைத்து விட்டு வீட்டுக்கு வந்தார். 

அவர் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து கிளம்பும்போதே லேசான மழை ஆரம்பித்திருந்தது. வீட்டிலிருந்து வேண்டியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பும்போது பலத்த காற்றும் மழையுமாகப் பிடித்துக்கொண்டது. பாதி தூரம்தான் பஸ் கடந்திருந்தது, ஆற்றுப்பாலம் உடைந்து கிடக்கிறதென்று இருபக்கமும் போக்குவரத்தை நிறுத்தி விட்டார்கள். கெஞ்சிக்கூத்தாடி ஒவ்வொருவரிடமாய் லிஃப்ட் கேட்டு பத்து மைல் சுற்றிக்கொண்டு ஆஸ்பத்திரி இருந்த சாலைக்குப்போனவருக்கு மயக்கமே வந்துவிடும் போலிருந்தது. ஆஸ்பத்திரியின் முன்னிருந்த சாலையில் இடுப்பளவுக்குத் தேங்கிக்கிடந்த நீர் அவரை மலைக்க வைத்தது. என்ன செய்வதென்று தடுமாறியவரின் மனக்கண் முன் ஆஸ்பத்திரியில் அவருக்காகக் காத்திருக்கும் இரண்டு பெண்களும், இன்னும் பிறக்காத சிசுவும் நிழலாடினர். 

வேட்டியை மடித்துக்கட்டிக்கொண்டு, செருப்புகளைக் கக்கத்தில் இடுக்கிக்கொண்டார். கையிலிருந்த பையை நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டார். சாலையை இடவலமாக நெடுகப்பிரித்த கம்பித்தடுப்பைப் பற்றிக்கொண்டு மெல்ல மெல்ல முன்னேறினார். இதோ இன்னும் சற்றுத்தூரம்தான்.. ஆஸ்பத்திரி வந்து விடும் என தனக்குத்தானே தைரியமூட்டிக்கொண்டார். கால்களை அடிமேல் அடியாக எடுத்து வைத்து நடந்தவருக்கு வெள்ளத்தின் வேகத்தைப் பாதங்களில் உணர முடிந்தது. ஒரு வழியாக ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய்ச்சேர்ந்த போது மகளின் அழுகுரல் அவரை வரவேற்றது. 

பழசை அசை போட்டவாறே சாலையின் முனை திரும்பியவருக்கு காய்த்துக்குலுங்கிக்கொண்டிருந்த மாமரம் கண்ணில் பட்டது. செங்காயாய்க்கிடந்த ஒன்றிரண்டு மாங்காய்கள் நாவூறச்செய்தன. சைக்கிளை விட்டிறங்கி, கைக்கெட்டும் தூரத்தில் கிடந்த ஒன்றிரண்டு காய்களை நோக்கிச்சென்றார். உப்பும் மிளகாய்த்தூளும் தூவிக்கொடுத்தால் பிள்ளைகள் ஆசையாகச்சாப்பிடுமே என்ற நினைப்பு. 

காற்றில் ஆடிய காய்கள் கைக்குக்கிடைக்காமல் போக்குக்காட்டின. எங்கிட்டயேவா எனக்கறுவிக்கொண்டவர் மரத்தில் கால் பதித்து ஏறினார். அது பிடிக்காதது போல் மரம் பேயாட்டம் போட்டது, காற்று ஊளையிட்டது. அக்கம்பக்கத்திலிருந்த மரங்களும், ‘வேண்டாம் வேண்டாம்’ என்பது போல தலையைச்சுழற்றி ஆடின. அவரோ எதையும் கவனிக்காமல் கொக்குக்கு ஒன்றே குறி என்பது போல் எக்கி மாங்காய்களைப்பறிக்க முயன்றார். அவரை, கீழே இறங்கச்சொல்லி யாரோ போட்ட கூச்சல் காற்றில் பறந்தது.. தாத்தா.. தாத்தா.. என்ற அலறலை அமுக்கிக்கொண்டு பக்கத்திலிருந்த ப்ளெக்ஸ் பேனர் பெருஞ்சத்தத்துடன் சாய்ந்தது. எதிரிலிருப்பவர் தெரியாத அளவுக்கு அள்ளி வீசிய புழுதிப்புயல் ஓய்ந்தபோது பேனரின் கீழே பேச்சியப்பனை அமுக்கிக்கொண்டு விழுந்து கிடந்த மரத்தின் கிளைகளினூடே மாங்காய்களைப் பற்றியிருந்த ஒரு கையைக்கண்டனர். 

இப்போதெல்லாம் தண்ணீர் பிடிக்க பேச்சியப்பனின் மருமகள்தான் வருகிறாள். அப்பாவுக்கு உடல் ஊனமுற்றோருக்கான சலுகைகளைப்பெறுவதற்காக அவரது மகன் அலைந்து கொண்டிருக்கிறார். ஒற்றைக்கையால் தன்னுடைய வேலைகளைச்செய்ய ஓரளவு பழகிக்கொண்ட பேச்சியப்பன் இப்போதெல்லாம் வீட்டுக்குள்ளேயே மருமகளுக்குத் தன்னால் முடிந்த ஒத்தாசை செய்கிறார். அவரை அப்படிக்காணுந்தோறும் வசந்தாவுக்கு அவர் சொன்னது இன்றைக்கும்  காதில் எதிரொலிக்கிறது.

“நாமளும் கூடமாட நாலு வேலையும் சோலியும் செஞ்சு குடுத்தா அவளுக்கு ஏந்தலா இருக்கும். நமக்கும் காலைல காப்பியும் சாப்பாடும் நேரத்துக்குக் கெடைக்கும்லா?” 

நின்று நிதானித்த வசந்தா ஒரு பெருமூச்சுடன் அவரைக்கடந்தாள்.

சிறுகதையை வெளியிட்ட கேலக்ஸி இணைய இதழுக்கு நன்றி.

சாரல் துளிகள்

கனவுகள் நொறுங்கும் ஒலி காதுகளுக்குக் கேட்பதில்லை.

நனவின் இருண்மைகளுக்குள் அடைகாக்கப் பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன மேலும் பல கனவுகள்.

ஆடியில் தன் பிம்பத்தை நோக்கியவாறு வெகுநேரம் நின்றிருந்தது நனவு. பொறுத்திருந்து பொறுமையிழந்து நனவின் கைகோர்த்து நடக்கத்தொடங்கிய பிம்பம் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டது கனவென.

நிராசையாகப் போகக்கூடியவை எனத் தெரிந்தே காணும் கனவுகளுக்கு நித்ய கண்டம் பூர்ணாயுசு.

பூவாகிக் காயாகிக் கனியக் காத்ததைப் பறிகொடுப்பதையொத்ததே, கனவு வளர்த்து நிதர்சனத்துக்காகப் பலி கொடுப்பதும்.

கனவுகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டு கனவை நோக்கி இட்டுச்செல்லும் கனவுப்பாதையில் அடிக்கொரு வேகத்தடை இடறத் தயாராய்.

கலையாத கனவொன்றை வேண்டி நின்றால், சுக்குநூறாய்க்கலைத்த துண்டுகளையள்ளிக் கையில் நிறைத்து, இணைத்து அடைந்துகொள் என்னும் விதியே.. அடியெது முடிவெது என்றாவது சொல்லிப்போ. 

