Sunday, 19 January 2025

வாரணம் - ராம் தங்கம் (புத்தக மதிப்புரை)


நூல்: வாரணம்
ஆசிரியர்: ராம் தங்கம்
வெளியீடு: வம்சி பதிப்பகம்
விலை: 350 Rs.

ராஜவனத்தின் தொடர்ச்சியாக வெளிவந்திருக்கிறது “வாரணம்” எனும் இந்த நாவல். “திருக்கார்த்தியல்” எனும் நூலுக்காக சாகித்ய அகாடமி யுவபுரஸ்கார் விருதை வென்ற எழுத்தாளர் ராம்தங்கம் எழுதிய இந்த நாவலில் ராஜவனம் ஒளித்து வைத்திருக்கும் பல ரகசியங்களான மேகமூட்டி மலை, ஆனையருவி மற்றும் பலவற்றை மன்றோவுக்கு மட்டுமல்ல, நமக்கும் காட்டித்தருகிறார் ஆனை ராஜசேகர்.

வனத்தின் உண்மையான அரசன் யாரெனில் அது யானைதான். ஒரு காட்டையே உருவாக்கும் வல்லமை யானைக்கு உண்டு என்பர். உணவையும் நீரையும் தேடி யானை உருவாக்கும் பாதையில்தான் பிற உயிர்கள் சென்று அவற்றைக் கண்டுகொள்ளும். ‘வனத்துல சாமி மாதிரி’ என ஆனை ராஜசேகர் சொல்வது அந்த அனுபவ உண்மையையே.

வனத்துக்கும், திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் அரசியலுக்குமிடையே ஒரு ஊஞ்சலைப்போல் நாவல் ஆடியாடித்திரும்புகிறது. இவ்விரண்டும் இரு வேறு துருவங்களானாலும் இணைக்கும் புள்ளிகளாக மன்றோவும் அவனது மாமாவான சாமர்வெல்லும் இருப்பதாகத்தோன்றுகிறது. கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் கிறிஸ்துவம் உதயமானதும், அது எவ்வாறு பரவியது என்பதும், மாவட்டத்தின் முதல் சர்ச் மயிலாடியில் கட்டப்பட்ட வரலாறும், முதல் அச்சகம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட நிகழ்வும் சாமர்வெல்லின் வாயிலாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளன. 

அக்கால அடிமை முறையில் மக்கள் எப்படி விலங்குகளை விட மோசமாக நடத்தப்பட்டார்கள் என்பதையெல்லாம் வாசிக்கையில் நமக்கும் கண்கள் கசிகின்றன. மேலாடை உடுத்தக்கூட உரிமையின்றி பெண்கள் அடக்கியொடுக்கப்பட்டிருந்ததையும் அந்த அவல நிலையிலிருந்து அவர்களை மீட்டெடுப்பதற்கு ஜோகன்னா செய்த முயற்சிகளையும், கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் கல்வி புகட்ட அவர் செய்த தொண்டுகளையும் அறிய நேர்கையில் அவர் மீது பெருமதிப்பு மேலிடுகிறது. கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் சில வருடங்களுக்கு முன்பு வரை அடிமுறை ஆசான்கள் வர்மக்கலை, களரி போன்ற போர்க்கலைகளைப்பயிற்றுவிப்பதிலும், வைத்தியத்தைக் கற்றுக்கொடுப்பதிலும் வல்லவர்களாக விளங்கினர். அப்படியொரு அடிமுறை ஆசானான தங்கையா நாடாருக்கும் மிஷனரியின் ரெவரெண்ட் மீட்டுக்குமிடையே நடக்கும் உரையாடல்கள் மூலம் அக்கால திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் அரசியல் நிகழ்வுகளைப்பற்றியும், மிஷனரிகளின் செயல்பாடுகளைப்பற்றியும் அறிய முடிகிறது.

‘வனத்தை நேசிக்கக்கூடியவன் இல்லைன்னா வனம் எப்படி சார் காப்பாத்தப்படும்?’ என சாமர்வெல் ஆதங்கப்படுவது நியாயமானதே. நேசிப்பவர்கள் இல்லாததால்தான் இன்று பல மலைகள் கரைந்து காணாமல் போய்க்கொண்டிருக்கின்றன. அதன் காரணமாக மலைவாழ் உயிரினங்கள் தங்கள் தேவைக்காக ஊருக்குள் புகுந்து உணவைத்தேடுகின்றன. இதனால் பல இடங்களில் மனிதனுக்கும் மிருகத்துக்குமிடையே மோதல்கள் ஏற்பட்டு உயிர்ச்சேதம் விளைகிறது. அழகாக இருந்தாலே ஆபத்துதான் போலிருக்கிறது.

ஆனை வேறு வனம் வேறல்ல.. இரண்டுமே வனப்பானவை, அறிந்து கொள்ளும் ஆவலைத்தூண்டுபவை, எல்லைமீறி நெருங்கிச் சீண்டினால் ஆளை ‘உண்டு.. இல்லை’ என ஆக்கும் ஆபத்தானவை. ஆராதித்தால் அருள்பவை.

ஆனை ராஜசேகருடன் மன்றோ காட்டுக்குள் செய்யும் பயணத்தில் காட்டையும், அங்கிருக்கும் இயற்கை வளங்கள், செடிகொடிகள், விலங்குகள் என ஒவ்வொன்றைப்பற்றியும் ஆசிரியர் வர்ணித்திருப்பவை அபாரம். துளித்துளியாய் நம்மையும் ரசிக்க வைக்கிறார். அதுவும் கதைக்களமான மலையகத்தமிழை நாவலின் உரைமொழியாய்க்கொண்டிருப்பது நாவலோடு இன்னும் ஒன்ற வைக்கிறது. ஆனைதுருத்தி மலையையும், ஆனையருவியையும் மன்றோ காணும் காட்சிகள் வர்ணனையின் உச்சகட்டம். எத்தனை வாசித்தாலும் ரசித்துத்தீராது. அவற்றை வாசிக்கும்போதே நாமும் அந்த அருவியில் நனைவது போல் பிரமை ஏற்படுகிறது.

கட்டையன், நெட்டையன் என ஆனைகளின் வகைகள், சபரிமலையில் பக்தர்கள் கூடும் சமயத்தில் அங்கிருக்கும் யானைகள் இந்தப்பக்கம் வலசை வந்துவிடும் புத்திசாலித்தனம், தண்ணீரைக்கண்டதும் குழந்தை போல் அவை செய்யும் அட்டகாசம், பிருத்திச்சக்கை என கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் வழங்கும் அன்னாசிப்பழ விவசாயத்தில் விவசாயிகள் யானையால் எதிர்கொள்ள நேரிடும் நஷ்டம், அதைத்தடுக்க அவர்கள் வைக்கும் ‘வெடிக்காய்’ என்ற கொடுமை என பல தகவல்களை உரையாடல் உத்தி மூலம் பகிர்ந்திருக்கிறார் ராம் தங்கம். ஜெயமோகனின் “கீறக்காதன்” யானையைப்போலவே “கீரிப்பாறை ராஜா”வும் நம் மனதில் அழியா இடம் பிடிக்கிறான்.

இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்வையும் யானைகள் மேலான அன்பையும் அவரது அப்பாவான சுடலை மூலம் புரிந்து ஏற்றுக்கொள்ளும் ராஜசேகர் அந்த அன்பை தனது மகனிடம் மட்டுமல்ல மன்றோவிடமும் கண்டு பெருங்களிப்பு கொள்கிறார். “வனம் இல்லைன்னா மனுசனா இருந்தாலும் அவ்வளவுதான்” என்பது உண்மைதானே?

இயற்கை எல்லோரையும் நேசிக்கிறது, ஆனால் மனிதன்தான் இயற்கையை விட்டு வெகுதூரம் கடந்து சென்றுவிட்டான். “தூரத்தைக்கடக்குறதுக்குத்தானே பாதை” என்கிறார் சாமர்வெல். ஆனால், இந்த தூரத்தைக் கடப்பதற்கான பாதைதான் எதுவெனப்புலப்படவில்லை. மனிதனின் பேராசை எனும் திரை அவனது அறிவுக்கண்ணை மறைத்திருப்பது விலகும்வரை பெருவனத்தையும் அதைக்காக்கும் வாரணங்களையும் காக்க ஆனை ராஜசேகர் போன்றவர்கள் யானைகளுக்காக வாழைகளை நட்டு வைத்து உணவிட்டு  மனிதர்களுக்கும் ஆனைகளுக்குமிடையே போராடிக்கொண்டுதான் இருப்பார்கள்.

