ஏக் காவ் மே ஏக் கிசான் ரகு தாத்தா..

சிலபல வருடங்களுக்கு முன்னால், மூட்டை முடிச்சுகளை கட்டிக்கொண்டு மும்பைக்கு ரயிலேறினப்ப,  என்னுடைய இந்தி புத்தகம் இருக்கையில் எனக்கென்ன கவலைங்கற தைரியமும் வித்தவுட்டில் என்னோட மும்பைக்கு வந்து இறங்குச்சு. ஏன்னா, மும்பையைப்பத்தி ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொருமாதிரி பயமுறுத்தியிருந்தாங்க. இங்க வந்தப்புறம்தான் தெரிஞ்சுச்சு, வெறுமனே இந்தியை வெச்சிக்கிட்டு காலத்த ஓட்டமுடியாது, 'மராட்டி'ங்கற இன்னொரு வில்லனையும் சமாளிக்க வேண்டியிருக்கும்ன்னு.. வல்லாரைபொறியல்(வரலாறு புவியியலுக்கு நாங்க வெச்ச செல்லப்பேரு)வகுப்புகளை கவனிச்சுருந்தாத்தானே மஹாராஷ்ட்ரத்துல மராட்டிதான் தாய்மொழிங்கற உண்மை ஞாபகம் இருந்திருக்கும்.

இருந்தாலும், இந்தியில அனா, ஆவன்னாலேர்ந்து அஹன்னா வரைக்கும், அப்புறம் ஒண்ணு ரெண்டு லேர்ந்து இருபத்தஞ்சு வரைக்கும் நாமதான் பெரிய படிப்பெல்லாம் படிச்சிருக்கோமே.. சமாளிச்சுரலாம்ன்னு ஒரு நம்பிக்கை அந்த குளிர்காலத்துலயும் துளிர்விட்டு பூ பூத்துச்சு..அது ஏன் அத்தோட நிறுத்திட்டேன்னு நீங்க கேக்காம தலைதெறிச்சு ஓடினாலும், பிடிச்சு ஒக்காரவெச்சு சொல்லுவேன்ல..

ஒன்பதாம் வகுப்பு முடிகிற தருணத்தில்தான், எங்க ஸ்கூல்ல இந்தி வகுப்புகள் நடக்குதுன்னும், பரீட்சையெல்லாம் வெச்சு பாஸானவங்களுக்கு சர்டிபிகேட் கொடுப்பாங்கன்னும் தெரியவந்துச்சு. சரி.. ஒரு சர்ட்டிபிகேட்டை நாமளும் வாங்கிவெச்சா அப்புறம் ரிசர்வ் வங்கில கவர்னர் வேலைக்கு போகும்போது கையெழுத்துபோட ஒத்தாசையா இருக்குமேன்னு வகுப்பில் சேர்ந்துவெச்சேன்.  'வாணாம். அப்புறம் பொழுதன்னிக்கும் இதையே கட்டிட்டு அழணும். வழக்கமான பாடங்களை படிக்க நேரமிருக்காது'ன்னு ஏற்கனவே இந்தி படிச்சிட்டிருந்த, நண்பிகள் என்ற பெயரில் உலாவந்துக்கிட்டிருந்த ஜெலுசில்கள் பயமுறுத்துனாங்க.. நா ஸ்டேட் ஃபர்ஸ்ட் வந்துடுவேனோன்னு அவங்களுக்கெல்லாம் பொறாமை.

வகுப்பில் சேர்ந்ததுமே, முதல்வேலையா என்பெயரை இந்தியில் எப்படி எழுதணும்ன்னு ப்ராதமிக் முடிச்சிருந்த ஒரு ஜெலுசில் கிட்ட கேட்டு தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். நாளப்பின்ன, கையெழுத்து கூட போடத்தெரியாத கைநாட்டுன்னு வரலாறுல நம்மை தப்பா பதிஞ்சுடக்கூடாதில்லியா!!.. எம்பேருதான் அவளுக்கும், ஆனாலும் ஸ்பெல்லிங் மிஸ்டேக்கோட அவ சொல்லித்தந்ததும், அதையே அஞ்சாறு வருஷமா நான் கடைப்பிடிச்சதும், அப்றம் இங்கே வந்தப்புறம் 'ஞஞஞ' வானதும் வரலாற்றிலிருந்து இருட்டடிப்பு செய்யப்பட்ட பக்கங்கள் :-))). அப்றம் பத்தாம் வகுப்புக்கு போனதும், பொதுத்தேர்வை காரணம் காட்டி ரிசர்வ் வங்கிக்கனவு உடைக்கப்பட்டது. நஷ்டஈடா தங்கவங்கி கூட கிடைக்கலை :-))