யார் தொலைத்த கனவோ?!.. வழி மறந்து தவித்துக்கொண்டிருந்ததை யாரோ இன்னொருவர் அபயமளித்து அழைத்துச்சென்று கொண்டிருக்கிறார்.

கனவின் அடியொற்றி ஓடியும் கை நழுவி விட, குற்றப்பத்திரிகை வாசித்தபடி அமர்ந்திருப்பவரின் கண்ணுக்குள் உற்று நோக்கி, 'என்னையடையும் இலட்சியத்தைத் தொலைத்தது நீயா நானா?'வெனக்கேட்கிறது மீளவும் வந்த கனவு. 

தன்னிடம் வருபவர்களிடம் அவ்வப்போது பலியும் கேட்கிறது அடிக்கொரு தரம் சன்னதம் கொண்டு ஆடியபடியிருக்கும் உக்கிரமான ஆதி கனவிலிருந்து கிளைத்த அந்த அதியுக்கிரக் கனவு.

திருநெல்விருந்து - சுகா

அனுபவக்கட்டுரைகள், ஆளுமைகளைப்பற்றிய பகிர்வுகள் எனப் பல்வேறு வகைகளில் மொத்தம் 22 கட்டுரைகளைக்கொண்டது சுகாவின் “திருநெல்விருந்து”. திரைப்பட இயக்குநர், வசனகர்த்தா, எழுத்தாளர் என்பவை தவிர சமீபத்தில் கவிஞராகவும் அவதாரம் எடுத்திருக்கிறார். ஆனந்த விகடனில் வெளியாகி மிகவும் பேசப்பட்ட தொடரான “மூங்கில் மூச்சு” உட்பட சுகா எழுதிய தாயார் சன்னிதி, வடக்கு ரத வீதி, சாமான்யனின் முகம் போன்ற புத்தகங்கள் வாசகர்களிடையே பெரும் வரவேற்பைப்பெற்றவை. “வேணுவனம்” என்ற வலைப்பூவிலும் எழுதி வருகிறார்.

நெல்லையின் மண்வாசனை வீசும் இவர் எழுத்துகளை வாசிக்கும் ஒவ்வொருவரும், அவர்கள் எந்த ஊரைச்சேர்ந்தவராயிருந்தாலும் சரி.. அந்தந்த நிமிடங்களில் அந்தந்த சம்பவங்களோடு தம்மைத் தொடர்பு படுத்திப் பிணைத்துக்கொள்வது திண்ணம். அவரவர் ஆச்சிகளும் அவர்களோடு கழித்த பால்யமும் நினைவுக்கு வந்து ஒரு சில நொடிகளாவது அந்தக்காலத்துக்கே போய் வாழ்ந்து விட்டு வருவர்.

கலாப்ரியா அண்ணாச்சியின் எழுத்துகளுக்கு அடுத்தபடியாக திருநவேலியை, குறிப்பாக ரதவீதிகளை சுகாவின் எழுத்துகளில்தான் நான் நுட்பமாகத்தரிசித்தேன், காலார நடந்துவிட்டு மாரியம்மன் விலாஸில் திருப்பாகம் வாங்கிக்கொண்டும் வந்தேன். என்ன ஒன்று.. சுகாவின் நெல்லையின் மீனாட்சி சொன்னதுபோல் விஞ்சை விலாஸில் நன்னாரிப்பால் குடிக்கப்போக வாய்க்கவில்லை. போலவே நடைப்பயணம் சென்று நடைச்சித்திரம் வரைவதெல்லாம் சுகா போன்றோருக்கே சாத்தியம். நடைபயில்வோரை நம்பித்தானே அத்தனை சுக்குக்காப்பிக்கடைகளும் ஹோட்டல்களும் கட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். 

அந்தந்த மாவட்டத்தில் இருக்கும் வரைதான் உள்ளூர் வெளியூர் என்ற நினைப்பெல்லாம். மாவட்ட, மாநில எல்லைகளைத்தாண்டி விட்டாலோ எல்லாமே நம்மூர்தான். அது ஆளாருச்சியாக இருந்தாலென்ன? கல்லிடைக்குறிச்சியாக இருந்தாலென்ன? மும்பையாகவே இருந்தாலும்தானென்ன? ஒரு சிலருக்கு மட்டுந்தான் ஊரோடு தொடர்பு வாய்க்கிறது. காசியின் இட்லிக்கடைக்காரரைப்போன்ற பலர் “தேவைப்படலை” என்றே இருந்து விடுகிறார்கள், “முப்பது வருஷமா இதுதான்யா நம்ம ஊரு” என்றிருக்கும் மும்பை ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் சமையற்கலைஞரைப்போல.

திருநெல்விருந்தும் ஆத்மருசி கந்தையா பெரியப்பாவும் பின்னே மனோஜும் வெகுநாளைக்கு வாசகர் நினைவில் நிற்பார்கள். உணவின் ருசி என்பது நாக்கோடு நின்று விடுவதில்லை, அன்பும் பாசமும் நல்ல மனசும் சேர்த்துக்குழைத்துச்செய்த உணவின் ருசி ஆன்மா வரை சென்று படிந்து விடும், ஆகவேதான் அது அமிர்தமுமாகிறது. சொந்த ஊரின் மேல் கொண்ட பாசம் என்பது வெறும் கட்டடங்களாலும் மனிதர்களாலும் மட்டும் அல்ல, அவ்வூரின் உணவின் மேல் கொண்ட பற்றும்தான். ஊர் என்பது உணவோடு பின்னிப்பிணைந்ததும்தானே? புளியோதரையுடன் பொரிகடலைத்துவையலைத்தொட்டுக்கொள்வது என்பது நெல்லைக்கேயுரிய நுண்தகவல். இக்கட்டுரைகள் முழுக்க உணவைப்பற்றி.. குறிப்பாக நெல்லையின் உணவுகளைப்பற்றி எத்தனையெத்தனை தகவல்கள். பசி நேரத்தில் இக்கட்டுரைகளை வாசிக்காதிருப்பது நலம். நாக்கு அப்படியே மிதக்கிறது, என்றாலும் டிங்கிரி டோல்மா தோசையை மனோஜுக்காகவாது நூலாசிரியர் சாப்பிட்டுப்பார்த்து விட்டு  பிடிக்கவில்லை என்று சொல்லியிருக்கலாம் எனத்தோன்றியதைத் தவிர்க்க இயலவில்லை. 

உணவு, இசை மட்டுமல்லாது சுவாளங்களின் மீதும் கோட்டி கொண்டவர் நூலாசிரியர் என்பது, அவரை அறிந்தவர்கள் நன்கறிந்தது. குஞ்சுவின் சம்பந்தியான பறக்கை கோலப்பனின் பைரவப்ரியமும் அதற்குக்கொஞ்சமும் குறைந்ததல்ல. எந்த வகையில் சம்பந்தியானார் என்பதை நூலில் வாசித்துத்தெரிந்து கொள்ளுங்கள். அக்கட்டுரையை வாசிக்கும்போது எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வீட்டில் வளர்ந்த “ஹீரோ” நினைவுக்கு வந்தான்.