Friday, 17 January 2025

விடுதலை

 
கண்களைத்தேய்த்து விட்டுக்கொண்டு கை கால்களை நீட்டி சோம்பல் முறித்தான். புரண்டு தலையணைக்கருகில் வைத்திருந்த மொபைலை எடுத்து லேசாகக் கண்களைச்சுருக்கி, மணி என்னவென்று பார்த்தான். ஆறு மணிக்கு இன்னும் ஐந்து நிமிடங்கள் இருந்தன. விடிந்து விட்டிருந்தாலும் மழைக்காலம் என்பதால் குளிருடன் லேசான இருளும் இன்னும் மிச்சமிருந்தது. இடுப்பில் நெகிழ்ந்திருந்த லுங்கியை இன்னும் சற்று நெகிழ்த்தி தோள் வரை ஏற்றிக்கொண்டு போர்த்திக்கொண்டான். போர்வையை விட இப்படிப்போர்த்திக்கொள்வதுதான் அவனுக்குப் பிடிக்கும். கதகதப்பாகவும் இருக்கும், வழக்கத்தை விட இன்னும் சற்று நேரம் உறங்குவான். இன்று கூட இன்னும் சற்று உறங்கலாம், "எழுந்து என்ன செய்யப்போகிறோம்? ஆபீஸ் போவதா பாழாய்ப்போகிறது?" தனக்குள் நினைத்தபடியே அப்படியே கிடந்தான். 

என்றைக்கு இந்த பாழாய்ப்போன கொரோனா கிருமி நாட்டுக்குள் நுழைந்ததோ அன்றைக்குப்பிடித்தது கேடு. முதல் தடவை லாக்டவுன் அறிவிக்கப்பட்டபோது எல்லோரையும் போல அவனும் ‘அப்பாடா.. தினமும் அவதியவதியாய் ஆபீசுக்கும் வீட்டுக்கும் ஓடுவதிலிருந்து சற்று விடுதலை கிடைத்தது’ என மகிழ்ந்தவன்தான். அதன்பின் வீட்டிலிருந்தே வேலை செய்யலாம் என அறிவிக்கப்பட்டபோது, அதையும் ஒரு மகிழ்வுடனேயே எதிர்கொண்டான். ஆனால், எத்தனை பிரியமானவர்களானாலும், வீட்டுக்குள் அடைந்து கொண்டு எந்நேரமும் இருபத்து நாலு மணி நேரமும் ஒருத்தர் முகத்தை ஒருத்தர் அன்பொழுகப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்க முடியாது என்ற நிதர்சனம் அப்புறம்தான் அவர்களுக்கு உறைத்தது. லேசாகச் சீறினார்கள், கத்தினார்கள்.. பின் ஒருத்தரையொருத்தர் பிறாண்டிக்கொண்டார்கள். வீட்டிலும் ஆபீஸிலும் இருவரும் வேலை பார்த்துக்கிழிக்கும் லட்சணத்தை விமர்சித்துக்கொண்டார்கள். எதிர்பாரா விதமாய் லாக்டவுன் நீட்டிக்கப்பட்டுக்கொண்டே போனபோது, இது வீடுமல்ல… தாங்கள் வாழ்வது வாழ்க்கையுமல்ல.. எனவும், மீள முடியாத நரகத்தில் மாட்டிக்கொண்டு அழுந்துவதாகவும் சுயபரிதாபப்பட்டார்கள். இத்தனை நாள் இனித்த சம்சாரம் இப்போது இருவருக்கும் கசந்தது, கசப்பை வார்த்தைகளால் துப்பிக்கொண்டார்கள். வழித்துப்போட்டுவிடவோ துடைத்துப்போட்டு விடவோ முடியாத காஞ்சிரக்கசப்பு வழிந்தது வார்த்தைகளில். 

உலகம் முழுக்கவே பொருளாதாரம் அடி வாங்கிக்கொண்டிருந்தபோது இவர்களது வாழ்வு மட்டும் விதி விலக்கா என்ன? அவன் வேலை பார்த்த கம்பெனி ஊழியர்களுக்குச் சம்பளம் கொடுக்கமுடியாமல், ஆட்குறைப்பு என்ற பெயரில் அவன் சீட்டைக் கிழித்தது. கையிருப்பைக் கணக்கிட்டபோது எப்படியும் நாலு மாதங்களுக்குத் தாக்குப்பிடித்து விடலாமெனத்தெரிந்தது. அதற்குள் வேறு வேலை ஏதேனும் தேடிக்கொள்ள வேண்டும். வீட்டுக்கடனின் மாதத்தவணை, மகளின் படிப்பு, அம்மாவின் மருத்துவச்செலவு, எதிர்காலச்செலவுகள் என எல்லாமும் மனக்கண்ணெதிரே நின்று பயமுறுத்தின. இரவுகளில் தூக்கம் வராமல் தவித்தான். எப்படியோ ஒரு மாதம் ஓடி விட்டது.. ‘சீக்கிரத்திலேயே ஒரு வேலையைத்தேடிக்கொள்ளாவிடில் சீரழிவுதான்’ என நினைத்தபடியே எழுந்து உட்கார்ந்தான். அருகில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த மகளின் பூமுகத்தை ஒரு கணம் வாத்சல்யத்துடன் பார்த்து விட்டு, அவள் உறக்கம் கலையாமல் தலைமுடியைக் கோதினான், பின் நன்கு இழுத்துப்போர்த்தி விட்டு வெளியே வந்து வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்தான்.

இரவில் கனத்த மழை பெய்திருக்க வேண்டும்.. எதிர் வீட்டுக்கூரையில் பதித்திருந்த ஓடுகளிலிருந்து வழிந்த தண்ணீர் மண்ணில் சொட்டிய இடங்களில் சிறு குழிகளைப்பறித்திருந்தது. சொட்டிய தண்ணீர் வெளியேற்றிய கருமண், பருக்கை மணல் நிரம்பிய குழிகளைச்சுற்றிப் படர்ந்து அழகிய கோலம் போல் தோற்றமளித்தது அவனுக்குப்பிடித்திருந்தது. இன்றைய தினம் இப்படியொரு அழகிய காட்சியுடன் விடிந்தது அவனுக்கு மனதுக்கு சொல்லவொண்ணா நிறைவாக இருந்தது. எதிர்வீட்டு முருங்கை மரத்தின் பழுத்த இலைகள் காற்றில் உதிர்ந்து மழையில் நனைந்து தரையுடன் ஒட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு கிடந்தன. பழுத்த செம்பருத்தி இலையொன்று, ஒரு பூ உதிர்வது போல மேல்கிளையிலிருந்து சொட்டிய நீர்த்துளி பட்டு, மெல்லென ஆடி உதிர்ந்தது. இப்படியே இதைப்பார்த்துக்கொண்டே வாழ்நாளைக் கழித்து விட, முடிந்தால் அந்த இலையைப்போல் யாருக்கும் தெரியாமல் உதிர்ந்து விட முடிந்தால் எத்தனை நன்றாக இருக்கும். எதற்கு இத்தனை பாடுகள்? 

சூடாக ஒரு காப்பி குடித்தால் நன்றாக இருக்கும் போலிருந்தது. இரவு சாப்பிடாததாலோ என்னவோ நெஞ்சுக்குள் காந்தியது. உள்ளே வந்தான்.. பல் தேய்ப்பதற்காகப் பாத்ரூம் பக்கம் போனவன், திரும்பி சோம்பல் முறித்து கொட்டாவி விட்டுக்கொண்டே அடுக்களைப்பக்கம் நகர்ந்தான். யானையெல்லாம் பல்லா தேய்க்கிறது? ஒரு நாள் பல் தேய்க்காமல் காப்பி குடித்தால் ஒன்றும் குறைந்து விடாது. அடுக்களைக்குள் எட்டிப்பார்த்தான், மனைவியையும் காணோம், அம்மாவையும் காணோம். திரும்பி ஹாலுக்கு வந்தான், டைனிங் டேபிளில் மகள் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“ம்ம்ம்.. எஞ்செல்லக்குட்டி” கொஞ்சிக்கொண்டே வளைத்து அணைக்க வந்தவனின் கைகளைத் தடுத்தாள் மகள்.

“எப்பா… ஹோம்வொர்க் பண்றேன், டிஸ்டர்ப் பண்ணாதே. ஆன்லைன் க்ளாஸ் முடிஞ்சப்புறம் கொஞ்சிக்கோ”

“ஏதுடி இது? புது பென்சில் பாக்ஸ் மாதிரி இருக்கு? கடையெல்லாம் அடைச்சு மூடிக்கிடக்கே.. எங்க வாங்குன?”

“சரியான மக்குப்பா நீ. ஆன்லைன்லதான் எல்லாமும் கெடைக்குதே, பெரீப்பா வாங்கிக்குடுத்தாங்க”

“போன வாரம் பூப்போட்ட குடை, அதுக்கும் முன்னால ஸ்கூல் பேக்கு, இப்ப பென்சில் பாக்ஸா? ஹூம்… ஒனக்கென்னா!!! தாங்குகதுக்கு ஆளு இருக்கு. ஒங்காரியமெல்லாம் கரெக்டா நடந்துரும் போ. எங்க அண்ணன நல்லா கொள்ளையடி” பெருஞ்சிரிப்புடன் மகளின் முன்னுச்சி முடியைக் கலைத்தான்.

“போப்பா… கண்ணு போடாத” என்றபடி பெண் திரும்பிக்கொண்டது.