இங்கே வந்தப்புறம், முதல் சிலமாதங்கள் நல்லாத்தான் போச்சு.. அக்கம்பக்கத்துல யாராச்சும் மராட்டியில ஏதாவது கேட்டா சின்ன சிரிப்போட நகர்ந்துடுவேன்.மராட்டி அப்புறமா கத்துக்கலாம். மொதல்ல இந்தியை ஒருவழி செய்யலாம்ன்னுட்டு வீட்ல இருக்கற நேரங்கள்ல என்னோட புத்தகத்தை வாசிக்கிறதும், ரங்க்ஸ் வந்தப்புறம் அர்த்தம் தெரிஞ்சுக்கிட்டு அந்த வார்த்தைக்கு பக்கத்துல எழுதிவெச்சுக்கிறதுமா என்னோட மொழியறிவு வளர ஆரம்பிச்சுச்சு. படிச்சதை பரிசோதனை செஞ்சு பார்க்க அக்கம்பக்கத்து குழந்தைகள் ஆப்டாங்க. அவங்க என்னத்தையாவது கேக்க, நான் என்னத்தையாவது சொல்லிவைக்க, அதுங்க பரிதாபமா முழிக்கும் :-). ஆனாலும் ரொம்ப நல்ல ஃப்ரெண்ட்ஸாயிட்டோம் :-)). அவங்க வீட்டுக்கு என்னத்தையாவது வாங்கறதுக்கு கடைக்கு போனா, எங்கிட்ட வந்து, 'ஆன்ட்டி, ஐ கோயிங் ஷாப். யூ வாண்ட் வாட்?'ன்னு கேட்டுட்டு போகும்.

மொழியறிவை வளர்த்துக்க நான் கடைப்பிடிச்ச இன்னொரு வழி.. தூர்தர்ஷன். கேபிள்டிவி, மெட்ரோல்லாம் வர்றதுக்கு முன்னாடி மத்தியானம் ஒருமணி நேர நிகழ்ச்சியில சீரியல், சமையல்ன்னு கலந்துகட்டி அடிப்பாங்க. கர்மசிரத்தையா, அதுல வர்ற பொருட்கள், அதோட பேரு, சிலபல வினைச்சொற்கள் இதெல்லாம் ரொம்பவே கவனிச்சு வெச்சிக்கிட்டு, அர்த்தத்தை ஆராயறதுதான் வேலை. ஆச்சு.. அரைகுறை ட்ரெயினிங் போதும்.. இனி களத்துல இறங்கிடவேண்டியதுதான்னு நானே மார்க்கெட் போக ஆரம்பிச்சேன். ஆகவே மக்களே ஒரு புது மொழியை கத்துக்கணும்ன்னா டிவி, பக்கத்துவீட்டு பசங்க, மட்டுமல்ல சமயத்தில் நடைமுறை வாழ்க்கையும் உதவிசெய்யும். வீட்டுக்குள்ளயே ஒளிஞ்சு உக்காந்துருந்தீங்கன்னா ஒண்ணையும் கத்துக்கமுடியாது :-))))

பின்ன அளவுகளான கால்,அரை,முக்காலுக்கு என்ன சொல்லணும்ன்னு தெரியாது, காய்கறிகளோட பேரும் ஓரளவுக்குத்தான் தெரியும். இருபத்தஞ்சு வரைக்கும்தான் எண்களும் தெரியும். இப்படி எல்லாத்துலயும் அரைக்கிணறு தாண்டி அந்தரத்துல நிக்கிற நிலைமை. இதுல கொடுமை என்னன்னா, மார்க்கெட்ல, வெங்காயமும் கடலைமாவும் மாதிரி இந்தியும் மராட்டியும் கலந்து மணக்கும். ரெண்டுமொழியையும் கலந்துதான் பேசுவாங்க.'காய் பாஹிஜே தும்கோ'ன்னு அவங்க கேக்கறப்ப காய்தாம்ப்பா வேணும்ன்னு வாய்வரைக்கும் வர்ற வார்த்தைகளை அப்படியே முழுங்கிடுவேன். தூர்தர்ஷன் கொடுத்த ட்ரெயின் கடைசி ப்ளாட்ஃபார்முக்கு ஓடிப்போயிடுச்சு.