ஹாஸ்யமும் சுயபகடியும் சுகாவின் எழுத்தின் சிறப்பம்சம். ஆங்காங்கே கண்ணிவெடிகளைப்போல் புதைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் அவற்றின் மேல் நாம்தான் கவனமாகக் கடந்து செல்ல வேண்டும். அவரது கட்டுரைகளில் “ஜயண்ட் வீல்”க்கு எப்பொழுதுமே ஒரு தனி இடம் உண்டு. வாசிப்பவர்கள் அனைவருமே சிலாகித்துச் சிரித்து உருள்வார்கள். அந்தப்பட்டியலில் இனிமேல் “சுளுக்கு” கட்டுரையும் இடம் பெறும். “இவளே” கட்டுரை அடுத்த கண்ணிவெடி. என்னமா எழுதறார்!!!!! என வியக்கும்போதெல்லாம் சட்டென நினைவுக்கு வரும், “இது தமிழ்க்கடலிலிருந்து பிறந்த நதியல்லவா!!” என்பது. தாமிரபரணிக் கரையில் பயணித்து இந்நதி கொணர்ந்து சேர்த்த அனுபவ முத்துகள் ஏராளம்.

பல்வேறு ஆளுமைகளுடன் பழகி அந்த நினைவுகளை நாம் இது வரை கண்டிராத கோணத்தில் நம்முடன் பகிர்ந்திருக்கிறார் சுகா. கோவிட் காலத்தில் எழுதப்பட்ட இக்கட்டுரைகளில் என்றுமே எழுதித்தீராத அவரது நெல்லை நினைவுகளும் விதைக்கப்பட்டுள்ளன. அவை வாசகர் நெஞ்சில் நிச்சயம் அவரவர் ஊர் நினைவுகளாய் முளைத்தெழும். 

ஆசிரியர்: சுகா

பதிப்பகம்: சுவாசம்

சாரல் துளிகள்

இணை வைக்கப்படும் எதையும் ஒன்றுமில்லாததாக்கி விடுகிறது கண்ணீரின் கனம்.

யாருமற்ற வனாந்திரத்தில் தன்னந்தனியாய் தன்னுடனே உரையாடிக்கொண்டிருக்கிறது பாறையிடுக்கில் மலர்ந்திருக்கும் ஒற்றை மஞ்சள் மலர்.

எத்தனையோ யுகங்களாய்த் திருவிளையாடியும் நிறைவுறா சொக்கனை நோக்கி குறும்புடன் மலர்கிறது மீனாட்சியின் மூக்குத்திப்பூ.

ஒவ்வொரு பன்னீர்ப்பூவிலும் ஒவ்வொரு ராகத்தை ஊதுகின்றன வண்டுகள், ராகமாலிகையாய் மணக்கிறது வனம்.

ரகசியமாய் என்ன சொல்லிப்போனதோ காற்று.. மெல்லமாய்ச் சிலிர்க்கிறது மரம்.

பல்லாயிரம் ஊசிகளால் தையலிடுகிறது மழை. ஆயினும், அத்தனை பொத்தல்களின் வழியும் மழலைகள்போல் எட்டிப்பார்க்கின்றன முளை விட்ட விதைகள்.

முன்னுச்சிக்கேசம் கலைத்துப்போகும் மென்காற்றுக்கு குழந்தையின் பிஞ்சு விரல்கள்.

"திமிங்கிலங்களென்ன இந்த மீன்களை விடப்பெரியவையா?" எனக் கேலி செய்தன கிணற்றுத்தவளைகள், இணைந்து கொண்டு பரிகசித்தன சிறு மீன்கள். இறுதிவரை அவை அக்கிணற்றைக்கூட அறியவில்லை.

புறத்தே சீறும் பேரொலியெல்லாம் அகத்தே இறங்காமல் விரட்டியொடுங்கும் உள்ளமைதியில் மொட்டு வெடிக்கும் ஓர் மலர்.

தையத்தையவென தாளமிட்டாடும் குதிரைகளின் கால்களின் கவனமெல்லாம் கடிவாளத்தில் மையம் கொண்டிருந்தன.

திருக்கார்த்தியல் - ராம் தங்கம்

வாழ்வின் துயரங்களால், புறக்கணிப்புகளால், ஊழால் அலைவுறும் சிறுவர்களின் வலி மிகுந்த உலகின் சித்திரமே எழுத்தாளர் ராம் தங்கத்தின் “திருக்கார்த்தியல்” எனும் இந்தச் சிறுகதைத்தொகுப்பு. பதினொரு கதைகள் கொண்ட இந்தத்தொகுப்பு 2023 வருடத்திற்கான யுவபுரஸ்கார் விருது பெற்றது. தொகுப்பின் தலைப்புச்சிறுகதையான “திருக்கார்த்தியல்” வென்ற பரிசுகள் எண்ணிலடங்கா.

இத்தொகுப்பிலுள்ள கதைகளில் பல, வறுமையினாலும் பசியினாலும் சிதைக்கப்பட்ட வாழ்வுடைய சிறுவர்களையே கதைமாந்தர்களாகக்கொண்டவை. ஒவ்வொரு கதையும் வெவ்வேறு களத்தைக்கொண்டது, அனுபவங்களைக்கொண்டது எனினும் அச்சிறுவர்கள் அனைவருக்கும் ஒரே முகம். இன்னும் சற்றுக் கூர்ந்தால் அந்த எல்லாச்சிறுவர்களும் ஒன்றே என்ற புள்ளியில் அமைவர். விதியாலும் சமூகத்தாலும் புறக்கணிக்கப்பட்டு விளிம்பு நிலையிலிருக்கும் முகமற்ற அக்குழந்தைகளுக்கு ராம் தங்கம் தன்னுடைய மொழியின் வழி ஓர் அடையாளம் கொடுத்திருக்கிறார்.

சபிக்கப்பட்ட தங்கள் வாழ்வின் பாடுகளுக்குத் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்த இந்தச்சிறுவர்களின் வாழ்வியல் இன்னல்களை நூலாசிரியர் எவ்வித ஒப்பனையுமின்றி அலங்கார வர்ணனைகளின்றி அவர்களின் களத்திலிருந்தே அப்படிக்கப்படியே தரிசிக்க வைக்கிறார். குழந்தைத்தொழிலாளர் முறை பெருமளவில் தடை செய்யப்படாத அக்காலத்தில் நாமும் இத்தகைய சிறுவர்களை எச்சில் இலை எடுப்பவனாக, சைக்கிள் கடையில், ஜூஸ் கடையில் எடுபிடியாக, ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் தங்கிப்படிப்பவனாக, ஹோட்டல்களில் எச்சில் தட்டுகளையும் கிண்ணங்களையும் கழுவுபவனாக, வீடுகளுக்குச் செய்தித்தாள், பால் போன்றவற்றைப் போடுபவனாக, ஷூ பாலீஷ் போடுபவனாக என பல்வேறு உருவங்களில் கண்டிருக்கக்கூடும். அவர்கள் அத்தனை பேரையும் இணைக்கும் புள்ளியாக இருப்பது ‘பசி’. கொடிது கொடிது இளமையில் வறுமை என்றாள் அவ்வைப்பாட்டி. படிக்க வேண்டிய வயதில் தன் குடும்பத்தினரின் வயிற்றுக்காகவும் உழைக்க வேண்டியிருப்பது எத்தனை பெரிய துயரம்.