“ஆச்சியையும் அம்மையையும் எங்கடீ?. ஒரு காப்பி போட்டுக் கேக்கலாம்ன்னா ஒருத்தரையும் காணோம்”

“அம்மா மார்க்கெட்டுக்குப் போயிருக்காங்க, ஆச்சி இன்னா வந்தாச்சு” என்றபடி முகவாயை நீட்டி அவன் பின்னால் காண்பித்தது.

“துணி காயப்போட மாடி ரூமுக்குப் போனேன் மக்கா. மேலயும் கீழயும் ஏறி எறங்குறதுக்குள்ள காலு முட்டு ரெண்டும் கழந்துரும் போல இருக்கு. காயப்போட்டுட்டுப்போன்னு ஒம்பெண்டாட்டி… அந்தப்புண்ணியவதிட்ட சொன்னேன், காதுலயே வாங்காம போயிட்டா. மாமியார் சொல்லுக்கு கொஞ்சமாது மதிப்பிருக்கா? எனக்க சாஸ்தாவே… நீதான் இதெல்லாம் கேக்கணும்” நாற்காலியில் உட்கார்ந்து மூட்டுகளை நீவி விட்டுக்கொண்டாள் அவனது அம்மா.

“எம்மா… எம்மா.. காலைலயே ஆரம்பிக்காதீங்கம்மா. ஒங்க பஞ்சாயத்து பெரும்பஞ்சாயத்துல்லா.. தீத்து முடியாதும்மா” அவசரமாய் உதடுகளின் குறுக்கே விரலை வைத்துக்காட்டினான்.

“பொண்டாட்டிய விட்டுக்குடுக்க மாட்டியே, இந்த அழகுசுந்தரிய கெட்டுனதுக்கே இந்தப்பாடு. ஒனக்கெல்லாம் இன்னுங்கொஞ்சம் அழகா, சம்பாதிக்கற பொண்டாட்டி வாச்சிருந்தா ஒன்னிய கையிலயே புடிக்க முடியாது போ. நேத்து என்ன செஞ்சா தெரியுமா?”

“நீங்க சொல்றதத்தான் அவ கேக்க மாட்டான்னு தெரியுமில்லே, எதுக்கு வம்பு வளர்த்துதீங்க?. அவ கிட்ட ஒரு வேலையைச் சொல்ல வேண்டியது, அப்றம் அங்கியே நின்னு மேற்பார்வை பாத்துக்கிட்டு நொட்டை சொல்லிட்டே இருக்க வேண்டியது. மாமியா இப்படியிருந்தா எந்தப்பொம்பளைக்கும் கோவம் வரத்தாம்மா செய்யும். அவள நம்பி வேலையை ஒப்படைச்சுட்டு நகர்ந்துருங்க, சரியாச்செய்யலைன்னா அப்றம் திருத்தம் சொல்லுங்க. அத விட்டுட்டு எப்பமும் சண்டை போட்டுட்டே இருந்தா எப்படிம்மா?”

“எலேய்.. போக்கத்துப்போயி ஒனக்க வீட்டுல வந்து கெடக்கேம்லா.. நீ இதுவும் பேசுவ.. இன்னுமும் பேசுவ. இதே.. ஒங்க மயினின்னா, எம் பேச்சுக்கு எதிர்ப்பேச்சு பேச மாட்டா தெரியுமா?”

அவனுக்குச் சிரிப்பாக வந்தது. அம்மை படுத்தும் பாடு தாங்காமல் புருஷனுக்குச் சாவி கொடுத்து அம்மையை இங்கே அனுப்பியதே அண்ணிதான். கொஞ்ச நாளாவது அண்ணி நிம்மதியாக இருக்கட்டுமென இவனும் போய்க் கூட்டி வந்து விட்டான். வந்த இரண்டாம் நாளிலிருந்தே மாமியாருக்கும் மருமகளுக்கும் முட்டிக்கொள்ள ஆரம்பித்து விட்டது. நோய்த்தொற்றைப்பற்றிய பயமும், எதிர்காலத்தைப்பற்றிய நம்பிக்கையின்மையும் மனித மனங்களை மிகவும் பலவீனமாக்கி விட்டிருப்பதும், கூடுதலாக ஒரு நாள் விடுமுறை கிடைக்காதா!! வீட்டிலிருக்க மாட்டோமா!! என ஏங்கியது போய்  இப்போது காற்று வாங்கக்கூட வெளியே செல்ல வழியில்லாமல் வீட்டுக்குள்ளேயே அடைபட்டுக்கிடப்பது அப்பலவீனத்தை இன்னும் பெருக்குவதும் அவனுக்கு ஆயாசமாக இருந்தது. பெருகிய பலவீனம் தற்கொலை எண்ணங்களைத் தோற்றுவித்தது. இப்படியே போனால் மனநோயாளியானால் கூட ஆச்சரியப்பட ஏதுமில்லை எனத்தோன்றியது. “இனிமேல்தான் ஆக வேண்டுமா?” என மனைவி கேட்பாள். சிந்தனை விளைவித்த சிரிப்பை அடக்கியதில் லேசாகப் புரையேறி இருமினான். நெஞ்செரிச்சல் அதிகப்பட்டது போல் தோன்றியது, நீவி விட்டுக்கொண்டான்.

“எம்மா.. சூடா ஒரு கப் காப்பி தாருங்க, நெஞ்சுக்குள்ள என்னமோ போல இருக்கு, சூடா என்னமும் குடிச்சா கொள்ளாமாட்டு இருக்கும்”, 

“இன்னா தாரேன்” அம்மா எழுந்து போய் பாலைச்சூடாக்க அடுப்பில் வைப்பது தெரிந்தது. தலை கனத்தது, டேபிளில் கவிழ்ந்து கொண்டான்.

“சூடாட்டு குடி மக்கா, இப்பம் ஒரு நிமுசத்துல இட்லி அவிச்சுருதேன், சாப்புடு. அசிடிட்டியெல்லாம் ஓடிப்போயிரும். நேரா நேரத்துக்குச் சாப்பாடு குடுக்காம கொள்ளாம எம்புள்ளைக்கு வியாதிய வரவழைச்சுட்டாளே மகராசி” கையில் காப்பியைக் கொடுத்து விட்டு நகர்ந்தாள் அம்மா.

வாங்கிக்கொண்டு ஒரு மிடறு உறிஞ்சியபடி திரும்பியபோது, கைகளில் கனத்த பைகளுடன் மூச்சு வாங்க அவன் மனைவி வீட்டுக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தாள். காப்பியை அப்படியே டேபிளில் வைத்து விட்டு விரைந்து போய் பைகளை வாங்கிக்கொண்டான். ‘அம்மா சொன்ன வார்த்தைகளில் எதெல்லாம் இவள் காதில் விழுந்திருக்குமோ!! இன்னிக்கு எப்படில்லாம் ஆடப்போறாளோ!!’ நெஞ்சத்துடிப்பு காது வரைக்கும் கேட்டது. பைகளை உள்ளே கொண்டு வைத்து விட்டு, கைகளைக் கழுவிக்கொண்டு முன்னறை நோக்கி நகர்ந்தான். உள்ளே அம்மாவுக்கும் மனைவிக்கும் வாக்குவாதம் நடப்பது காதில் விழுந்தது.

அலுப்பாக உணர்ந்தான், ‘போதும்டா சாமி’ என எரிச்சலாக இருந்தது. சோபாவில் மடங்கிப்படுத்துக்கொண்டான். ‘ஏ.. யப்பா!!.. இன்னும் மழை அடிக்கும் போலிருக்கு, என்னமா புழுங்கி வேர்த்து ஊத்துது’ புரண்டு அப்படியே கிடந்தான்.

‘ஃபேன் போட்டுக்கோ’ என்றது ஒரு மனம்

‘ஆம்மா.. நீ கெட்ட கேட்டுக்கு ஃபேன் ஒண்ணுதான் குறைச்சல்’ என கரித்துக்கொட்டியது இன்னொரு மனம். கண்ணைச்சுழட்டிக்கொண்டு வர அப்படியே மெல்ல.. மெல்ல.. அமிழ்ந்தான்.

டேபிளின் மேலிருந்த காப்பிக்கோப்பையை சற்று நேரம் கழித்துதான் அவன் அம்மா பார்த்தாள். ‘புள்ள சூடா கேட்டான், ஆறிப்போயிட்டுதே.. யெய்யா வேற காப்பி கொண்டாரட்டுமா? என குரல் கொடுத்தாள்.

பதில் வரவில்லை.

அவனைத்தேடி முன்னறைக்கு வந்து மறுபடியும் கேட்டாள்

பதிலில்லை.

தூங்கி விட்டானோ எனத் தோன்றினாலும் அவன் படுத்திருந்த கோணத்தில் ஏதோ வித்தியாசமாக உணர்ந்தாள், அருகில் வந்து அவன் தோளைப்பற்றி உலுக்கினாள்… வியர்த்துக் குளிர்ந்திருந்தான்.