என்ன செய்வேன்னா... காய்கறிகளை பரிசோதனை செய்றமாதிரி பில்டப் கொடுத்துக்கிட்டே மத்தவங்க வாங்கறப்ப என்ன பேசிக்கிறாங்க, தராசில் என்ன எடைக்கல் விழுதுன்னு பார்த்து மனசில் பதிச்சிக்கிட்டு அப்றம் அதையே சொல்லி வாங்குவேன். இதனால சிலசமயங்கள்ல நூறுகிராமுக்குமேல அதிகம் தேவைப்படாத கொத்தவரங்காயை அரைக்கிலோ வாங்கிட்டு முழிச்சதும் உண்டு. ஏன்னா நூறுகிராமுக்கு என்ன சொல்லணும்ன்னு தெரியாதே :-)))). முக்கால் கிலோ வேணும்ன்னா மொதல்ல அரைக்கிலோ போடச்சொல்லிட்டு அப்றம் அப்பத்தான் ஞாபகம் வந்தமாதிரி 'அவுர் பாவ்கிலோ'ன்னு சொல்லுவேன். கொஞ்ச நாள்ல ரங்க்ஸுக்கே வகுப்பு எடுக்கற அளவுக்குவளந்தது தனிக்கதை.

ஏதாவது வாங்கிட்டு காசுகொடுக்கறப்பவும் இந்த மொழிப்பிரச்சினை ஈரக்கூந்தலை விரிச்சுப்போட்டுக்கிட்டு நிற்கும். அவங்க சொல்ற எண் இருபதுக்குள்ள இருந்திச்சின்னா, யோசிக்காம இருபது ரூபாயை எடுத்து நீட்டி பிரச்சினையை ஹேர்ட்ரையர் போட்டு காய வெச்சிடுவேன். இப்பத்தான் கால், அரை, முக்கால், முழுசுன்னு எல்லாமும் கொஞ்சம் பிடிபட்டுடுச்சே.. ஆனா, எனக்கு கண்டம் இருபத்தஞ்சுலேயும் முப்பதுலேயும் போய் கும்மியடிச்சிட்டிருக்கும். பீஸ்ன்னா இருபது.. தீஸ்ன்னா முப்பது, ஏற்கனவே கடைக்காரர் சொல்றது பீஸா, தீஸான்னு புரியாம நான் நொந்து பீஸ்பீஸாகிட்டிருப்பேன். இந்த லட்சணத்துல ஒரு நாள் பஞ்ச்வீஸ்ன்னு ஒருவார்த்தைய கேட்டதும் ஆடிப்போயிட்டேன். 'ஹாங் ஜீ'ன்னு நான் முழிச்சப்பவே அவருக்கு மத்ராசின்னு புரிஞ்சிபோச்..  'பச்சீஸ்.. ட்வெண்டிஃபாயிவ்'ன்னு முழிபேர்த்தார்.இருபத்தஞ்சை மராட்டியில சொல்றாராம் :-)))))

இந்த பீஸும் தீஸும் இன்னிக்கும் காமெடி பீசாக்கிக்கிட்டிருக்கு. முக்கியமா மீட்டர் சிஸ்டம் இல்லாத ஆட்டோரிக்ஷாவுல, எவ்ளோன்னு கேக்கறப்ப, அலட்சியமா எங்கியோ பாத்துக்கிட்டே ''#%$^"ன்னு சொன்னதுல காத்துல போனதுபோக மீதி பதில்வரும். புரியலைன்னா கடுப்பாகி திரும்பவும் கேக்கணும். இல்லைன்னா இறங்கறச்ச வேற கட்டணம் சொல்லப்பட வாய்ப்பிருக்கு. நேத்தும் இப்படித்தான்,.. ரயில்வே ஸ்டேஷன் போக ரிக்ஷா பிடிக்கணும்.

"ஸ்டேஷன் போகணும்.. எவ்ளோ??"

"@#%$&"

"ஹாங்ஜீ பையா??.."