இத்தொகுப்பின் ஒரு சில சிறுவர்கள் அன்னையாலும் குடும்பத்தாலும், கையாலாகாமல் கைவிடப்பட்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். எல்லோரும் இருந்தும் யாருமில்லாமல் இருப்பது பெருவலி. ஒரு துண்டு கொழுக்கட்டைக்காக அலந்து ஊரின் தெருக்களில் நடந்து ஏமாந்து இறுதியில் சபித்து அழும் செந்தமிழின் கண்ணீருக்கு அடர்த்தி அதிகம். செந்தமிழைப்போலவே பாதித்த இன்னொருவன் வினோத். ‘கடந்து போகும்’ என்ற கதையின் நாயகனான அவனை எளிதில் கடந்து போக இயலவில்லை. உயிர் போகும் வாதையிலிருக்கும் நிலையிலும் அவனிடம் கடை முதலாளி வேலை வாங்குவது அப்பட்டமான உழைப்புச்சுரண்டல். இந்தச்சிறுவர்களைப்போல் கையறு நிலையில் இல்லாவிட்டாலும் தாயால் கைவிடப்பட்டு, வீட்டை விட்டே செல்வதன் மூலம் வளர்ந்த இளைஞரான ராஜீவும் அதே கோட்டிலமைகிறான்.

பிள்ளைப்பசியோ.. பெருந்தீயோ! என்பார்கள். அந்தப்பசியே இத்தொகுப்பிலிருக்கும் அனைவரையும் ஒருங்கிணைக்கிறது. சிறுவர்களுக்கு வயிற்றுப்பசி எனிலோ பெரியவர்களுக்கு அகங்காரப்பசி, அதிகாரப்பசி. அந்தப்பசிக்காக அறத்தை மீறத்துணிந்த பெரியவர்களைப்போலல்லாமல் வறுமையிலும் செம்மையாக தன்னறத்தை மீறாமலிருப்பவர்கள் இச்சிறுவர்கள். இவர்களின் வாழ்வின் துயரை அவர்களின் மொழியிலேயே சொல்லும்போது அதன் வீரியம் நம்மைத்தாக்குகிறது. அப்பா அம்மா இல்லாத நிலையில் ஆதரவற்றோர் விடுதியில் தங்கிப்படிக்கும் நிலையிலும் சாதி எனும் கொடிய அரக்கனின் கைகளில் சிக்கி, வாழ்வே கேள்விக்குறியாகும் கார்த்திக் என்றாவது திரும்பி வந்து விட மாட்டானா என நம்மை ஏங்க வைக்கிறது, ‘பானி’யின் மரணமோ பெருவலியுடன் நம்மைப்புரட்டிப்போடுகிறது.

பால்யத்தையும் கல்வியையும் இழந்து விளிம்பில் வாழ நேரும் இவர்கள் முன், வாழ்வு தன் இருண்மை மற்றும் ஒளி பொருந்திய இரு கரங்களையும் நீட்டுகிறது. தாம் சந்திக்க நேரும் மனிதர்கள் ஏற்படுத்தும் தாக்கங்களுக்கேற்ப அவர்கள் அக்கரங்களிலொன்றைப் பற்றிக்கொள்ளக்கூடும். அதற்கேற்ப அவர்களின் திசை மாறவும் கூடும்.

நாஞ்சில் நாட்டு மண்ணில் நிகழும் இக்கதைகள் அம்மண்ணின் மொழியிலேயே, வட்டார வழக்கிலேயே அதே சமயம் அனைவரும் புரிந்து கொள்ளத்தக்க வகையில் சொல்லப்பட்டிருப்பது மிகச்சிறப்பு. இக்கதைகளில் சொல்லப்படும் மனிதர்கள் நம்முன் நேரடியாக வாழ்கிறார்கள். அதனாலேயே பெரிய நாடாரையும், மூத்த பிள்ளையையும் கூட நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. கனகச்சிதமான சித்தரிப்பும் இயல்பான, அதே சமயம் வலுவான கதைமொழியும் கொண்டு வலிகளுடனும் காயங்களுடனும் வெளிப்பட்டிருக்கும் கதைமாந்தர் நம்முள் கடத்தும் அவ்வலியை நம்மால் வெகுநாட்களுக்கு இறக்கி வைக்க இயலாது. அதுவே இத்தொகுப்பின் வெற்றியும் கூட.

டிஸ்கி : இத்தளத்தில் இது எனது 500 ஆவது இடுகை.

படமும் பாடலும் (7)

வாலைப்பெண் கைக்குடம் வீழ்ந்துடைந்த நீர்பெருகி

சாலையோரம் மண்நனைத் தன்னதே மங்குல்

அலைவுற்று மீவெடித் தாசாரம் வீசி

மலைமூழ் குமருவி நீர்.

*******************************************************************

பெடையு மடையு மிடையூறு டைத்தாய்

அடைமழையில் கீச்சுங் கிளி.

******************************************************************

காழ்ப்பும் அழுக்காறுங் கொண்ட கலகத்தார்

வாழ்வையோ போமென செப்பு

********************************************************************

அனுபவங்க ளோடுரைக ளாகுமே யாசான்

அனுதினம் சென்னியணி வோம்.

(ஒருவிகற்பக் குறள் வெண்பா)

*********************************************************************

தனியாய்ப் புலம்புமெனைத் தேற்றுவாள் தாயும்

கனிவாய் அறுபடைக்குக் கந்தனாம் அண்ணன்

இனிதாய் அரசில் பனிமலையி லீசன்

தனித்தபின் நானுந் தனி.

P.C: Yadhavan Raghavan

படமும் பாடலும் (6)

பற்றுந் தளிரும் படருமி ளங்கொடியும்

முற்றும் பழுத்து முறிய விருப்பதுவும்

சாதல்வ ரையன்பு செய்வதே நாநிலத்தில்

காதலுக் கென்றும் சிறப்பு. 

(பல விகற்ப இன்னிசை வெண்பா)

நடைப்பயிற்சி ஜிம்மோடு நாளும் உழைத்தும்

எடைகுறையா சோகத்தில் ஏங்கி சடையா

தடைபல உண்டபினும் தீப்பசி கொல்ல

படைத்தாள் பனீர்புர்ஜி பாவ்

(ஒருவிகற்ப இன்னிசை வெண்பா)

******************************************************

நுங்கிள நீருடன் நல்மோருந் தீஞ்சாறும்

பொங்குபுனல் முங்குதலு மாகுமே- நங்காய்கேள்

எங்கிலும் செய்யோன் எரிக்கும் சுடுகதிர்

தாங்க இவையே சிறப்பு

*****************************************************************

முன்கோபி மூத்த சினம்பெருக்கி யன்னதே

மன்றிலெ ரிக்கும் வெயில்

*********************************************************************

விழிபூத்துப் பல்லார் வகித்த பொறுதி

வழிகாட்ட சூறையாய் வந்ததே வான்நீர்

மழைத்தாரைப் பந்தலில் மும்பை மிதத்தல்

பழையநாள் தொட்டு வழக்கு.

சாரல் துளிகள்..

வானவில்லை வரைந்து முடித்தபின் வண்ணங்குழைத்த தூரிகையைச் சற்றே உதறியது மேகம். வண்ணத்துளிகள் படிந்த சிறகுகளை ஒவ்வொரு பூவிலும் ஒட்ட வைத்தபடி பறந்து கொண்டிருக்கின்றன வண்ணத்துப்பூச்சிகள்.

நட்சத்திரங்களை இழந்த வானம் கலங்காதிருக்க, மேகங்கள் மட்டும் ஓரமாய்ப்போய் அழுது விட்டு வருகின்றன.

வாழ்வின் ஒவ்வொரு படிநிலையிலும் ஒவ்வொரு சூழலிலும் ஒவ்வொரு தன்னியல்பு கழன்று, இறுதியில் நமக்கே நாம் அன்னியராகத் தெரிகிறோம். சிலர்  அதை பக்குவம் என்கின்றனர், சிலர் அனுபவப்பாடம் என்கின்றனர், சிலரோ திக்குத்தெரியாத உலகில் அப்போது, பழைய தன்னைத் தேடி அலைகின்றனர்.