“ஏ எம்மா… எம்புள்ள என்னமோ போல கெடக்கானே, யாராச்சும் வந்து என்னன்னு பாருங்களேன்” அவள் போட்ட கூப்பாடில் அடுக்களையிலிருந்த அவன் மனைவி ஓடி வந்தாள், எதிர் வீட்டினர் வந்தனர், அடுத்த தெருவிலிருந்து அழைத்து வந்திருந்த டாக்டர் பார்த்தார். இசிஜி மெஷினை இணைத்தார், நீளநீளமான கோடுகளாக தாளில் வரைந்து தள்ளியது அது. பார்த்து விட்டு, அவன் கழுத்தில் இரு விரல்களால் லேசாக அழுத்தி சோதித்து விட்டு,   “மாஸிவ் அட்டாக் மாதிரி தெரியுதும்மா, ஹி இஸ் நோ மோர்” என்று உதட்டைப்பிதுக்கி விட்டு போய் விட்டார்.

அங்கமெல்லாம் பதற, கண்ணீர் வழிய நின்று கொண்டிருந்த அவன் மனைவியை நோக்கி கையை நீட்டியபடி கத்தத்தொடங்கினார் அவன் அம்மா ”அடிப்பாவி.. டென்ஷனக்குடுத்துக்குடுத்து எம்புள்ளயக்கொன்னுட்டியே. மாரடைப்புல மனுசன் சாகறது என் பரம்பரைலயே கெடையாதே”

அவன் உடல் குளிர்ந்து சில்லிட ஆரம்பித்திருந்தது. நிகழ்கால எதிர்காலக் கவலைகளிலிருந்து ‘அவனுக்கு’ விடுதலை கிடைத்து விட்டது. “மல மாதிரி சப்போர்ட்டா இருந்தியளே, இப்பம் என்னை நட்டாத்துல விட்டுட்டியளே.. இனி எனக்கு ஆரு இருக்கா? ஓரோருத்தர் கிட்ட ஏச்சு வாங்க வெச்சுட்டுப்போயிட்டியளே” பெருங்குரலெடுத்து அவன் மனைவி அழுத குரல் வீடெங்கும் எதிரொலித்தது.

தேற்றத்தான் அவன் இல்லை.

சிறுகதையை வெளியிட்ட "விருட்சம்" நாளிதழுக்கு நன்றி.

Tuesday, 31 December 2024

படமும் பாடலும் (8)



கயல்விழி ராதையொடு கோதையு முண்டு
குயில்மொழி ஆய்ச்சியர் காண்ப துயர்வாய்
மயலுற்ற னைத்தும் மதுசூதன் விட்டு
வயல்வெளியில் நின்றான் வளர்ந்து.
***********************************************************************

லேட்டாபால் வாரதினால் நாக்கேங்கு தேகாலை
லோட்டா நிறைகாப்பிக் கே.
*************************************************************************

கட்டுச்சோற் றுப்பொதிக்குக் கச்சிதமாய்த் தேர்வதில்
இட்லிக்கு உண்டோ இணை.

சுடச்சுடக் காபியுடன் இட்லியெனில் சொர்க்கம்
சடனாய் அருகே வரும்.

சட்னியொரு கண்ணெனில் சாம்பாரோ மற்றொன்றாம்
இட்டமெக் கண்ணெனச் செப்பு

பஞ்சுபோல் இட்லியைப் பாய்ந்துண்ணீர் நாளைகிட்டும்
மிஞ்சியமா தோசையாய் வார்த்து
*************************************************************************

ரசவடைக் கென்றே சுடினும் சபல
வசப்படின் எஞ்சுவ தேது.
****************************************************************************

வாயைக் கிளறவரும் வம்பரின் அன்பெலாம் மாயைதா னென்றே உணர்

**************************************************************************************

வீட்டுக் கிரண்டொரு வாகனம் உண்டாயின்
ரோட்டில் பெருகாதோ ஜாம்
*********************************************************************************

தங்கவளை கேட்டதும் தங்கவலை யெண்ணாது மங்காத ரத்னவளை மாட்டுகிறீர் பர்த்தாவே வாங்கிய வாங்கியை வாட்டியே இன்றேனும் பாங்காய்ச் சமைக்கிறேன் பாத்.

Thursday, 26 December 2024

புன்னைவனக் காவலன் - டாக்டர் அகிலாண்ட பாரதி(புத்தக மதிப்புரை)

“கோவில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம்” என்று சொல்வார்கள். சில நேரங்களில் ஊர் முதலில் அமையும், அதன்பின் அவ்வூருக்கு ஒரு வழிபாட்டுத்தலம் வேண்டியதன் தேவையை உணர்ந்து அமைத்துக்கொள்வதோ அல்லது இறைசக்தி தானாகவே அந்த ஊரில் வந்தமைவதோ நடக்கும். அப்படியல்லாமல் சில நேரங்களில் சுயம்புவாக எழுந்தருளும் இறைவன் பலகாலமாகக் கண்டுகொள்ளப்படாமல் இருந்து, தக்க சமயத்தில் தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்ளும்போது சாரிசாரியாக வரத்தொடங்கும் பக்தர்களால் படிப்படியாக அக்கோவிலைச்சுற்றி ஊர் அமைந்து விடும். அப்படியொரு கோவில்தான் தென்காசி மாவட்டத்தில் அமைந்திருக்கும் “சங்கரன்கோவில்”. கோவிலின் பெயரே ஊரின் பெயராகவும் அமையப்பெற்ற சில கோவில்களில் இதுவும் ஒன்று.

அரியா? அரனா? யார் பெரியவர் என்று சங்கன், பதுமன் என்ற நாக அரசர்களிடையே ஏற்பட்ட பூசலுக்கு விடை காணும் பொருட்டு பார்வதி புன்னைவனத்தில் தவம் செய்ய இறைவன் ஒரு பாதி சிவனாகவும் மறுபாதி திருமாலாகவும் சங்கரநாராயணராகக் காட்சியளித்து இருவரும் ஒருவரே என உலகத்தோர்க்குத் தெளிவித்த தலம் இது. பாண்டிய மன்னர்களின் ஆளுகைக்குட்பட்டிருந்த இந்த இடம் கோவில் அமைவதற்கு முன் புன்னைவனமாகவே இருந்துள்ளது. இந்த புன்னைவனத்தைக் காவல் காப்பதற்காக பாண்டிய மன்னர் உக்கிரபாண்டியனால் அனுப்பப்பட்ட மணிக்ரீவன் என்ற காவலனின் வாயிலாக சிவபெருமான் தன்னைச் சங்கரலிங்கமாக வெளிப்படுத்திக்கொண்டுள்ளார். இத்தகு சிறப்பு மிக்க இத்தலத்தில் ஒரு சிவாலயம் கட்ட வேண்டுமென்று உக்கிரபாண்டியர் விரும்பி ஆலயம் எழுப்பிய வரலாறே  “புன்னைவனக்காவலன்” எனும் நாவலாக மலர்ந்துள்ளது.

அக்காலத்தில் உண்மையில் இருந்த மாந்தர்களோடு கற்பனைக் கதாபாத்திரங்களையும் உருவாக்கி உலவ விட்டிருக்கிறார் நூலாசிரியர் அகிலாண்ட பாரதி. சரளமான மொழியில் தெளிவான நடையில் நீரோட்டம் போல் விறுவிறுவெனச்செல்கிறது நாவல். அக்கால மனிதர்களின் வாழ்வியல், அந்தப்பிரதேசத்தில் வளர்ந்த தாவரங்கள், அக்கால குடவோலை முறை தெரிவு, திருமணச்சடங்குகள், புன்னைமரத்தின் சிறப்புகள், அக்கால நீர்ப்பாசன முறை, ஆலயம் எழுப்பப்பட்ட நடைமுறைகள் என எல்லாவற்றையும் பற்றி நுணுக்கமாகவும் விவரமாகவும் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஒவ்வொன்றையும் வாசிக்கும்போது அதன் பின்னிருக்கும் ஆசிரியரின் உழைப்பு புலனாகிறது. 

கோவில் அமைந்திருக்கும் பகுதியிலும் சுற்றுவட்டாரத்திலும் அமைந்துள்ள ஊர்களின் பெயர்களையும் அவற்றின் பெயர்க்காரணங்களையும் அறியத்தந்திருப்பது சுவாரஸ்யம். ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தின் முடிவிலும் அதில் வரும் வரலாற்றுச்சம்பவங்களுக்கான ஆதார செய்திகளையும் இணைத்திருப்பது பாராட்டத்தக்கது. மணிக்ரீவனுக்கான கோவிலும் அவனது சிலையும் எங்கிருக்கிறது என்ற தகவல் பிரமிக்க வைக்கிறது. தேர்ந்த கதைசொல்லியான டாக்டர் அகிலாண்டபாரதியின் முதல் வரலாற்று நாவல் இது. ஏராளமான வரலாற்றுச்சம்பவங்களும் தகவல்களும் நிரம்பிய இந்நாவலை வாசித்து முடிக்கும்போதுதான் உண்மையில் ‘புன்னைவனக்காவலன்’ யார் என்பதே தெரியவருகிறது. தட்டையாக வரலாற்றை மட்டுமே சொல்லிச்செல்லாமல் கதை மாந்தர்களின் உள்ளக்கிடக்கைகளையும் உணர்வுப்போராட்டங்களையும் சேர்த்து சரிகையும் நூலுமாக நெய்திருப்பது ஒரு இதமான வாசிப்பனுபவத்தைத்தருகிறது.