இன்னொருவரின் அடியொற்றிச் செல்வதுதான் எவ்வளவு சௌகரியமாயிருக்கிறது! வழிசமைத்துச் செல்லும் கால்களில் கல்லும் முள்ளும் குத்துவதை மட்டும் பிறர் காண்பதேயில்லை.

ஊரென்ன சொல்லும், உலகம் என்ன சொல்லும்? என எல்லாவற்றுக்கும் கவலைப்பட்டுக்கொண்டிருக்காதீர்கள். எத்திசையில் நகர்வது என குழம்பிக்கொண்டேயிருந்தால் முதல் அடியைக்கூட எடுக்க முடியாது.

நேற்றைய சூரியனின் கதகதப்பில் இன்றைய தானியத்தைக் காய வைக்க முடியாது. காலங்கடந்த பின் ஆற்றாமையைத்தவிர வேறேதும் எஞ்சுவதில்லை.

நினைவுகள் சொட்டி நனைந்த வெளியெங்கும் அரும்பும் மொக்குகளை மலர வைக்க முயல்கிறது அதே பௌர்ணமி இரவு, வெடித்துப்பரவுகின்றன  ஓராயிரம் பௌர்ணமி நிலாக்கள்.

ஒளிந்து பிடித்து விளையாடும் குழந்தையைப்போல் மலைக்குகைகளுக்குள் மறைந்து மறைந்து விளையாடுகிறது ரயில்.

சிங்கத்தின் பிடரியையும் யானையின் மத்தகத்தையும் கூட தொட்டுவிட்டு மீண்டுவிடலாம் போலிருக்கிறது, மழையைத்தின்று வெயிலை அருந்தி எரிமலைச்சரிவில் விளையாடும் இந்த மனதை மீட்டுக்கொண்டு வருவதுதான் பெரும்பாடு.

அவரவர் கால்தடங்களைப்பதித்துச்சென்ற மணல் வெளியில் தன் தடத்தையும் வரைந்து சென்றது அலை.

சாரல் துளிகள்

அத்தியாவசியத்தையும் ஆடம்பரத்தையும் எதுவென நிர்ணயிக்கும், அதற்கான எல்லைக்கோட்டை வரையறுக்கும் அகக்காரணி மனம், புறக்காரணி வருமானம்.

புகழ்ச்சியை மட்டுமே கேட்டு வளர்ந்தவன், தான் செய்வதெல்லாமே சரிதான் என்ற மனநிலையைக் கொண்டிருக்கிறான். உனக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லை என மட்டம் தட்டப்பட்டு வளர்ந்தவன், தன்னால் எதுவுமே ஆகாது என்ற மனநிலையுடன் இருக்கிறான். அவர்கள் தன்னைப்பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருப்பதற்கு மாறாகச் சொல்லப்படும் வார்த்தைகள் எதையுமே ஏற்பதில்லை என்ற ஒரு புள்ளியில்தான் இருவரும் ஒன்றுபடுகிறார்கள்.

கீழே விழுந்தாலும் காயப்படுவதில்லை நீர், புதைக்கப்பட்டாலும் பெருவீச்சுடன் முகிழ்க்கின்றன விதைகள், சிறைப்பட்டாலும் கீற்றாய் ஔிர்கிறான் சூரியன், மனித மனம் மட்டும் தொட்டாற்சிணுங்கியாய் சிறு இடையூறுக்கும் அவ்வப்போது சுணங்குகிறது.

எப்போது வேண்டுமானாலும் தாக்கப்படலாம், காயப்படுத்தப்படலாம் என்ற நுண்ணுணர்வு அதீத எச்சரிக்கையுணர்வை உண்டுபண்ணுகிறது.

எதிர்காலக் கற்பனைகளில் மிதக்காத, கடந்த கால நினைவுகளை மேயாத, நிகழ்காலத்தின் யதார்த்த வெளியி்ல் காலூன்றி நிற்கும் மனக்குதிரையைப் பெற்றவர்கள் பாக்கியவான்கள்.

ஓய்வெடுக்க ஒரு மேகத்திண்ணை கூட இல்லாத நீலவீதியில் மயங்கிக்கிடக்கிறான் செய்யோன், மனம் பொறுக்காமல் விசிறுகிறது ஒரு சிறு பறவை.

எதைப்பேச ஆரம்பித்தாலும் அறிவுரையில் முடிப்பவர்கள் அறிவுரை கூற ஆரம்பித்தால் எதைப் பேசி முடிப்பார்கள்?

எங்கோ பொழிவதற்காக இங்கிருந்தே கருக்கொள்ள ஆரம்பிக்கின்றன மேகங்கள், மொத்தமாய்ப் பறிகொடுப்பதற்காய் துளித்துளியாய்ச் சேகரிக்கும் தேனீக்கள் போல்.

பற்றிப் படர்ந்து செல்லும் பசுங்கொடிக்குத் தன் வீடென்ன? பிறர் வீடானாலுந்தானென்ன? நல் கொழுகொம்பொன்றே அதற்குக் குறி.

ஒரு செயலைத் திட்டமிடும் அதே நேரத்தில் மாற்றுத்திட்டத்தையும் கைவசம் வைத்திருப்பது நல்லது. ஒன்று எதிர்பாராதபடி நடக்கவில்லையானாலும் இன்னொன்று கை கொடுக்கும். இது வேண்டாத மன உளைச்சலைத் தவிர்க்கிறது.

அன்பின் ஆதியூற்று.

“காதல்” ஒரு அற்புதமான உணர்வு. எப்போது வரும்? எப்படி வரும்? யாருடன் வரும்? என்று சொல்லமுடியாது. ஆனால் வர வேண்டிய நேரத்தில் வந்தே தீரும். சிலரைப் பார்த்ததுமே பிடித்துப்போய் வரலாம், சிலரைப் பார்க்கப்பார்க்கப் பிடித்துப்போய் வரலாம், சிலரிடம் நட்பு கனிந்து ஏதோவொரு நொடியில் அது காதலாக மாறலாம். நதிமூலம் ரிஷிமூலம் போலவே காதல்மூலமும் புதிர்தான். இதெல்லாம் உண்மைக்காதலுக்கு மட்டுமே. பலாபலன்கள் ஆராய்ந்து லாபநோக்கில் சிந்தித்துக் கணக்கிட்டு உருவாக்கப்படுவதும், வற்புறுத்தி, மிரட்டி, வலுக்கட்டாயமாக ஏற்படுத்தப்படுவதும் காதலேயல்ல. 

“செம்புலப் பெயல் நீர் போல் அன்புடைநெஞ்சம் தான்கலந்து உருவான காதல் ஒருவரை என்னவெல்லாம் செய்ய வைக்கும்? 

‘கண்ணின் கடைப்பார்வை காதலியர் காட்டிவிட்டால் மண்ணில் குமரர்க்கு மாமலையும் ஓர் கடுகாம்’ என்பார் பாரதிதாசனார். 

பாரதியாரோ, 

‘“காதலினால் மானுடர்க்குக் கவிதை யுண்டாம்

கானமுண்டாம் சிற்பமுதற் கலைக ளுண்டாம்’ என்கிறார்.