Tuesday, 24 December 2024

பீமாஷங்கர் - ஆறாவது ஜோதிர்லிங்க தரிசனம்

மஹாராஷ்ட்ராவில் மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையின் ஓர் அங்கமான சஹ்யாத்ரி மலைப்பிரதேசத்தில் இருக்கும் பவகிரி என்ற ஊரில் பீமரதி நதி உற்பத்தியாகி ஓடுகிறது. இங்குதான் பன்னிரண்டு ஜோதிர்லிங்கங்களில் ஆறாவதான “பீமாஷங்கர் ஜோதிர்லிங்க்” கோவில் அமைந்துள்ளது. பன்னிரண்டில் மஹாராஷ்ட்ராவில் மட்டுமே பீமாஷங்கர், நாசிக்கின் த்ரிம்பகேஷ்வர், ஒளரங்கபாதின் அருகேயிருக்கும் த்ரிஷ்ணேஷ்வர், என மூன்று கோவில்கள் உள்ளன. 


பீமாஷங்கர் கோவில் பூனாவின் அருகே சுமார் 110 கி.மீ தொலைவில் அமைந்துள்ளது. இந்தியாவின் எப்பகுதியிலிருந்தும் விமானம், ரயில், பஸ் போன்ற எவ்வகையான வாகனத்திலும் பூனாவை வந்தடையலாம். பூனாவின் சிவாஜி நகர் பஸ் நிலையத்திலிருந்து பீமாஷங்கருக்கு நிறைய பஸ்கள் புறப்படுகின்றன. விரும்பினால் டாக்ஸியும் அமர்த்திக்கொள்ளலாம். சுமார் மூன்று மணி நேரத்தில் பீமாஷங்கரை சென்றடைந்து விடலாம். கோவில் அமைந்திருக்கும் மலைப்பகுதி வனவிலங்குகளின் சரணாலயமுமாக இருப்பதால் மாலை ஆறுமணிக்கு பூனாவிற்குத் திரும்பிச்செல்லும் கடைசி பஸ்ஸும் கிளம்பிவிடும். ஆகவே அதற்கேற்றபடி பயணத்திட்டத்தை அமைத்துக்கொள்வது உத்தமம். இரவில் பீமாஷங்கரில் தங்க வேண்டுமென்றால் கோவிலுக்கருகில் ஓரளவு வசதியான ஹோட்டல்கள் இருப்பது போல் தெரியவில்லை. விடிகாலையில் வரும் பக்தர்கள் குளித்து உடைமாற்றிச்செல்லுமளவிலேயே பீமாஷங்கர் பஸ் நிலையத்தினருகே ஹோட்டல் அறைகள் இருக்கின்றன. 

குளித்துத்தயாராகி, கோவிலுக்குச்செல்லும் பாதையிலேயே அமைந்துள்ள ஹோட்டல்களில் மஹாராஷ்ட்ர உணவான வடாபாவ், மிசல் பாவ் என வெட்டி விழுங்கி விட்டு, பூஜைப்பொருட்கள் அடங்கிய கூடையையும் வாங்கிக்கொண்டு கோவிலை நோக்கிக்கீழிறங்கிச்செல்லும் படிக்கட்டில் வரிசையில் நின்று விடலாம். தரிசனம் கிடைப்பதற்கு, கூட்டத்தைப்பொறுத்து இரண்டு அல்லது மூன்று மணி நேரமாகலாம். ஆனால், ஜோதிர்லிங்கத்திற்கு நாமே நம் கையால் நிதானமாய் அபிஷேகம் செய்யவும் மலரிட்டு வணங்கவும் அனுமதிக்கிறார்கள். அவசரப்படுத்துவதோ இழுத்துக்கடாசுவதோ கிடையவே கிடையாது என்பது ஆறுதலளிக்கும் செய்தி. இக்கோவிலின் தலவரலாறை ஏற்கனவே எனது வலைப்பூவில் எழுதியிருக்கிறேன்.




//இலங்கைப்போரில் கொல்லப்பட்ட கும்பகர்ணனின் மகனான பீம், விஷ்ணுவின் ஒரு அவதாரமான ராமரால் தன் தந்தை கொல்லப்பட்டதை தாய் மூலம் அறிந்து, விஷ்ணுவைப் பழி வாங்கறதுக்காக பிரம்மாவை நோக்கித் தவம் செஞ்சார். பிரம்மா கொடுத்த வரங்களின் பலத்தால் மூவேழு லோகங்களையும் அடிமைப்படுத்தி, தனக்குன்னு மூன்று பறக்கும் கோட்டைகளையும் ஏற்படுத்திக்கிட்டு திரிபுராசுரன் என்ற இன்னொரு பெயருடன் அட்டகாசம் செய்ய ஆரம்பிச்சார். ஆணாலோ பெண்ணாலோ அழிக்கப்படக்கூடாதென வரம் வாங்கியிருந்த பீமாசுரனை சிவன் அர்த்த நாரீஸ்வரர் அவதாரமெடுத்துச் சண்டையிட்டு முப்புரம் எரித்து அத்துடன் பீமனையும் சாம்பலாக்கி அழிச்சார். அப்போ அவர் உடம்பில் ஏற்பட்ட வியர்வைதான் பீமரதி நதியா உருவெடுத்துது. அப்றம் அனைவரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி சிவன் அங்கே ஜோதிர்லிங்கமா உருவெடுத்து கோயில் கொண்டார்// 

சபாமண்டபத்தைக் கடந்து நாலைந்து படிகள் இறங்கினால் கருவறையில் வெள்ளிக்கவசமணிந்து வீற்றிருக்கிறார் பீமாஷங்கர். கருவறையினுள் பெரிய அளவில் கண்ணாடியை மாட்டி வைத்திருப்பதால் நெருங்கும்போதே கண்ணாடியில் மூலவரின் பிம்பத்தை தரிசிக்கலாம். மண்டபத்தைக் கடக்கும்போதே அபிஷேகத்திற்கான நீர் இருக்கும் பாட்டிலைத் திறந்து தயாராக வைத்துக்கொண்டு, மகள் கையில் நாலைந்து பூக்களைக் கொடுத்து வைத்தேன். மூலவரை நெருங்கியதும் நான் அபிஷேகம் செய்ய மகள் மலரிட்டாள். நெற்றி நிலம்பட விழுந்து வணங்கிவிட்டு வெளியே வந்து கருவறைக்கு எதிரில் கால் மடக்கி அமர்ந்திருக்கும் நந்தியம்பெருமானையும், தரையில் பதிக்கப்பட்டிருந்த கூர்மத்தையும் வணங்கி வெளியே வந்தோம். நேர் எதிரிலேயே சனீஸ்வரனின் சந்நிதி அமைந்திருக்கிறது. அவரது சன்னிதியின் எதிரே இரண்டு பெரிய தூண்களின் நடுவே கட்டப்படிருந்த ஒரு பிரம்மாண்டமான மணி கவனத்தை ஈர்த்தது. 



மராட்டா சாம்ராஜ்யத்தின் ஏழாவது பேஷ்வாவான பாஜிராவின் தம்பியும் தளபதிகளில் ஒருவருமான சிம்மாஜி அப்பா என்பவர், மும்பையின் வசாய் கோட்டையில் போர்த்துக்கீசியர்களை வென்று அதன் அடையாளமாக ஐந்து பெரிய மணிகளை எடுத்து வந்தார். அவற்றில் ஒன்றை இக்கோயிலுக்குக் காணிக்கையாக வழங்கியிருக்கிறார். மணியின் மேல் சிலுவை, அன்னை மேரியின் புடைப்புச்சிற்பம் மற்றும் 1729 என்ற எண் போன்றவை பொறிக்கப்பட்டிருப்பதை இன்றும் காண முடிகிறது. அதனருகிலேயே மிகப்பிரம்மாண்டமான திரிசூலம் ஒன்று நிறுவப்பட்டிருக்கிறது. கோவிலின் போட்டோ பாயிண்ட் என்றும் இதைச்சொல்லலாம். வரும் மக்கள் அனைவரும் நின்று படமெடுத்துக்கொண்டு நகர்கின்றனர். 

கோவில் விடியற்காலை 4:30 முதல் இரவு 9 வரை திறந்திருக்கும். விடியற்காலையில் கக்கட் ஆரத்தி சமயத்தில் ஜோதிர்லிங்கத்தின் வெள்ளிக்கவசம் அகற்றப்பட்டு மூலவருக்கு அபிஷேகம் செய்தபின் மறுபடி கவசம் அணிவிக்கப்பட்டு விடும். அதன்பின் அந்த கவசத்திற்கே அத்தனை அபிஷேக ஆராதனைகளும் பூஜைகளும். ஆகவே ஜோதிர்லிங்கத்தை நேரடியாகத் தரிசிக்க விரும்பினால் விடிகாலை பூஜையில் கலந்து கொள்ளலாம்.

சற்றே வலப்புறம் நகர்ந்து வந்தால் பிரசாத ஸ்டாலும் அதனருகேயே இரட்டை நந்திகள் இருக்கும் ஒரு மேடையும் இருக்கிறது. முகலாயர் படையெடுப்பில் சேதமான நந்திகளாகவும் இருக்கலாமோ என்னவோ எனத்தோன்றியது!! நகாரா பாணியில் கட்டப்பட்டிருக்கும் இக்கோவிலின் சபாமண்டபத்தையும் கோபுரத்தையும் பேஷ்வாக்களின் அவையில் அமைச்சராக இருந்த நானா ஃபட்ணவிஸ் என்பவர் கட்டியெழுப்பியிருக்கிறார். வலம் வந்து வெளியேறும் வழியில் மோட்சதீர்த்தம் என்னும் குளம் இருக்கிறது. இத்தலத்தில் கடுந்தவம் புரிந்த கௌசிக மஹாமுனி இக்குளத்தில் நீராடியதாகவும் கூறப்படுகிறது. ஆனால் தற்போதோ குளம் உபயோகிக்கும் நிலையில் இல்லாமல் தாழிடப்பட்டுள்ளது. 



கோவிலை விட்டு வெளியே வந்ததும் மார்க்கெட்டிலிருந்து இடதுபுறம் திரும்பி கொஞ்ச தூரம் நடந்ததும் வலப்புறமாக ஒரு பாதை காட்டுக்குள் செல்கிறது. அதிலேயே இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்தால் “குப்த பீமாஷங்கர்” எனும் இடம் வருகிறது. கொஞ்சம் கரடுமுரடான பாதை என்பதால் நாங்கள் பாதியிலேயே திரும்பி விட்டோம். மலையேற்றத்தை விரும்புபவர்களுக்கு ஏற்ற பாதை அது. அருவிக்கரையும் அதன் கரையில் சிவலிங்கமுமாக அட்டகாசமான இடம். மழைக்காலத்தில் அருவி விழும்போது அதன் கீழே அமர்ந்திருக்கும் சிவலிங்கம் அபிஷேகம் செய்யப்படுவது போல் தோற்றமளிக்குமாம். அருவி விழும்போது சிவலிங்கம் மறைக்கப்படுவதாலும், காட்டுக்குள் ரகசியமான இடத்தில் இருப்பதாலும் இது குப்த பீமாஷங்கர் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மார்க்கெட்டிலிருந்து வலப்புறம் திரும்பி நடந்தால் சிறிது தூரத்திலேயே பீமா நதியின் பிறப்பிடமான கிணறு இருக்கிறது. இந்நதி சந்திரபாகா நதியுடன் இணைந்து பின்னர் கிருஷ்ணாவுடன் கலப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது.

கோவிலை விட்டுப் படிகளேறி மேலே வந்ததும் மும்பை பாயிண்ட் மற்றும் காட்டுக்குள்ளிருக்கும் ஆஞ்சநேயரைக்கண்டு வந்தோம். மும்பை பாயிண்டிலிருந்து பார்த்தால் சஹ்யாத்ரி மலைப்பிராந்தியத்தின் கொள்ளையழகை கண்களால் அள்ளியள்ளி ருசிக்கலாம். பனி மூட்டம் மட்டும் இல்லையெனில் இங்கிருந்து பார்க்கும்போது, மும்பை, கொங்கண் பகுதிகள் நன்றாகத்தெரியும் என அங்கிருந்த மக்கள் கூறினர். 




ஆஞ்சநேயர் கோவில் அமைந்திருக்கும் காட்டுப்பகுதி, பீமாஷங்கர் வனவிலங்கு சரணாலயமாக அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இது ராட்சத அணில்கள், சிறுத்தை, மான் வகைகள், மற்றும் பறவை வகைகள் போன்றவற்றிற்குப் புகலிடமாக விளங்குகிறது. பல்வேறு வகையான மரம் செடி கொடிகளும் காணப்படுகின்றன. கையில் எடுத்துச்செல்லும் பொருட்களின் மேல் சற்றுக் கவனம் வைத்திருக்க வேண்டும். இல்லையெனில் எங்கிருந்து அனுமார் வந்து பிடுங்கிக்கொள்வார் எனத்தெரியாது. மகள் கையில் வைத்திருந்த பால்பேடா பாக்கெட்டை தட்டிப்பறித்துக்கொண்டு விட்டார். போகட்டும்.. அவருக்கும்தான் யார் செய்து கொடுக்கப்போகிறார்கள்? 


ஆஞ்சநேயர் கோவிலின் குளம் பாழ்பட்டுக்கிடப்பதால் சீரமைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அமைதியான அந்தக் காட்டுப்பகுதியில் ஆங்காங்கே குரங்குகளின் அடிபிடி சத்தத்துடன் மோட்டார் ஓடும் சத்தமும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. அனுமார் கோவிலின் நிலை சற்று ஏமாற்றத்தைக்கொடுத்தாலும் காலார நல்ல சுத்தமான காற்றைச் சுவாசித்தபடி நிறைய நடந்தது திருப்தியைக்கொடுத்தது. கோவிலுக்குச்செல்வதையும் ஒரு பதட்டமான வேலையாக ஆக்குவதால் என்ன பயன்? போனோம் கும்பிட்டோம் வந்தோம் என்றில்லாமல் கோவில்களின் அருகிலிருக்கும் இம்மாதிரி இயற்கை கொழிக்கும் இடங்களையும் கண்டு வருதல் ஆத்மதிருப்தியளிக்கும்.  

Tuesday, 3 December 2024

சாரல் துளிகள்


பறக்க வேண்டிய தூரமெல்லாம் ஒரு பொருட்டேயில்லை, இளைப்பாற ஏதுவாய் நட்சத்திரங்கள் சில கதைகளுடன் வந்தால் போதும்.

முளைத்துப் பலன்தருமென விதைத்தவற்றையெலாம் உரமாய் உண்டு, தழைத்தோங்குகின்றன களைச்செடிகள். வீரியமற்ற விதைகளுக்கும், சாமர்த்தியமிக்க களைகளுக்கும் நடக்கும் போட்டியை அமைதியாய் வேடிக்கை பார்க்கிறது தாங்கும் நிலம்.

அபாயத்திலிருந்து தப்பித்ததும் மனிதன் செய்யும் முதல்வேலை அச்சூழலைப் பகடி செய்வதுதான். அவ்வாறு செய்வதன் மூலம் அவன் தானடைந்த மன இறுக்கத்தைத் தளர்த்திக்கொண்டு அச்சூழலைக் கடந்து செல்ல முயல்கிறான்.

தேடல் உள்ள உயிர்களெல்லாம் தேடித்தேடிக் களைத்திருக்க, ஆர்வமற்றிருப்பவனின் மடியில் விழுகிறது அருங்கனி.

இருளும் ஔியும் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக்கொண்டிருந்தன. எங்கும் வியாபித்திருந்த இருளை ஔி தேடிக்கொண்டிருக்க, தனக்குள்ளிருந்த ஔியை நொடியில் தொட்டிழுத்துப் போட்டது இருள்.

தீட்டிய மரத்திலேயே கூர் பார்க்கும் அரிவாள் அதன் பின் அதை வெட்டியும் சாய்க்கிறது. செய்த தவறென்னவென்று கடைசி நிமிடங்கள் வரை யோசிக்கிறது குற்றமற்ற மரம்.

ஒரு வாசலை கான்க்ரீட்டால் பூசி மூடி, மறுவாசலைத் திறக்கும் இறைவன் அதன் சாவியைத் தொலைக்குமுன் பிடுங்கிக்கொண்டு நுழைந்து விடுங்கள். இனியெப்போதும் அடையா நெடுங்கதவமாக அது இருக்கட்டும்.

ஆசை, கோபம் முதலானவை கூர் கொண்டிருக்குமிடத்தில் அறிவு மழுங்கி விடுகிறது. 

கனவுகளை நனவாக்க முயற்சியேதும் செய்யாமல் வெறுங்கனவு கண்டுகொண்டிருப்பவர்கள் தங்கள் தோல்விக்குப் பிறரைக் காரணம் காட்டி, தங்களைச் சமாதானம் செய்து கொள்கிறார்கள்.

இறுதியாக தனது உடும்புப்பிடியை இன்னும் இறுக்கி, தலை கோதியது அவரவர் இயல்புடனேயே  அவரவரை நேசிப்பதாகச் சொன்ன அன்பு. காயங்களிலிருந்து ரத்தம் கசிய மூச்சுக்காற்றுக்காய் தவித்துக்கொண்டிருந்தனர் அவரவரும்.