ஒத்த வயதுள்ள எதிரெதிர் பாலினரிடத்தில் மட்டுமன்றி, சக மனிதர் அனைவரிடமும் சுரக்கும் மனித நேயத்திற்கு வெறுமனே காதல் என ஒற்றை வார்த்தையில் முத்திரை குத்தி அதை, சிமிழுக்குள் கடலென அடைத்து விட முடியுமோ!!  தாயிடத்தில், தந்தையிடத்தில், உடன் பிறந்தாரிடம், ரத்த உறவுகளிடம், மற்றும் ஊழின் துயரில் அழுந்திப் பரிதவிக்கும் ஒவ்வொரு மனிதரிடமும் ஏற்படுவதை அன்பு, பாசம் என பல்வேறு பொதுப் பெயர்களால் அடையாளமிட்டாலும் இரு நெஞ்சங்களினிடையே ஏற்படும் ஈர்ப்பு மட்டும் "காதல்" என வார்த்தை மகுடம் சூடிக்கொள்கிறது. அதனால்தான், 

“காதல்செயும் மனைவியே சக்தி கண்டீர்

கடவுள்நிலை அவளாலே எய்தல் வேண்டும்” என பாரதியும் விரும்புகிறார். கண்ணனைக் காதலனாக எண்ணி

“உணவு செல்லவில்லை – சகியே

உறக்கங் கொள்ளவில்லை

மணம் விரும்பவில்லை – சகியே

மலர் பிடிக்க வில்லை

குணமுறுதியில்லை எதிலும்

குழப்பம் வந்ததடீ

கணமு முள்ளத்திலே – சுகமே

காணக் கிடைத்ததில்லை

பாலுங் கசந்ததடீ – சகியே

படுக்கை நொந்ததடீ” என உருகவும் செய்கிறார். 

உயிரினங்கள் தோன்றிய காலம் முதல் இன்றுவரை, புழு,பூச்சி முதல் ஐந்தறிவுள்ள விலங்குகள் ஈறாக உலகில் அத்தனை உயிர்களும் காதலில் திளைக்கும்போது மனிதர் மட்டும் சளைத்தவரா என்ன? சங்க காலத்திலேயே தமிழர் வாழ்வில் காதலும் வீரமும் இழைந்திருந்ததற்குச் சான்றாக ஏராளமான பாடல்கள் உள்ளன. தமிழிலக்கியங்களில் காதலைக் கொண்டாடியவை “அகத்திணை” எனப்பட்டன. அகத்திணைப்பாடல்களில் கொட்டிக்கிடக்கும் ஏராளமான உவமைகள் சங்ககால மக்களின் காதல்வாழ்வை நமக்குப் படம் பிடித்துக்காட்டுகின்றன.

இடிக்கும் கேளிர்! நும் குறை ஆக

நிறுக்கல் ஆற்றினோ நன்று மன் தில்ல;

ஞாயிறு காயும் வெவ் அறை மருங்கில்

கை இல் ஊமன் கண்ணின் காக்கும்

வெண்ணெய் உணங்கல் போலப்

பரந்தன்று, இந் நோய்; நோன்று கொளற்கு அரிதே! என்கிறது குறுந்தொகை. மிகக் குறைவாகவே நீர் இருக்கும் ஒரு சுனையில், இணைமான்களில் ஒன்றின் தாகம் தீர்க்க வேண்டி, இன்னொரு மான், தான் அருந்துவது போல் நடிக்கும். தத்தம் காதலை அந்த இருமான்களும் வெளிப்படுத்திய விதத்தை ஐந்திணை ஐம்பது நமக்குச் சொல்கிறது.

எப்பொழுதுமே ஆண்தான் முதலில் காதலைச்சொல்ல வேண்டும் என்ற ஒரு பொது எதிர்பார்ப்பு இருந்து வந்திருக்கிறது. முதலில் காதலைத் தெரியப்படுத்தும் பெண்ணை இச்சமூகம் பார்க்கும் பார்வையே வேறு. ஆனால், சங்க காலத்தில் பெண்கள் தம் காதலை ஒளிவுமறைவின்றி சுதந்திரமாக வெளிப்படுத்தியுள்ளனர்.

“இம்மை மாறி மறுமை யாயினும்

நீயாகியரென் கணவனை

யானா கியர்நின் நெஞ்சுநேர்பவளே” என்கிறாள் ஒருத்தி.

“சாதல் அஞ்சேன் அஞ்சுவல் சாவேன்

பிறப்புப் பிறிது ஆகுவதாயின்

மறக்குவேன் கொல் என் காதலன் எனவே“ என்கிறாள் இன்னொருத்தி.

இப்படி பழந்தமிழர் காலத்திலிருந்தே காதலைப்போற்றி வந்த நாம் சினிமாவிலும், கதைகளிலும், ஏன்.. பிற வீடுகளிலும் நடக்கும்போது அதற்கு ஆதரவளிக்கிறோம். அதுவே தன் வீடுகளில் நடக்கும்போது நத்தையாய்ச் சுருக்கிக்கொள்கிறோம். இதைத்தான் பாரதியார்,

“நாடகத்தில் காவியத்தில் காத லென்றால்

நாட்டினர்தாம் வியப்பெய்தி நன்றாம் என்பர்

ஊடகத்தே வீட்டினுள்ளே கிணற்றோ ரத்தே

ஊரினிலே காதலென்றால் உறுமு கின்றார்

பாடைகட்டி அதைக்கொல்ல வழிசெய் கின்றார்

பாரினிலே காதலென்னும் பயிரை மாய்க்க

மூடரெலாம் பொறாமையினால் விதிகள் செய்து

முறைதவறி இடரெய்திக் கெடுகின் றாரே” என்கிறார்.

சமீபகாலங்களில் காதலர் தினக் கொண்டாட்டங்களுக்குப் பெரும் எதிர்ப்பு வளர்ந்து வரும் சூழலில், பொது இடங்களில் இளஞ்ஜோடிகள் ராக்கி அல்லது மஞ்சள் கயிற்றைக் கட்ட நிர்ப்பந்திக்கப்படுகிறார்கள். அவ்வாறு செய்ய மறுப்பவர்கள் துன்புறுத்தப்படுகிறார்கள். அண்ணலும் நோக்கி அவளும் நோக்கி வளர்ந்த, கைத்தலம் பற்றிக் கடிமணம் கொள்ளும் நாள்வரையில் அவர்கள் நெஞ்சில் பரிசுத்தமான அன்பைப் பெய்து வளர்க்கும் காதல்பயிர், ராக்கி, மஞ்சள் கயிறு போன்றவற்றை வலுக்கட்டாயமாகக் கட்ட நிர்ப்பந்திக்கும் சில கலாச்சாரக் காவலர்களால் சிதைக்கப்படுவது வேதனை. வறட்டுப்பிடிவாதம், போலி கௌரவம், சுயநலம் போன்ற நோய்களால் பீடிக்கப்பட்ட பெற்றோர் வன்முறையைக் கையாளவும் துணிகின்றனர்.