Saturday, 30 November 2024

புயலடித்தது - சிறுகதை (கேலக்ஸி இணைய இதழில் வெளியானது)


இன்னும் சற்று நேரத்துக்குப்பின் நடக்கப்போவதன் எந்தவொரு அறிகுறியும் இல்லாமல் வானம் பளீரென்றிருந்தது. அசையவே கூடாதென யாரோ கட்டளையிட்டு விட்டதைப்போல மரங்களும் செடிகளும் ஒரு இலையைக்கூட அசைக்காமல் சிலைகளாய் நின்று கொண்டிருந்தன. வெக்கை தகிப்பேறி கானல் அலையலையாய் மிதந்து கொண்டிருந்தது. வெயிலின் வெப்பத்தில் மயங்கியோ என்னவோ தெரு நாய்கள் கூட கிடைக்கும் நிழல்களில் ஒதுங்கியும், வாகனங்களின் அடியில் பதுங்கியும் கண்களை மூடி, வாலைச்சுருட்டிக்கொண்டு சுருண்டு கிடந்தன. 

சந்தானம் தெருவை எட்டிப்பார்த்தார், பின் உள்ளே திரும்பி, “எத்தனை மணிக்குன்னு போட்ருக்கான்?” என்றார்.

“பத்து மணிக்கிப்பா. காத்தும் நல்ல மழையும் உண்டுன்னு போட்ருக்கான்” என்றான் மகன்.

“சொன்னது போல நடக்குமா? நம்பலாமா?”

“அப்பா.. இது கூகிளாக்கும். பொய் சொல்ல மாட்டான். என்னத்த கேட்டாலும் பதிலு இன்னாண்ணு அள்ளிக்கொட்டிரும் தெரியுமா?”

“ம்ம்.. அப்டியா? நீ இந்த வருசம் பரிச்சைல பாசாயிருவியாண்ணு அதிலே போட்டிருக்குமா? போலே.. போயி புக்கை எடுத்துப்படி”

“அப்பா.. முழுப்பரிச்சை முடிஞ்சு லீவு விட்டாச்சு. இப்பம் என்னத்தை படிக்கச்சொல்லுகே?”

“அடுத்த வருசத்துக்குள்ள பாடத்தைப் படி.. போ”

நேரமாக ஆக புழுக்கம் அதிகமாகிக்கொண்டிருப்பதைப்போல பட்டது. தலையில் முத்து முத்தாக அரும்பிய வியர்வைத்துளிகள் பெருகி கோடுகளாக நெற்றியிலிறங்கி புருவங்களில் தேங்கி நின்றன. கழுத்தில் மாலையாகக் கிடந்த துவர்த்தை எடுத்து புறங்கழுத்தையும் முகத்தையும் அழுந்தத்துடைத்துக்கொண்டார். போன வருஷத்தை விட இந்த வருஷம் வெயில் அதிகமாகியிருப்பதாகப் பட்டது அவருக்கு. வெயில் மட்டுமா? மழை, குளிர் என எல்லாமே ஒவ்வொரு வருஷமும் அதிகமாகிக்கொண்டிருப்பதைப்போல்தான் அவருக்குத் தோன்றியது. மனைவியிடம் சொன்னால் சிரிப்பாள். ‘ஒவ்வொரு வருஷமும் வயசு கூடுதலாகுதில்லே? அப்படித்தான் தோணும்’ என்பாள். “ஏ புள்ள.. அப்புடி எனக்கு என்ன வயசாகிட்டுது? மூத்தவனே மூணாங்க்ளாஸ்தானேடி படிக்கான்?” என ஒருமுறை சொன்னபோது, “ரெண்டு பிள்ள பெத்தாச்சுல்ல… அப்பம் வயசாளிதானே. இன்னும் இளவட்டமா நீங்க?” என அவள் சிரித்த பின் வாயை மூடிக்கொண்டார்.

ஒரு மழை பெய்தால் நன்றாக இருக்குமெனத் தோன்றியது. மகன் தினமும் இணையத்தில் அன்றைய வானிலை எப்படியிருக்குமென பார்த்து விடுவான். அவன்தான் சொன்னான், இன்றும், இந்த வாரத்தில் இன்னும் இரண்டொரு தடவைகளும் மழை பெய்ய வாய்ப்பு இருக்கிறதென. ஒருவேளை நேற்றிலிருந்து அதிகமாகியிருக்கும் இந்தப் புழுக்கம் மழைக்காகத்தானோ! அவருக்குக் கோடைமழை மிகவும் பிடிக்கும். பாறையும் வெந்துவிடும் அளவுக்குக் காய்ச்சி எடுத்த வெயிலுக்குப்பின் மண்ணைத் தொடும் முதல் துளிக்காக ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருப்பார். சிறு வயதில், அம்மா கத்தக்கத்த காதிலேயே வாங்கிக்கொள்ளாமல் அப்பாவின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு முற்றத்து மழையில் நனைந்து குதியாட்டம் போடுவார். ‘கத்தாத புள்ள. அவேன் நனையட்டும், மொத மழைல நனைஞ்சாச்சின்னா அதுக்கப்புறம் எந்த மழைல நனைஞ்சாலும் தடுமம் புடிக்காது’ என சப்போர்ட்டுக்கு அப்பா வருகையில் அம்மாவிடம் பயம் எப்படி வரும்?

“லே மக்கா.. தாத்தாவ எங்க? ஒறங்குதாங்களா?”

“இல்லப்பா, தண்ணியெடுக்கப் போயிட்டு வாரேன்னுட்டு போனாங்க”

“ஏட்டி.. அப்பாவ தண்ணிக்கி அனுப்பாதண்ணு ஒனக்கு எத்தனை மட்டம் சொல்லட்டும்? வயசான காலத்துல விழுந்து வெச்சா ஆருட்டி பாப்பா?” என சுள்ளென விழுந்தார்.

“நான் என்ன செய்யட்டும்? அவ்வோதான் வம்படியா கொடத்த எடுத்து சைக்கிள்ள கெட்டிக்கிட்டுப் போறாங்க. தடுத்தாலும் நிக்கறதுல்ல. எனக்குத்தான் கெட்ட பேரு” லேசாகத் தலையைச் சாய்த்தபடி மனைவி சொன்னதும், “சரி.. சரி.. பொலம்பாத. உள்ள போ” என்றார்.

‘மளயும் புயலும் இன்னா வருகுதுன்னு சொல்லுதானுவோ, இந்நேரத்துக்கு வெளிய போகாட்டா என்னா இந்த அப்பாக்கு?’ தனக்குத்தானே புலம்பியவர், ஒரு எட்டு போய் அப்பாவைக்கூட்டி வந்து விடலாமா என யோசிக்க ஆரம்பித்தார்.

அங்கே இரண்டு தெருக்கள் தள்ளி, நெற்றி வியர்வை கன்னங்களில் வழிய முக்கித்தக்கி சைக்கிளை ஓட்டிக்கொண்டு வந்த பேச்சியப்பன் குழாயடியருகே வந்ததும் சைக்கிளை விட்டிறங்கி, குடங்களை வரிசையில் போட்டார்.

“என்ன பாட்டையா? நாலு நடை தண்ணி சொமந்தாச்சி. போதாதாக்கும்? வயசான காலத்துல திண்ணையடங்கிக் கெடக்கத உட்டுட்டு தண்ணி சொமந்துட்டுக் கெடக்கேளே? மருமவள அனுப்பலாம்லா?” என்றாள் வசந்தா. 

“என்ன மக்ளே செய்யச்சொல்லுகே? காலைல அவளுந்தான் எத்தனை சோலி பாப்பா? அவன வேலைக்கும் புள்ளைய பள்ளியூடத்துக்கும் அனுப்பணும். கைப்பிள்ள வேற காலலதான் சிணுங்கிட்டுக்கெடக்கும். காலைல நாமளும் கூடமாட நாலு வேலையும் சோலியும் செஞ்சு குடுத்தா அவளுக்கு ஏந்தலா இருக்கும். நமக்கும் காலைல காப்பியும் சாப்பாடும் நேரத்துக்குக் கெடைக்கும்லா?” 

“அது சரிதான்.. மருமவள உட்டுக்குடுக்க மாட்டீங்களே. இன்னிக்கி என்னமோ காத்தும் மழையுமா இருக்கப்போவுதுன்னு டிவில சொல்லிக்கிட்டிருந்தாங்க. இன்னிக்காவது வீட்ல இருக்கலாமில்லே?” என நொடித்தவள் “காப்பி குடிச்சாச்சா?” என கரிசனமாய் விசாரித்தாள். பேச்சியப்பனின் முகம் வாடி வதங்கிக்கிடந்தது. பசியோ அல்லது வெயிலோ.. யாரறிவார்!