வெறும் இனக்கவர்ச்சியைக் காதல் என தப்பர்த்தம் செய்து கொள்ளும் சிலராலும், படிக்க வேண்டிய வயதில் தவறான நபர்களிடம் காதலில் விழும் சிலராலும், உண்மையான நேசம் கொண்டவர்களும் அவ்வாறே தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படுகிறார்கள். அதனாலேயே, இத்தகு இன்னல்களுக்கும், சமூக விரோதிகளால் பல்வேறு தொல்லைகளுக்கும் ஆளாகிறார்கள். களவு, திணைக்கலப்பு, ஏறு தழுவுதல், மடலேறுதல் போன்ற தன் விருப்ப மணவகைகளை ஆதரித்த நம் சமூகம் இப்போது காதலுக்கு எதிராக, தான் பெற்ற குழந்தைகளையே ஆணவக்கொலை செய்யும் அளவுக்கு மாறிவிட்டது. அண்ணலும் அவளும் நோக்கிக்கொண்டதை அப்பனும் அண்ணனும் நோக்கியதுமே காதலர்கள் மென்மையாகவும் வன்மையாகவும் எச்சரிக்கப்பட்டு விடுகிறார்கள். அப்படியும் புரிந்து கொள்ளாதவர்கள் உடலுறுப்புகளையோ உயிரையோ இழக்கும் நிலை ஏற்பட்டு விடுகிறது.

சங்க காலத்தில் களவு மணம் மதிக்கப்பட்டது, ஏனெனில், அதுவே கற்பு வாழ்க்கைக்கும் அடிப்படையாய் அமைந்தது. காதலர் மணம் புரிந்து இனிதாய் இணை பிரியாமல் இல்லறம் நடத்தினர். தற்காலத்தில், களவுக்காதலர் கொண்டு சென்ற செல்வமும் இருவருக்குமிடையே இருக்கும் ஈர்ப்பும் தீர்ந்ததும் பிணக்கும் பிரிதலும் நடைபெறுகிறது. அல்லது நரகை விடக் கொடிய ஒரு வாழ்வை வாழ நேரிடுகிறது. பெற்றோர் அஞ்சுவது அதையே. என் நட்பு வட்டத்திலேயே அப்படி இருவரைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

என்னுடன் பயின்ற ஒரு பெண் காதல் வசப்பட்டு, அங்கும்இங்குமாக ரகசியமாகச் சந்தித்துப்பேசி காதல் வளர்த்து கடைசியில் ஒரு விடிகாலையில் அவனுடன் உடன்போனாள். காதலர்களாக இருந்தவர்கள் கணவன்மனைவியாகி அதன்பின் இரு குழந்தைகளுக்குப் பெற்றோரும் ஆனார்கள். அதன்பின்தான் பொருளாதாரப்பிரச்சினைகள் தலையெடுக்க ஆரம்பித்தன. “உன்னை நம்பி வந்து இப்படி சீரளியுதேனே” என அவள் மூக்கைச்சிந்த, “ஏகப்பட்ட வரதச்சணையோட எப்பேர்ப்பட்ட பொண்ணெல்லாம் எனக்கு வந்துது தெரியுமா? இங்க ஒரு சைக்கிளுக்கே வழியில்லை” என அவன் புலம்ப, இனி இவனை நம்பிப்பலனில்லை என அவள் ‘உன் குழந்தைகளை நீயே பார்த்துக்கொள்’ என விட்டுவிட்டு இன்னொரு புளியங்கொம்பைத்தேடிக்கொண்டாள். அவன் தன் பெற்றோரிடம் திரும்பினான். ஆண்குழந்தைகள் என்பதால் அவனது பெற்றோர் பெரும்பஞ்சாயத்துக்குப்பின் அவர்களை வளர்க்க ஒப்புக்கொண்டார்கள். “என்னமும் ஒரு பாவப்பெட்ட பொண்ணைப்பார்த்துக் கெட்டி வைக்கணும்” என அவனது பெற்றோர் அடுத்த முயற்சியில் இறங்கினர். 

இன்னொருத்தி, அண்ணன் வீட்டுக்குச் சென்ற இடத்தில் பக்கத்து வீட்டுப்பையனுடன் மையலாகி, வீட்டுக்குத்தெரியாமல் திருமணம் செய்து கொண்டாள். சில மாதங்களிலேயே அவள் மேல் இருந்த மோகம் வடிந்ததும் அவன் பறந்து விட்டான். இவள் அண்ணன் வீட்டுக்கும் செல்ல முடியாமல், கிராமத்திலிருக்கும் பெற்றோரிடமும் திரும்ப இயலாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள். ஒரு சமயம், அவளது பிறந்த வீட்டு உறவினரொருவர் அவளைக்கண்டபோது அடையாளம் காண இயலாத அளவுக்கு உருக்குலைந்திருந்தாள். இவள் அவரது கைகளைப்பற்றிக்கொண்டு, ‘ஏதாவது ஒரு சின்ன வேலையாவது வாங்கித்தாங்க மாமா, என் பாட்டை நான் பார்த்துக்கொள்வேன், யாருக்கும் பாரமாக வர மாட்டேன்” எனக் கதறியதைக் கேள்விப்பட்டபோது, எப்படியிருந்த பெண் இப்படியாகி விட்டாள்!! உலகம் தெரிந்திருந்தும் எப்படி விட்டில் பூச்சியாக விழுந்தாள்! என பரிதாபமே மேலிட்டது.

எல்லோருமே அப்படித்தான் இருக்கிறார்களா? என்றால் நிச்சயமாக இல்லை. என் உறவினர் வட்டத்திலும் நட்பு வட்டத்திலும் பெரும்பான்மையானவர், காதலித்து பெற்றோர் சம்மதத்துடன் திருமணம் புரிந்து, இன்று சீரும் சிறப்புமாக, பேரன் பேத்தியெடுத்து அன்று போல் இன்றும் அதே காதலுடன் ஒருவருக்கொருவர் காரியம் யாவிலும் கைகொடுத்து வாழ்வாங்கு வாழ்வதையும் காண்கிறேன். முதலில் காதலுக்கு மறுப்பு தெரிவித்த பெற்றோரே பின்னாட்களில், “நாங்களே பார்த்திருந்தால் கூட இப்படியொரு நல்ல மாப்பிள்ளை/பெண் கிடைத்திருக்காது” என பெருமிதமடைகின்றனர்.

ஆக, இதில் எங்கோ தவறு நேர்கிறது. காதல் தவறில்லை, காதல் வசப்பட்டவர்கள் அதைக் கையாளும் விதத்தால்தான் அதைப்பற்றிய நமது கண்ணோட்டம் ஒவ்வொருவருக்கும் வேறுபடுகிறது. அதிலும் முக்கியமாக பெண்ணைப்பெற்றவர்கள் ‘நம் குழந்தையின் வாழ்வு கெட்டுப்போய்விடக்கூடாதே’ என வயிற்றில் நெருப்பைக்கட்டிக்கொண்டாற்போல் இருக்க நேரிடுகிறது. கருத்தொருமித்த, உண்மையான காதல் கொண்டவர்கள் அதைச் சரியான முறையில் வீட்டாரிடம் வெளிப்படுத்தவும் வேண்டும். சொல்லாத காதல் வெல்லாது என்பார்கள்.

காதல் என்பது அன்பின் ஆதியூற்று. ஆணும் பெண்ணும் இணைந்து கட்டியெழுப்பும் சமூகத்தின் அடிக்கல். ஒருவரைப் பலவீனமாக்குவதல்ல.. மேலும் உறுதிப்படுத்துவதே அன்பு என்பதைப் புரிந்து கொள்வதே. 

“ஆதலினால் காதல் செய்வீர்”

"நல்லாச்சி" முன்னுரை – எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம்

"நல்லாச்சி" நூலுக்கு தோழியும் எழுத்தாளருமான வித்யா சுப்ரமணியம் எழுதிய முன்னுரை. நன்றி வித்யாஜி. புத்தகம் கோதை பதிப்பகத்தில் கிடைக்கும். தொடர்பு எண் 9080870936.

***************************************************************

அன்பார்ந்த சாரல். 

மண்வாசத்தை எழுப்பும் திறன் மழைக்கு மட்டுல்ல, சிலரது எழுத்துகளுக்கும் உண்டு. அப்படிப்பட்ட மண்வாச எழுத்துதான் சாரல் என்று நான் அன்போடு விளிக்கும் உன்னுடைய எழுத்து. அதுவும்  நாரோயில் வட்டார சாரல் துளிகளாய் விழுந்து மண்வாசத்தை நுகர வைக்கும். 

அன்றாடம் நடக்கும் அல்லது கண்ணில்படும் சின்னச்சின்ன சம்பவங்களைக் கவிதை நயத்துடன் எழுதுவதற்கு பிரத்யேகத் திறனும் அதீத ரசனையும் வேண்டும். எந்தவொரு அழகான கோலமும் அதன் முதல் புள்ளிக்குள்தான் ஒளிந்திருக்கும். புள்ளிகள் அதிகரிக்க, அவற்றின் கோர்ப்பில் கோலம் வளர்ந்து பொலிவுறும். சிலரது கரங்கள் அனாயாசமாய் கோலம் போடும். சிலர் தயங்கித் தயங்கி ஆரம்பித்து தவறாக இணைத்து பின் கலைத்து, மீண்டும் சேர்த்து, என கோலத்தை ஒருவழியாக ஒப்பேற்றுவார்கள். ஆனால் உன்னுடைய நல்லாச்சி வெகு அனாயாசமாய் உனது எண்ணங்களால் வரையப்பட்ட மிக அழகான கவிதைக் கோலம் என்பேன். 

முகநூலில் இதன் முதல் புள்ளியை நீ வைத்தபோதே ஆஹா என நாங்கள் பலரும் நல்லாச்சியை வியந்து ரசிக்கத் துவங்கிவிட்டோம்.  பிறகு நல்லாச்சி உன் மூலம் வெளிப்படும்போதெல்லாம் அவள் எங்களுக்கும் நெருங்கிய சொந்தம் போலாகிவிட்டாள் என்பதுதான் உண்மை. இரண்டு பக்கத்து பாட்டியின் அன்பையும் அறியாது வளர்ந்த நான் இந்த அறுபத்தி ஐந்து வயதில் ஒரு பேத்தியின் மனநிலையுடன் நல்லாச்சியின் அன்பை ரசித்து ருசிப்பதற்கு நீ ஒரு காரணமென்ற வகையில் உனக்கு என் நன்றிகள்.   

தலைமுறை இடைவெளிகளையும் மீறிய பாசத்தை நல்லாச்சியும் அவளது பேத்தியும் வெளிப்படுத்துவதைக் கீழ்க்கண்ட கவிதை மூலம் நீ எத்தனை அழகாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறாய்!. 

மெஹந்தி இடத்தெரியாத நல்லாச்சியை 

உள்ளங்கையில் சிவந்திருந்த 

நூடுல்ஸ் வரிகளும் அன்னமும் 

சற்றே மிரளச்செய்திருந்தன 

தொப்பியணிந்த வீரல்களும் 

இட்லி தோசையிட்ட 

உள்ளங்கைகளுமாய் வாழ்ந்த 

அந்த கிராமத்து மனுஷி 

சற்று அந்நியப்பட்டே நின்றிருந்தாள் அச்சூழலில் 

இது பாட்டியின் மனநிலை. இப்படிப்பட்டவளிடம் வந்து,. 

இட்லி தோசை வரைந்து, கூடுதலாய்த் தொப்பிகளும் வைத்துவிடுமாறு வேண்டினாளாம் பேத்தி. இதைக்கேட்டதும் நல்லாச்சிக்கு மட்டுமல்ல எனக்கும் ஆசுவாசம் ஏற்பட்டது.

உடனே நல்லாசச்சி,

“மருதாணிப் பூங்கரங்களில் முத்தமிட்ட ஆச்சியின் 

அன்பு சிவந்திருந்தது 

பேத்தியின் கைகளில் 

மருதாணி வாசத்துடன். 

என்று நீ கவிதையை முடித்திருந்த அழகில் என் மனம் நிறைந்தது.  

இதொரு சின்ன சாம்பிள்தான். இந்தப் புத்தகம் முழுக்க இப்படியான நெகிழ்ச்சிகளைக் குற்றாலச் சாரலாய்த் தெளித்திருக்கிறாய் நீ. 

சாரல் மழையினூடே சுருக்கென்ற உணர்வையும் ஒரு கவிதை மூலம் ஏற்படுத்தியதையும் அதனை நீ சொல்லியிருந்த விதத்திலும் நான் வியக்கிறேன். ஊர் உலகத்தில் நடக்காத விஷயமில்லை அது. ஆனாலும் பேத்தியின் அந்த கேள்விக்கு பதில் சொல்லமுடியாத அவளது வேதனையை நான்கே வரியில் நீ கூறியிருந்த விதம் என்னை அசத்திற்று.

இதென்ன? அதென்ன? வீதிகளை அளந்தபடி

பேத்தி வீசும் கேள்விகளுக்கெல்லாம் 

பதிலளித்த நல்லாசச்சி,

இது யார்? என்ற கேள்விக்கு 

எப்படி பதிலளிப்பாள்,

தாத்தா கொணர்ந்த இன்னொரு ஆச்சியென்று! 

 

இது மட்டுமா? நல்லாச்சிக்கு அருவி அதிசயமென்றால், பேத்திக்கு பம்ப்செட் அதிசயம். பேத்திக்கு புலி பெரிய பூனையென்றால்,  நல்லாச்சிக்கு பூனை சிறிய புலி. அமாவாசையன்று நல்லாச்சி ஆசுத்திரிக்கு அனுப்பிவிட்ட நிலவுக்காகக் காத்திருக்கும் பேத்தி. எறும்புக்காக அரிசி மாக்கோலமிடும் ஆச்சி, எறும்புகளுக்கு விக்காதிருக்க வேண்டுமேயென கோலத்தின் மீது நீர் தெளிக்கும் பேத்தி, உப்புமாவிலிருந்து தப்பிக்க தாத்தாவும் பேத்தியும் செய்யும் குறும்புகளென ஒரு கிராமத்து மனிதர்களின் இயல்புகளையும் சம்பாஷணைகளையும் போகிறபோக்கில் ரசனையுடன் கவிதையாய் நீ வடித்ததோடன்றி எங்களையும் ஒரு நல்ல திரைப்படம் காண்பது போலக் காட்சிப்படுத்தி ரசிக்க வைத்திருக்கிறாய். இன்னும் சொல்லிக் கொண்டே போனால் கவிதைகளை விட நீண்டுவிடும் என்பதால் இத்துடன் நிறுத்திக்கொள்கிறேன். 

கடைசியாக உன்னிடம் என் ஆசையொன்றைச் சொல்கிறேன் மறுக்காமல் நிறைவேற்றுவாயா? நல்லாச்சியையும் அவள் பேத்தியையும் எனக்கு நேரில் காணவேண்டுமே.. அவர்களுடன் ஒருநாள் இருந்துவிட்டு வரவேண்டுமே. அழைத்துச் செல்வாயா சாரல்?     

என்றென்றும் அன்புடன் உன், 

வித்யா சுப்ரமணியம்