“வெறுங்காப்பி குடிச்சாச்சு மக்ளே. இனி போயித்தான் டிபன் சாப்பிடணும்” என்ற பேச்சியப்பனின் குடங்களைப்பிடுங்கிய வசந்தா அத்தனையையும் நிரப்பிக்கொடுத்தாள். பார்த்து பத்திரமாகப்   போகச்சொன்னவளின் குரல் முதுகுக்குப்பின் கேட்டது. வீட்டை நோக்கி சைக்கிளை மிதிக்க ஆரம்பித்தவருக்கு மருமகள் காலையில் கொடுத்த காப்பியெல்லாம் எப்போதோ வியர்வையாய் ஆவியாகியிருந்தது. என்றாலும் தென்றலாய் வீசிய காற்று முகத்தில் மோத சைக்கிளில் போவதும் சுகமாகத்தான் இருந்தது.

அவருக்கு, இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் மறைந்த மனைவியின் ஞாபகம் வந்தது. அவளை எண்ணும்போதே கண்கள் நிறைந்து பாதை மறைத்தது. வேலைக்குப்போய்க்கொண்டிருக்கும்போதும் சரி, ரிடையர் ஆன பின்பும் சரி, அன்போடு அவள் பரிமாறும்போது கணக்கில்லாமல் சாப்பிட்டு விட்டு, “குண்டாயிட்டே போறேன்னு சபாபதி சொல்லுதான் சாலாச்சி, சாப்பாட்டைக்கொறைக்கணும்” என்றபடி எழுவார். முதுகுக்குப்பின் சபாபதியை சாலாச்சி திட்டுவது கேட்கும். சிரித்துக்கொண்டே நகர்வார். 

‘ஹ்ம்ம்ம்.. தாரம் போனா சகலமும் போச்சுன்னு சும்மாவா சொல்லுதாங்க’ என்றெண்ணியவாறே பெருமூச்செறிந்தார். கணிசமானதொரு தொகை பென்ஷனாக வருகிறதென்றாலும் அவரது கைச்செலவுக்கென நூறு ரூபாய் மிஞ்சினாலே அதிகம். மாதாமாதம் பென்ஷன் வந்ததும் மகனுக்குப் பாதி, கஷ்ட ஜீவன் நடத்தும் மகளுக்கு கணிசமான மீதி, பேரன்பேத்திகளுக்கு அவ்வப்போது தின்பண்டத்துக்காக மிச்சசொச்சம் என செலவாகி விடும். 

சைக்கிளை மிதிக்க முடியாமல் எதிர்காற்று தள்ளியது. தம் கட்டிக்கொண்டு பெடலை மிதித்தார். புயல் வருமெனத்தெரிந்திருந்தும் வெளியே வந்திருக்கக்கூடாதோ என எண்ணியது மனம். ‘க்க்கும்.. நான் பார்க்காத மழையா? புயலா?’ என எண்ணியவருக்கு அவரது மகள் பிறந்த வருடம் அடித்த புயல் நினைவுக்கு வந்தது. பிரசவவலியுடன் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்தும் குழந்தை பிறக்க தாமதமாகிக்கொண்டிருந்தது. எப்படியும் சாயந்திரமாகி விடும் என பெரிய டாக்டர் சொல்லிவிட்டபடியால் அதற்குள் வீட்டுக்குப்போய் மாற்றுடைகளும் அத்தியாவசியமான பொருட்களையும் எடுத்து வந்து விடலாம் என அவரது அம்மாவைத்துணைக்கு வைத்து விட்டு வீட்டுக்கு வந்தார். 

அவர் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து கிளம்பும்போதே லேசான மழை ஆரம்பித்திருந்தது. வீட்டிலிருந்து வேண்டியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பும்போது பலத்த காற்றும் மழையுமாகப் பிடித்துக்கொண்டது. பாதி தூரம்தான் பஸ் கடந்திருந்தது, ஆற்றுப்பாலம் உடைந்து கிடக்கிறதென்று இருபக்கமும் போக்குவரத்தை நிறுத்தி விட்டார்கள். கெஞ்சிக்கூத்தாடி ஒவ்வொருவரிடமாய் லிஃப்ட் கேட்டு பத்து மைல் சுற்றிக்கொண்டு ஆஸ்பத்திரி இருந்த சாலைக்குப்போனவருக்கு மயக்கமே வந்துவிடும் போலிருந்தது. ஆஸ்பத்திரியின் முன்னிருந்த சாலையில் இடுப்பளவுக்குத் தேங்கிக்கிடந்த நீர் அவரை மலைக்க வைத்தது. என்ன செய்வதென்று தடுமாறியவரின் மனக்கண் முன் ஆஸ்பத்திரியில் அவருக்காகக் காத்திருக்கும் இரண்டு பெண்களும், இன்னும் பிறக்காத சிசுவும் நிழலாடினர். 

வேட்டியை மடித்துக்கட்டிக்கொண்டு, செருப்புகளைக் கக்கத்தில் இடுக்கிக்கொண்டார். கையிலிருந்த பையை நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டார். சாலையை இடவலமாக நெடுகப்பிரித்த கம்பித்தடுப்பைப் பற்றிக்கொண்டு மெல்ல மெல்ல முன்னேறினார். இதோ இன்னும் சற்றுத்தூரம்தான்.. ஆஸ்பத்திரி வந்து விடும் என தனக்குத்தானே தைரியமூட்டிக்கொண்டார். கால்களை அடிமேல் அடியாக எடுத்து வைத்து நடந்தவருக்கு வெள்ளத்தின் வேகத்தைப் பாதங்களில் உணர முடிந்தது. ஒரு வழியாக ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய்ச்சேர்ந்த போது மகளின் அழுகுரல் அவரை வரவேற்றது. 

பழசை அசை போட்டவாறே சாலையின் முனை திரும்பியவருக்கு காய்த்துக்குலுங்கிக்கொண்டிருந்த மாமரம் கண்ணில் பட்டது. செங்காயாய்க்கிடந்த ஒன்றிரண்டு மாங்காய்கள் நாவூறச்செய்தன. சைக்கிளை விட்டிறங்கி, கைக்கெட்டும் தூரத்தில் கிடந்த ஒன்றிரண்டு காய்களை நோக்கிச்சென்றார். உப்பும் மிளகாய்த்தூளும் தூவிக்கொடுத்தால் பிள்ளைகள் ஆசையாகச்சாப்பிடுமே என்ற நினைப்பு. 

காற்றில் ஆடிய காய்கள் கைக்குக்கிடைக்காமல் போக்குக்காட்டின. எங்கிட்டயேவா எனக்கறுவிக்கொண்டவர் மரத்தில் கால் பதித்து ஏறினார். அது பிடிக்காதது போல் மரம் பேயாட்டம் போட்டது, காற்று ஊளையிட்டது. அக்கம்பக்கத்திலிருந்த மரங்களும், ‘வேண்டாம் வேண்டாம்’ என்பது போல தலையைச்சுழற்றி ஆடின. அவரோ எதையும் கவனிக்காமல் கொக்குக்கு ஒன்றே குறி என்பது போல் எக்கி மாங்காய்களைப்பறிக்க முயன்றார். அவரை, கீழே இறங்கச்சொல்லி யாரோ போட்ட கூச்சல் காற்றில் பறந்தது.. தாத்தா.. தாத்தா.. என்ற அலறலை அமுக்கிக்கொண்டு பக்கத்திலிருந்த ப்ளெக்ஸ் பேனர் பெருஞ்சத்தத்துடன் சாய்ந்தது. எதிரிலிருப்பவர் தெரியாத அளவுக்கு அள்ளி வீசிய புழுதிப்புயல் ஓய்ந்தபோது பேனரின் கீழே பேச்சியப்பனை அமுக்கிக்கொண்டு விழுந்து கிடந்த மரத்தின் கிளைகளினூடே மாங்காய்களைப் பற்றியிருந்த ஒரு கையைக்கண்டனர். 

இப்போதெல்லாம் தண்ணீர் பிடிக்க பேச்சியப்பனின் மருமகள்தான் வருகிறாள். அப்பாவுக்கு உடல் ஊனமுற்றோருக்கான சலுகைகளைப்பெறுவதற்காக அவரது மகன் அலைந்து கொண்டிருக்கிறார். ஒற்றைக்கையால் தன்னுடைய வேலைகளைச்செய்ய ஓரளவு பழகிக்கொண்ட பேச்சியப்பன் இப்போதெல்லாம் வீட்டுக்குள்ளேயே மருமகளுக்குத் தன்னால் முடிந்த ஒத்தாசை செய்கிறார். அவரை அப்படிக்காணுந்தோறும் வசந்தாவுக்கு அவர் சொன்னது இன்றைக்கும்  காதில் எதிரொலிக்கிறது.

“நாமளும் கூடமாட நாலு வேலையும் சோலியும் செஞ்சு குடுத்தா அவளுக்கு ஏந்தலா இருக்கும். நமக்கும் காலைல காப்பியும் சாப்பாடும் நேரத்துக்குக் கெடைக்கும்லா?” 

நின்று நிதானித்த வசந்தா ஒரு பெருமூச்சுடன் அவரைக்கடந்தாள்.

சிறுகதையை வெளியிட்ட கேலக்ஸி இணைய இதழுக்கு நன்றி.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails