நினைவில் நின்றவர்கள் 4 - வெத்தலை ஆச்சி

வெற்றிலையின் காம்பையும் நுனியையும் கிள்ளி எறிந்து விட்டு, அதன் பின்பக்கம் கொஞ்சம் சுண்ணாம்பைத்தடவி ரெடியாக வைத்துக்கொள்வார். அதன் பின் ஒரு பாக்குத்துண்டை எடுத்து, தரையில் வைத்து கற்குழவித்துண்டால் ஒன்றிரண்டாக உடைத்து எடுத்து, அந்த பாக்குத்தூளை வெற்றிலையில் வைத்து மடக்கி வாயில் அதக்கிக்கொள்வார் பொன்னம்மா ஆச்சி. இதெல்லாம் பற்கள் நன்றாக இருக்கும்போது அவர் வெற்றிலை போட்டுக்கொண்ட அழகு. இப்போதோ இருக்கும் கடைவாய்ப்பற்களும் ஆடத்தொடங்கி விட்டன, அதற்காக வெற்றிலை போட்டுக்கொள்வதை விட்டு விட முடியுமா என்ன? வெற்றிலை பாக்கு என எல்லாவற்றையும் மொத்தமாகச் சதைத்து பல்லுக்குப் பதமாகப் போட்டுக்கொள்வார். தரையில் வைத்து இடிக்க வேண்டியிருக்கிறதே என மும்பையிலிருந்து ஒரு முறை இடி உரல் வாங்கிக்கொடுத்தேன். ஊஹூம்… “எல.. அது வாட்டமா இல்லல” என்று ஒதுக்கிப்போட்டு விட்டார். எந்த நேரமானாலும் சரி, ஆச்சி வெற்றிலை போட்டுக்கொள்ளப்போகிறார் என்றால், திருக்கழுக்குன்றம் கழுகு மாதிரி என் பெண்ணும் போய் ஒரு விள்ளல் வெற்றிலைக்கு கை நீட்டி நிற்பாள். என் அம்மாவின் அம்மாவான பொன்னம்மா ஆச்சிக்கு ‘வெத்தல ஆச்சி” என்று பெயரிட்டவள் என் மகள்தான்.

என் அப்பா அம்மா இரண்டு பேருக்குமே நெல்லை மாவட்டத்திலுள்ள “தெற்கு வள்ளியூர்”தான் சொந்த ஊர். இரண்டு பேரும் ஒரே ஊர்க்காரர்கள். சுற்றி வளைத்து சொந்தம் வேறு. அப்பா வீடு இருந்தது கீழத்தெரு என்றால் அம்மா வீடு இருந்தது பிள்ளையார் கோவில் தெரு என்றழைக்கப்பட்ட நடுத்தெரு. அப்போது நாங்கள் நாகர்கோவிலில் வசித்து வந்தோம். நினைத்துக்கொண்டால் எங்களைப்பார்க்க பொன்னம்மா ஆச்சி கிளம்பி வந்து விடுவார்கள். கிராமத்திலிருந்து யாராவது எங்கள் வீட்டுக்கு வந்தால் எங்களுக்கு ஒரே குஷிதான். சர்க்கரை வள்ளிக்கிழங்கு, பனங்கிழங்கு, சீம்பால், கோவில் கொடை கழிந்த மறுநாள் படைப்புச்சோறு என ஏதாவது கொண்டு வருவார்கள். முக்கியமாக ஆச்சி எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருக்கும் தினங்களில் படிக்க வேண்டாம், அந்தக்காலத்திலெல்லாம் மருமகன் முன் மாமியார் வர மாட்டார், அதே போல் மாமியார் வந்திருக்கிறார் என்றால் மருமகனும் கொஞ்சம் அடக்கி வாசிப்பார்.

ஆச்சி எங்களைத் திட்டியதில்லை, அடித்ததில்லை, ஆனால் குரங்குச்சேட்டை செய்யும் எங்களை, கண்களாலேயே கண்டித்து அடக்கி வைக்கும் சாமர்த்தியம் இருந்தது அவரிடம். ரொம்பவும் ஆட்டம் போட்டால், “அதென்னங்கேன் ஒரே வாக்குல?” என்று ஒரு அதட்டுப்போடுவார். அவ்வளவுதான் கப்சிப்பென அடங்கி விடுவோம். கொள்ளை கொள்ளையாய்ப்பாசமுண்டு பேரக்குழந்தைகளிடம். ஆச்சிக்கு, மூன்று மகள்கள் இரண்டு மகன்கள் என ஐந்து குழந்தைகளிருந்தாலும் இரண்டாவது மகளான என் அம்மாவின் வீட்டுக்கு வரும்போதுதான் சற்று ரிலாக்ஸாக இருப்பார் எனத்தோன்றும். மற்ற பிள்ளைகளின் வீடுகளுக்குப்போனால் நாட்கணக்கில் மட்டுமே இருப்பவர் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்தால் வாரக்கணக்கில் இருப்பார், அதுவும் என் திருமணத்திற்குப்பிறகு மாதக்கணக்கில் இருந்தார். அதென்னவோ?! எங்கள் வீடு அவருக்கு ரொம்பவும் சௌகரியமாக இருந்தது. எப்போது பார்த்தாலும் எசலிக்கொண்டே இருந்தாலும் என் இரண்டாவது தம்பி ஆச்சியை நன்கு கவனித்துக்கொள்வான். ஊரிலிருந்து நான் மும்பைக்குத்திரும்பும்போதெல்லாம், "அடுத்த தவண நீ வரேல்ல நான் இருப்பனோ இல்லியோ.. ஒங்கையால ஒரு கப்பு பாலு தந்துட்டுப்போ" என்பார். "இப்பிடியே சொல்லிச்சொல்லி பாலா குடிச்சு ஒடம்பத்தேத்து" என என் இரண்டாவது தம்பி வம்பிழுப்பான். இருவரும் எசலுவதை ரசித்தபடியே நாங்கள் கிளம்புவோம்.

ஆச்சி கடுமையான உழைப்பாளி, எனக்கு நினைவு தெரிந்தே முப்பது நாற்பது பசுக்கள், பத்து எருமைகள், அவைகளின் கன்றுக்குட்டிகள், இவை தவிர உழவு மாடுகள், வில்வண்டிக்கான காளைகள் என தொழுவும் முற்றமும் நிறைந்திருந்த காலம் அது. ஆயிரம்தான் உதவிக்கு ஆட்கள் இருந்தாலும், சளைக்காமல் தொழுவில் சாணியள்ளி தோட்டத்திலேயே ஒரு பக்கத்திலிருந்த உரக்குண்டில் போட்டு, மாடுகளைப்பராமரித்து, பால் கறந்து, என காலையிலிருந்து வேலை சரியாக இருக்கும். ஓரளவு சாணியுரம் சேர்ந்ததும், ஓலைப்பெட்டியில் அள்ளிச்சுமந்து போய் வயலில் போட்டு விட்டு வருவாராம். சாணிப்பெட்டி சுமந்தே ஒரு தடவை உச்சந்தலையில் கட்டி வந்து கஷ்டப்பட்டேன் என்றார். “ஒங்க ஆச்சி அப்படில்லாம் கூடமாட கை கொடுத்ததாலதான் நான் மேலும் மேலும் வயலு வாசல்ன்னு பெருகி வளந்தேன்” என பிற்காலத்தில் தாத்தா சொன்னபோது ஆச்சிக்கு நிச்சயம் பூரிப்பாகத்தான் இருந்திருக்கும். மனைவிகளை சுலபத்தில் கணவர்கள் பாராட்டாத காலமாயிற்றே அது. இது போக, வயலில் வேலை செய்பவர்களுக்கு மதியம் சோறு குழம்பு கறி என சமைத்து கொடுத்தனுப்ப வேண்டும். அடுக்களையிலேயே ஒரு பக்கத்தில் வைக்கோலால் மெத்தை போல் பரப்பி அதன் மேல் துணி விரித்து, அதன் மேல் வடித்த சோற்றை மலை போல் கொட்டி வைத்திருப்பார்கள். கொஞ்ச நஞ்சம் மிஞ்சியிருக்கும் நீரும் நன்கு வடிந்து விடும். 

எனக்கு பன்னிரண்டு பதிமூன்று வயதிருக்கும்.. அப்போது அப்பாவைத்தவிர வீட்டில் எல்லோருக்கும் அம்மை வார்த்திருந்தது. மொத்தம் ஐந்து உருப்படிகள் படுக்கையில் கிடக்கிறோம். பெரிய பெரிய முத்துகளாக நீர்கோத்துக்கொண்டு படாத பாடு பட்டோம். அப்புறம், நாகர்கோவிலில் பெரிய வைத்தியரான கோபாலன் ஆசானைக் கூட்டி வந்து காண்பித்தார் அப்பா. வைத்தியரின் ஆலோசனைப்படி, பெரிய பெரிய வாழையிலைகளில் எண்ணெய் தடவி அதில்தான் என்னைக் கிடத்தியிருந்தார்கள். உடலெங்கும் அரித்துப்பிடுங்கும், இரவும் பகலும் தூங்க இயலாமல் தவிப்பேன். அழுது அரற்றும் என்னை, கையில் வேப்பிலைக்கொத்தை வைத்துக்கொண்டு உடலெங்கும் வருடி வருடி தூங்க வைப்பார். வைத்தியர் கொடுத்த எண்ணெய்யைத் தொட்டுப்போடுவார். நான் கொஞ்சம் கண்ணசரும் நேரம் என் தம்பி ‘ஆச்சி.. மேலு ஊறுது’ என ஆரம்பிப்பான். 

இப்படியே விடிய விடிய எங்களுக்குப் பண்டுதம் பார்ப்பார். எங்கள் பக்கத்தில் உக்கார்ந்த மேனிக்கே அரைத்தூக்கம் தூங்குவார். பகலில் அடுக்களை வேலைகளினூடே எங்களையும் கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும். முகக்கெட்டு இறங்கி, ஒவ்வொருத்தருக்கும் மூன்று தடவை தலைக்குத்தண்ணீர் ஊற்றி, அம்மன் கோவிலுக்குப் புட்டமது செய்து கொடுத்து எங்களை வீட்டுக்குள் அழைக்கும்வரை ஆச்சி பட்ட பாடுகளை இப்போது நினைக்கும்போது கையெடுத்து வணங்கத்தோன்றுகிறது. இடுப்பு வரை நீண்ட என் கூந்தல் சடை பிடித்துக்கிடந்ததை பாப் வெட்டி விடலாம் என அப்பா சொன்னபோது, “பொம்பளப்புள்ள முடிய வெட்டாண்டாம்’ எனத்தடுத்து விட்டு, ஒரு மாத காலம், தினம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சிக்கெடுத்துக் காப்பாற்றி விட்டார். ஒரே ஒருத்தருக்கு பணிவிடை செய்வதற்கே மூக்கால் அழும் இந்தக்காலத்தில், மூன்று பெண்கள், அவர்களின் பிரசவங்கள், பேரக்குழந்தைகளின் நோக்காடுகள், பேத்திகளின் பிரசவங்கள் என அத்தனையையும் சமாளிக்க வேண்டுமென்றால் உடலில் மட்டுமல்ல மனதிலும் எக்கச்சக்க வலு இருந்தால்தான் செய்ய முடியும். 

கைக்குழந்தைகளுக்கு ஆச்சி மருந்து புகட்டும் விதமே அலாதி. கால் நீட்டி உட்கார்ந்து கொண்டு பிள்ளையை இடது மடி மேல் வைத்துக்கொண்டு அதன் நீட்டிய கால்களின் மேல் தனது வலது காலைப்போட்டு மிண்டாமல் மிசுங்காமல் பிடித்துக்கொள்வார். அதன் வலதுகை ஆச்சியின் முதுகுப்புறம் கிடக்கும், தனது இடது கையால் பிள்ளையை வளைத்துப்பிடித்து அதன் இடது கையையும் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொள்வார். பிள்ளை ஒரு இஞ்ச் கூட அசைய முடியாமல் கிடந்து கத்தும். “கொக்கு வத்த.. குளம் வத்த..” என்று சொல்லிக்கொண்டே, கத்துவதற்காகத் திறக்கும் அதன் வாயில் சங்கில் கரைத்து வைத்திருக்கும் மருந்தைப் புகட்டி விடுவார். அழுது கொண்டேயானாலும் வேறு வழியில்லாமல் அது குடித்தே தீர வேண்டும். பின் நிமிர்த்தி உட்கார வைத்து, முதுகில் தட்டிக்கொடுத்து ஏப்பம் விடச்செய்வார். “மருந்து குடுக்கப்பட்ட ஆளுகள புள்ளேளுக்குப் பிடிக்காது, ஏசும்.. சண்ட புடிக்கும். அதுக்காக குடுக்காம இருக்கப்புடாது’ என்று அறிவுரைப்பார்.

ஆச்சி தன் வாழ்நாளில் என்றாவது நன்றாக ஆழ்ந்து உறங்கியிருப்பாரா என்பது சந்தேகமே. பாம்புச்செவி வேறு.. ஒரு சிறு அனக்கத்திற்கும் விழித்துக்கொண்டு விடுவார். என் கணவர் மேல் அதிகப்பிரியம் உண்டு. நான் ஏதாவது குற்றங்குறை சொன்னாலும் அவருக்கு வக்காலத்து வாங்கிக்கொண்டு என்னைச் சமாதானம் செய்வார். ‘ரெண்டியரும் பாம்பேல ஒருத்தர் மொகத்த ஒருத்தர்தான் பாத்துக்கிட்டு கெடக்கணும், சண்ட போட்டுட்டு செவத்தையா பாத்துக்கிட்டு கெடப்பீங்க? ஒத்துமையா இருக்கணும்” என இருவருக்கும் பொதுவாக அறிவுரை சொல்வார். “எல.. அவேன் வெளில வாசல்ல போகப்பட்டவன், ஆயிரம் சடவு இருக்கும். என்னமும் சடைஞ்சு வந்தா, ஒரு சொல்லு சொன்னா.. நீதான் பொறுத்துப்போணும். சடவாறினா கொஞ்ச நேரத்துல தன்னால அமுந்துருவான்’ என வாழ்க்கைப்பாடம் எடுப்பார்.

பொதுவாக, வயதானவர்களுக்கு குடும்பத்தில் எல்லா விஷயங்களிலும் மூக்கை நுழைக்கும் வழக்கம் வரும். மற்றவர்கள் தங்களை ஒதுக்குகிறார்களோ என நினைத்துக்கொள்வதால் வரும் விளைவு அது எனச்சொல்வார்கள். வெத்தலை ஆச்சிக்கு அந்தப்பழக்கமே கிடையாது. அவர் பாட்டுக்கு ஒரு ஓரத்தில் இருந்து கொண்டு, வீட்டில் நடக்கும் எல்லாவற்றையும் கவனிப்பாரே தவிர கேட்காமல் அறிவுரை சொல்வதோ, பிறரிடம் மல்லுக்கட்டுவதோ அறவே கிடையாது. காலையுணவு ஆனதும், வாசல் நடைக்கு வந்து திண்ணையில் உட்கார்ந்து கொண்டு போக வர இருப்பவர்களை வேடிக்கை பார்ப்பதிலேயே அவரது பொழுது போய் விடும். நாங்கள் மும்பையிலிருந்து ஊருக்குப்போகும்போது, அந்தத்திண்ணையில்தான் காத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பார். போனதும், ‘எல.. சோமாயிருக்கியா?” என கைகளைப்பிடித்துக்கொண்டு விசாரிப்பார். அப்புறம் கொள்ளுப்பேரக்குழந்தைகளிடம் ஒரு நிமிடம் கொஞ்சல்.. அவ்வளவுதான். ஆனால், நாங்கள் அந்த வீட்டில் இருக்கிறோம் என்ற அந்த உணர்வே அவரை நிரப்பி விடும். நாங்கள் மும்பைக்குக் கிளம்பிய அடுத்த நாளே, ‘ நான் ஊருக்குக் கெளம்புதேன்’ என்று அவரும் தெற்கு வள்ளியூருக்குக் கிளம்பி விடுவார்.

உட்கார வைத்து சொல்லிக்கொடுத்ததில்லையே தவிர, அவரைப்பார்த்துக் கற்றுக்கொண்ட ஏராளமான விஷயங்கள் வாழ்வில் கை கொடுத்திருக்கின்றன. சில சமயங்களில், இந்த விஷயத்தை ஆச்சி எப்படி சமாளித்திருப்பார் என நினைக்கும்போதே அதற்கான தீர்வும் கிடைத்து விடும். படு சிக்கனப்பேர்வழி. வெறும் இரண்டு பக்கெட் தண்ணீரை வைத்துக்கொண்டே அத்தனை பாத்திரங்களையும் சுத்தமாகக் கழுவி வெயிலில் காய வைத்து எடுத்து வைத்து விடுவார். “அடுப்படி சுத்தமா இருந்தாத்தான் சீதேவி தங்குவா” என்பார். தீபாவளி வந்தால், அண்டா அண்டாவாக கை முறுக்கும், அதிரசமும் முந்திரிக்கொத்தும் செய்து, பெண்கள் வீட்டுக்குக் கணிசமாகக் கொடுத்து விடுவார். ஆச்சி கொடுத்து விடும் முறுக்கே எங்களுக்கு ஒரு மாத காலத்துக்கு வைத்துத்தின்னும் அளவுக்கு வரும். 

அந்தக்காலத்து மனுஷி, வயதில் பெரியவர் அதனால் ரொம்பவும் பயந்துகொண்டு மரியாதை கொடுக்க வேண்டும் என்பதெல்லாம் ஆச்சியிடம் கிடையாது, ஒரு ஃப்ரெண்டிடம் பேசுவது போல் பேசுவோம். கடைசித்தம்பியின் திருமணம் முடிந்த இரண்டொரு நாளில் மறுவீடு கிளம்பினோம். வேன் கிளம்பிய சிறிது நேரத்தில் தம்பி மனைவிக்கு தூக்கம் சொக்கியது, தூங்கித்தூங்கி விழுவதும் திடுக்கிட்டு விழித்துக்கொண்டு, ‘ஐயோ.. எல்லோர் முன்னாலும் தூங்குகிறோமே’ எனவுமாக அவஸ்தைப்பட்டாள். நாங்களெல்லாம் இதைப்பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தோம். அவர்களுக்குப் பின்சீட்டில் அமர்ந்திருந்தவர் சட்டென்று சற்று முன்னால் நகர்ந்து, புதுப்பெண்ணின் தலையை புதுமாப்பிள்ளையின் தோளில் சாய்த்து, “இனும தூங்கு, தூத்துடி வந்ததும் எழுப்புதோம்” என்று இதமாகச்சொன்ன மாடர்ன் ஆச்சி அவர்.

தாயம், பல்லாங்குழி விளையாடுவதில் சமர்த்தர். பல்லாங்குழி ஆட்டம் தொடங்கிய சில நிமிடங்களிலேயே எங்கள் குழிகளிலிருந்த முத்துக்கள் எல்லாமே ஆச்சியின் கைவசமாகி விடும். மூன்று நான்கு குழிகள் தர்க்கத்தில் கிடக்கும் எங்கள் பக்கம் அடுத்த ரவுண்டில் மிச்சம் மீதியிருப்பதையும் பறி கொடுத்து விட்டு கஞ்சி காய்ச்சிக்கொண்டிருக்கும். தன்னைப்புரட்டிப்போட்ட வாழ்க்கையையும் ஆச்சி அப்படித்தான் வெற்றி கொண்டார். மூன்று பெண்பிள்ளைகளுக்குப் பிறகு ஆண் வாரிசு இல்லையே என கவலைப்பட்ட தாத்தாவுக்கும் ஆச்சிக்கும் வெகு காலத்திற்குப்பிறகு,  கிட்டத்தட்ட மூத்தமகளுக்குத் திருமண வயது வந்த பிறகு இரண்டு ஆண்குழந்தைகள் பிறந்தனர். இந்த இடைவெளியில் ஆச்சி சந்தித்த கசப்பான அனுபவங்கள் எக்கச்சக்கம். ஆச்சியின் அம்மாவே அவருக்கு சக்களத்தி கொண்டு வர முயன்ற சம்பவமும் நடந்தது. தனக்குத் துரோகமிழைத்த அன்னையின் இறுதி மூச்சு நிற்கும் வரை அவரிடம் ஆச்சி பேசவுமில்லை, அவரது முகத்தைப் பார்க்கவுமில்லை. தன் அன்னையை பொன்னம்மா ஆச்சி மன்னித்தாரா இல்லையா என்பது அவருக்கே வெளிச்சம்.

ஆனால், தங்கள் வாழ்வில் நடந்த அந்த அனுபவங்களின் சிறு சாயல் கூட எங்கேயும் எச்சந்தர்ப்பத்திலும் பிரதிபலிக்க ஆச்சி விட்டதில்லை. தாத்தாவை எங்கேயும் யாரிடமும் விட்டுக்கொடுத்ததில்லை. அவர்களின் இறுதி மூச்சு வரைக்கும் எப்போதும்போல் அன்யோன்யமாகவும் கேலியும் கிண்டலுமாகத்தான் அவர்கள் வாழ்வு நிறைந்தது. "என்னடி முனியம்மா ஒன் கண்ணுல மைய்யி.." என்ற பாட்டு தாத்தாவுக்கு ரொம்பப்பிடிக்கும். அதில் வரும் "நாக்கு செவந்த புள்ள பொன்னம்மா.." என்ற வரியை தன் பேரனோடு சேர்ந்து கொண்டு பாடி ஆச்சியை வம்பிழுப்பார். கருத்த முகத்தில் நாணத்தின் செம்மை படர "சும்மாருங்க.." என ஆச்சி சிணுங்கும் அழகே அழகு. 

எந்தச்சூழலுக்கும் தன்னைப் பொருத்திக்கொள்பவர். இல்லையென்றால், எல்லாப்பிள்ளைகளுக்கும் திருமணமாகிப்போய், தாத்தாவும் போய்ச்சேர்ந்த பின் கடல் மாதிரியான அத்தனை பெரிய வீட்டில் தன்னந்தனியாக இருக்கும் நெஞ்சுரம் வாய்த்திருக்குமா என்ன? ஊரெங்கும் சுற்றிச்சூழ சொந்தக்காரர்கள் இருப்பதும் இரண்டு தம்பிகளின் வீடுகளும் எதிரிலும் பக்கத்திலுமே இருப்பதே பெரிய பலமாக உணர்ந்தவர், ‘எண்ணைக்காது காலைல வாசநட தொறக்கலைண்ணா ஒரு எட்டு வந்து பாத்துரு” என தன் தம்பியின் மனைவியிடம் சொல்லித்தான் வைத்திருந்தார். ஆனால், அதற்கு அவசியமே இல்லாது, ஒரு நாள் காலையுணவை தானே சமைத்து உண்டபின் தம்பியின் வீட்டுக்கு வந்து பாடு பேசிக்கொண்டிருந்தவர், “வீட்டுக்குப்போறேன்’ என எழுந்தவர் சுருண்டு விழுந்து அந்த நிமிடத்திலேயே மாஸிவ் ஹார்ட் அட்டாக்கில் போய் விட்டார். ‘கெடைல விழாம போயிரணும்’ என அவர் விரும்பிய வண்ணமே இறப்பும் அமைந்தது. 

காலம் முழுக்க ஓடியாடி உழைத்த அந்த ஜீவன் விடைபெற்றுப் புறப்பட்ட போது கொட்டுமேளத்துடன் கோலாகலமாக வழியனுப்பி வைத்தனர் எனக் கேள்விப்பட்டேன். கேள்விப்பட்டேன்தான்... கடைசி முறையாக அந்த முகத்தைப் பார்க்கக் கொடுப்பினையில்லை. ஆச்சியை எப்போது நினைத்தாலும் அந்த மலர்ந்த முகம்தான் ஞாபகத்துக்கு வர வேண்டுமென்பதற்காகத்தான் ஒரு வேளை நேரில் செல்ல வாய்க்கவில்லையோ என்னவோ?!!

கனிவு - வண்ணதாசன்(புத்தக மதிப்புரை)

அன்பு ஒன்றே நிலையானது, எதிர்பார்ப்புகளற்ற அன்பு என்பது கொடுத்துக்கொடுத்து வளர்வது. அப்படிப்பட்ட அன்பினால் நிரம்பியவர்கள்தான் வண்ணதாசனின் மனிதர்கள். அந்த மனிதர்களின் வாழ்வியல் சித்திரங்களின் ஒரு துளியே “கனிவு” என்ற இந்த சிறுகதைத்தொகுப்பு. இத்தொகுப்பிலுள்ள சிறுகதைகள் உதயம், இதயம், தாய், குங்குமம், குமுதம், இந்தியா டுடே, சுபமங்களா மற்றும் காலச்சுவடு இதழ்களில் வெளியானவை. இத்தொகுப்பிலுள்ள கதைகளில் ஒன்றான 'கனிவு' என்பதே இத்தொகுப்பின் பெயராகவும் அமைந்துள்ளது.

மனம் நொந்து இருப்பவர்கள், வயதானவர்கள், நோயாளியாய் படுக்கையில் இருப்பவர்கள், இவர்களின் கைகளை ஆதரவாய்ச் சற்று நேரம் பற்றியிருப்பதை விடப் பெரிய ஆறுதலை நம் வார்த்தைகள் தந்து விடாது. கவலை, துக்கம், கண்ணீர், சந்தோஷம் என எந்த வகையான உணர்வுகளுக்கு ஆட்படும்போதும் ஒரு கரம் வந்து நம் விரல்களைக் கோர்த்துக்கொள்ளுமேயானால் அதை விடப் பேறு என்ன உண்டு?! வண்ணதாசனின் மனிதர்களுக்கோ இவை எதுவுமில்லாவிட்டாலும் சக மனிதகர்களின் கைகளைப் பிடித்திருப்பதே ஒரு பெரும் ஆறுதலளிக்கிறது, ‘பேச மறந்து சிலையாய் இருந்தால் அதுதான் தெய்வத்தின் சன்னிதி’ என்ற கண்ணதாசனின் வரிகளைப்போல.. சும்மா அருகிலிருப்பதே பெரும் நிறைவாய்.

மொத்தம் பதினாறு கதைகளைக்கொண்ட இத்தொகுப்பில் வெவ்வேறு மனிதர்கள் வெவ்வேறு வாழ்க்கை ஆனால் அனைவருக்கும் ஒரே முகம். அன்பின் முகம். அன்பு கனிந்த குரல். இனிமேல் நவ்வாப்பழம் என்றதும் ஈஸ்வரியையும் ஆலங்கட்டி மழை என்றதும் பரமாவையும் நினைவிற்கு இழுத்து வந்து விடும் அந்தப் பசலிக்கொடி. வாழ்விலும் நீந்திக் கரையேறக் கற்றுக்கொடுக்கும் மகாதேவன் பிள்ளை போன்ற ஒருவர் எல்லோர் வாழ்விலும் இருந்தால் எத்தனை நன்றாக இருக்கும்!

அளவுக்கதிகமாக எது கிடைத்தாலும் சில சமயம் மூச்சு முட்ட வைக்கும். தைப்பூச மண்டபம் முங்க வெள்ளம் கரை புரண்டு வரும் தாமிரபரணி, கரையிலிருப்பவற்றைச் சேதப்படுத்துவது போல அளவுக்கதிகமான அன்பும் ஒருவரை மூச்சு முட்டச்செய்து விடக்கூடாது. ஊற்றெடுத்து நிரம்பித்தளும்பும் தனலட்சுமியின் அன்பும் அதனாலேயே அவரது துக்கம் படர்ந்து பரவுவதும் அப்படிப்பட்டவையே. காலம் முழுக்க உலகுவின் நிம்மதி பறிபோனதற்குக் காரணம் புரிந்து கொள்ளப்படாத அவரது தூய அன்பா! அல்லது அவரது அன்பை இன்னொரு பெண்ணுடன் பகிர விரும்பாத அவரது மனைவியின் அன்பா?! என்னதான் சிறகுகள் விலாப்புறத்திலிருந்து முளைத்துப் பறக்க எத்தனித்தாலும் இக்காரஸ் போல கரிந்து கீழே விழுபவர்கள்தான் அனேகம்.

“ஆம்பூர் தர்மசங்கரய்யர் பார்த்ததையும் நான் பார்த்ததையும் வடக்கின் இளம் குருத்துகள் பார்த்திருக்க முடியாது”

“ஒப்புக்கொள்கிறேன், இந்த டில்லிச்சிறுமி பார்க்கிறதை உங்களைப்போன்ற பேர்கள் பார்த்திருக்கவும் அதே நேரத்தில் முடியாது”

“கனிவு” சிறுகதையில் சங்கரய்யரின் பேத்திக்கும் பெரிய ஆயானுக்கும் நடக்கும் இந்த உரையாடலில்தான் எத்தனை அர்த்தமும் நெருக்கமும் பொதிந்துள்ளது. அதுதானே அவரை தனது இருண்ட பக்கங்களை அவளிடம் திறந்து காட்டுமளவுக்குத் துணியச்செய்கிறது.

வண்ணதாசன் எனும் எழுத்தாளருக்குள் இருக்கும் கல்யாண்ஜி என்றொரு கவிஞரும் அவ்வப்போது தரிசனமளிக்கிறார். படிமங்களும் குறியீடுகளும் நிரம்பிய இந்த சிறுகதைத்தொகுப்பு இனியதொரு வாசிப்பனுபவத்தைத்தருகிறது. அவரது கதைகளிலும் கவிதைகளிலும் தவறாமல் இடம் பெறும் வாதாங்கொட்டை மரத்தையும் காய்களையும் இலைகளையும் போல நீங்காத இன்னொரு இடத்தைப் பிடிப்பது பேரன்பு. பாலத்தைப்பார்த்தாலே ஆற்றைப் பார்த்தாற்போலதான் என்பது போல் இப்போதெல்லாம் வாதாங்கொட்டை மரத்தையும் மரமல்லிப்பூக்களையும் பார்த்தாலே பேரன்பின் அடையாளமான வண்ணதாசன் ஐயாவைப் பார்த்தது போன்றுதான் என்றே எனக்குத்தோன்றுகிறது.

நினைவில் நின்றவர்கள் 3 - குட்டன்

இரண்டு வயதுக்குழந்தையாக இருந்த பருவத்தில் அவனுக்குத்தெரியாமல் வீட்டில் எங்கேயும் முந்திரிப்பருப்போ, அல்லது காஜுகத்லியோ ஒளித்து வைத்து விட முடியாது. குளிர்பதனப்பெட்டியில் வைத்திருந்தாலும் திறந்து அதன் தட்டுகளில் ஏறி தேடி எடுத்துக்கொண்டு விடுவான் குட்டன்

இவனுக்கும் எங்களுக்கும் ஏதோவொரு ஜென்மத்தில் ரத்த பந்தம் இருந்திருக்க வேண்டும். இல்லையெனில், எங்கோ ராஜஸ்தானைப்பூர்வீகமாகக் கொண்ட இவர்கள் குடும்பமும், தமிழ்நாட்டில் பிறந்த எங்கள் குடும்பமும் மஹாராஷ்ட்ராவில் சந்தித்து, தாயும் பிள்ளையுமாகப் பழகியிருக்க முடியுமா? கருவில் அவன் உருவான நாளிலிருந்தே அவனுக்காக அனைவரும் காத்திருந்தோம். அவன் பிறப்பதற்கு முன்பே ஆண்குழந்தைதான் பிறக்கப்போகிறது என அனைவருக்கும் தெரியும். ஆணாக இருந்ததால்தான் பூமியைப் பார்ப்பதற்கே அனுமதிக்கப்பட்டது அந்தக்கரு.

வீட்டில் பணிப்பெண் இருந்தபோதும், சுகப்பிரசவமாக வேண்டுமென மாங்கு மாங்கென வேலைகளைச்செய்வாள் அவன் அம்மா. தாய் சுறுசுறுப்பாக இருந்தால்தான் குழந்தையும் சுறுசுறுப்பாக இருப்பானென யாரோ கொளுத்திப்போட்டு விட, மதிய வேளைகளில் தூக்கத்தை வெல்ல, எங்கள் ஃப்ளோரில் நீள் செவ்வகத்துண்டையொத்த நடைபாதையில் இந்தக்கோடிக்கும் அந்தக்கோடிக்குமாய் நடையாய் நடப்பாள், படிக்கட்டுகளில் ஏறியிறங்கி விட்டு மூச்சு வாங்க அமர்ந்திருப்பாள். அந்த கூற்றில் உண்மை இருக்கிறதோ என்னவோ? வெடிவாலாக வந்து பிறந்தான் பயல். குரங்குச்சேட்டையும், செல்லக்குறும்பும் சொல்லி முடியாது.

சிறுகுழந்தைகள் மெல்ல மெல்ல தவழ ஆரம்பிக்கும்போது, தன்னைத்தூக்கிக்கொண்டு அடுத்த அறைக்குப்போக, வீட்டு வாசற்படியைத்தாண்ட இனிமேல் பெரியவர்களின் உதவி தேவையில்லை எனக் கண்டுகொள்கிறது. இவனும் அப்படித்தான்.. வீட்டுக்குள்ளேயே மெல்ல மெல்ல தவழ்ந்து கொண்டிருந்தவன் ஒரு நாள் வீட்டுக்கு வெளியே செல்லும் வழியையும் கண்டு கொண்டான். கொஞ்சம் அசந்தாலும் வெளியே பாய்ந்து விடுவான். மொத்தம் எட்டு வீடுகளைக்கொண்ட எங்கள் ஃப்ளோரில் எந்த வீட்டுக்கதவு திறந்திருக்கிறதோ அங்கு நுழைந்து விடுவான். கிருஷ்ணனைத்தேடியலையும் யசோதை போல் அவன் அம்மா, “கோல்யா.. கோலு” எனக்கூப்பிட்டபடி இவனைத்தேடியலைவாள். கொழுக்மொழுக்கென மைதா உருண்டை போல் இருப்பதால் ‘கோலு’ என்ற செல்லப்பெயர்.

என்னதான் தினமும் பார்த்து வந்தாலும் தவழ ஆரம்பித்தபின் எங்களுடன் ‘பச்சக்’ என ஒட்டிக்கொண்டான். எங்கள் வீட்டின் ஃபோயர் பகுதி சீலிங்கில் ஒட்டி வைத்திருந்த வண்ணவண்ண சீரியல் லைட்டுகள் மின்னி ஒளிரும்போது தரையிலும் எதிரொளிக்கும். அதோடு விளையாடுவது அவனது தினசரி பொழுதுபோக்கு. ‘ஆ..’வென வாய்பிளந்து அதையே சற்று நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருப்பவன் அதைப்பிடிக்கவும் முயல்வான். கையில் அகப்படாத கோபத்தில் ஓவென கச்சேரி வைக்கத்துவங்குவான்.

தக்காளியை மிக்ஸியில் அரைத்து, வடிகட்டி அத்துடன் சர்க்கரை சேர்த்த ஜூஸ் என்றால் மிகப்பிரியம் அவனுக்கு. மதியம் பள்ளி விட்டு வீடு வரும் என் குழந்தைகளுக்காகத் தயாரிக்கும்போது ஒரு நாள் அவனுக்கும் கொடுத்தேன். பயலுக்கு ருசி நாக்கில் ஒட்டிக்கொண்டது. அவன் அம்மாவின் அனுமதியுடன் தினமும் கொடுத்தேன். “அண்ணி,.. வீட்ல தக்காளிக்கூடையைக் கண்டாலே கை நீட்டி என்னவோ சொல்றான், கூடையை இழுத்துப்போடறான். நீங்க பழக்கி வெச்சுட்டீங்க இப்ப என்னைப்படுத்தறான்” என அவன் அம்மா செல்லமாய் அலுத்துக்கொண்டாள். சிரித்துக்கொண்டேன்.

“பன்ட்டி ஔர் பப்லி” என்றொரு ஹிந்திப்படம் ரிலீசாகியிருந்தது. ஐஸ்வர்யா ராய், பின்னாளில் கணவராகப்போகும் அபிஷேக் பச்சனுடனும், மாமனாராகப்போகும் அமிதாப் பச்சனுடனும், தங்களுக்குள் பின்னாளில் இப்படியொரு உறவு ஏற்படப்போகிறது என்பதை அறியுமுன் நடிகர்களாக மட்டுமே இருந்த காலகட்டத்தில் “கஜ்ரா ரே.. கஜ்ரா ரே..” என்றொரு பாடலுக்கு ஆடி, அது வைரலாகப் பரவியிருந்த சமயம். குடியிருப்புகளில் நடைபெறும் விழாக்களில் இந்தப்பாடலுக்கான ஆடல் கண்டிப்பாக இடம்பெறும். அந்தப்படியே என் மகளும், கோலுவின் சகோதரியும் இன்னுமொரு சிறுமியுமாக மேடையில் ஏறிய அடுத்த நிமிடம் இவன் வாயைத்திறந்து சைரன் ஒலிக்க விட்டான். மேடையில் அவர்களுடன் ஆட வேண்டுமென்று ஒரே பிடிவாதம். எந்த சமாதானமும் எடுபடவில்லை. கடைசியில் அவன் அம்மா, மேடையில் ஏற்றி விட்டு விட்டார். அந்த நடனத்தில் “வாவ்.. வாவ்.. வாவ்” என்று புகழ்வது போல் ஒரு வரி வரும். சரியாக அந்த வரி வரும் வரை சும்மா நின்று கொண்டிருந்தவன், “வாவ்.. வாவ்..” என அபிநயித்து விட்டுப் பெருமையுடன் பார்த்தான். ‘குழந்தை செம ஸ்மார்ட்” என வியந்து வெடித்துச்சிரித்தது கூட்டம். 

நம்மூர் அயிட்டங்கள் எல்லாமும் பிடிக்குமென்றாலும் தயிர்சாதமென்றால் வெளுத்து வாங்குவான். அக்கா.. அக்கா.. என என் மகளுடன் இழைவான், ஆனால், என் கணவரிடமோ அல்லது என் மகனுடனோ அதிகம் ஒட்ட மாட்டான். அப்படிப்பட்டவன் ஒரு நாள் ஏதோ சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கையில் மகள் அவனிடம், 

“டேய்.. ஒரு துண்டு குட்றா” என கவுண்டமணி செந்திலிடம் கெஞ்சுவது போல் கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தாள்.

திரும்பி முதுகைக்காட்டிக்கொண்டு அமர்ந்து தின்னத்தொடங்கினான்.

என் மகள் மறுபடியும், “தின்னத்தா.. தின்னத்தா..” என பழைய பல்லவியைப் பாடத்தொடங்கினாள்.

பொடியன் எழுந்து நேராக என் மகனிடம் சென்று அமர்ந்தான், பாக்கெட்டுக்குள் கையை விட்டு கை நிறைய அள்ளினான், பலவந்தமாக என் மகனுக்கு ஊட்டினான். முழுவதும் ஊட்டி முடித்து விட்டு ஒன்றும் தெரியாத அப்பாவி மாதிரி “அக்கா.. உனக்கு வேணுமா? இந்தா” என்றவன் பாக்கெட்டில் ஒட்டியிருந்த அணுவிலும் சிறிய ஒரு துகளை விரல் நுனியால் ஒற்றியெடுத்து “இந்தா” என நீட்டினானே பார்க்க வேண்டும்.

கோகுலத்துக்கிருஷ்ணனுக்குக் கொஞ்சமும் குறைந்ததல்ல இவனது லீலைகள். ஒரு நாள், பெட்ரூமின் சன்ஷேடில் இறங்கி கமுக்கமாக அமர்ந்து கொண்டான். வீட்டில் ஆள் அனக்கத்தைக்காணோமேயென, எங்கள் வீட்டுக்கு வந்திருக்கலாமென அவன் அம்மா வந்து தேடினார். “இங்கே வரலை..” என்றதும் அவன் போக சாத்தியமுள்ள எல்லா வீடுகளுக்கும் போய்த் தேட ஆரம்பித்தார். எங்கேயும் கிடைக்கவில்லை என்றதும் பயம் பற்றிக்கொள்ள அழ ஆரம்பித்தார். ஆண்கள், வீட்டின் அருகிலிருந்த சாக்கடைப்பக்கம், குடியிருப்பின் நிலவறை தண்ணீர் டாங்க் எனத் தேட ஆரம்பித்தார்கள். அழுதழுது அவன் அம்மாவின் முகம் வீங்கியது. “புள்ளய கவனிக்கறத விட உனக்கு என்ன பெரிய சோலி?” என வயதான பெண்கள் கடிந்து கொண்டார்கள். இந்த களேபரத்தின்போது, அவன் அக்கா எதற்கோ பெட்ரூம் சன்ஷேட் பக்கம் எட்டிப்பார்க்க.. பயல் பொங்கும் சிரிப்பைக் கையால் பொத்தி அடக்கிக்கொண்டு குலுங்கிச்சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். அப்புறமென்ன? ஆளும் பேருமாக வந்து அவனை வீட்டுக்குள் இழுத்துப்போட்டார்கள், எல்லோரும் போனபின் அவனை அன்னை வெளுத்தெடுத்தாள்.

காலையில் விடிந்ததிலிருந்து இரவு பொழுது அடைவது வரை எங்கள் வீட்டிலேயே கிடப்பதால் அவன் அம்மா, “க்ருஷ்ணனை யசோதா வளர்க்கறது போல, இவனை நீங்க வளர்க்கறீங்க” என்று சொல்வாள். இப்போதும் அவனைப்பற்றி என்னிடம் குறிப்பிடும்போது, “அவன் முதலில் உங்க புள்ள, அப்புறம்தான் என் பையன்” என்றுதான் குறிப்பிடுவாள். ஒரு நாள் இரவு பத்து மணி இருக்கும். “அண்ணி.. அண்ணி..” எனக்கூப்பிடும் குரல் கேட்டு கதவைத்திறந்தேன்.

பொட்டுத்துணியில்லாமல் இவன் நிற்கிறான், ‘இவனை என்ன செய்ய?’ என்ற முகபாவத்துடன் அவன் அம்மா அருகில் நிற்கிறாள்.

“என்னடா?.. தூக்கம் வரலையா? எங்க வீட்ல தூங்கறியா? உள்ளே வா. ஊஞ்சல்ல படுத்துக்கறியா? இல்லே ஏசில படுத்துக்கறியா” என அழைத்தேன்.

‘உம்புள்ள பண்ணியிருக்கற காரியத்தப்பாரு..” என்றபடி அவனைத் திரும்பி நிற்கச்செய்தாள்.

“ஐயோ..” என முதலில் கத்தி விட்டேன். வடிவேல் ஒரு படத்தில் கட்டியிருப்பாரே அதைப்போல், பின்பக்கம் இடுப்புப்பகுதி முழுவதும் பெரிய பேண்டேஜால் மூடியிருந்தது. 

“என்ன பண்ணினான்?”

“கதவு சுவரில் அடிச்சுக்காம இருக்க, காந்தம் கொண்ட ஸ்டாப்பர் பதிச்சுருப்போமில்லே. அது மேல போய் குதிரை உட்காரப்பாத்திருக்கான். வழுக்கி விழுந்து கூரான பாகம் கிழிச்சுருச்சு. இப்பத்தான் அவங்க பெரியப்பாட்ட போய் ட்ரெஸ்ஸிங்க், டெட்டனஸ் ஊசி எல்லாம் போட்டுட்டு வந்தோம்.. நீங்களும் பாத்து ரசிங்க” என்றாள். அந்த பெரியப்பா, தம்பி பிள்ளைக்கு வைத்தியம் பார்க்கவே குழந்தை மருத்துவராகியிருப்பார் போலிருக்கிறது. அந்தத்தழும்பு ரொம்ப நாளைக்கு மறையாமல் இருந்ததால், அவனுக்கு, “ஹாரி பாட்டர்” என்று செல்லப்பெயரும் வைத்தோம்.

ஹனுமான் என்றால் கொள்ளைப்பிரியம் அவனுக்கு. ஒரு சமயம் அவனது பிறந்த நாளுக்காக, ப்ளாஸ்டிக்கில் செய்த கதாயுதத்தை தெரியாத்தனமாகப் பரிசளித்து விட்டேன். அன்றே, பெரியப்பாவின் மகன் மீது அதைப் பிரயோகித்து, “ஆன்ட்டி, நல்லா ஸ்ட்ராங்கா உள்ள பொருளாத்தான் வாங்கித்தந்திருக்கா, இங்கே பாரு, நெத்தி எப்படிப்புடைச்சுருக்குன்னு” என்று எனக்கு நற்பெயர் வாங்கித்தந்தான். இரண்டு நாட்களுக்கு அவன் பாட்டியின் கண்ணில் அகப்படாமல் தலைமறைவாகத் திரிந்தேன்.

பின்னொரு நாள், அவன் அப்பாவை காலையில் போய் எழுப்பியிருக்கிறான். எழவில்லை, கதாயுதத்துடன் நான் சின்னதொரு விசிலும் வாங்கிக்கொடுத்திருந்தேன். காதருகே கொண்டு சென்று அதைப் பிரயோகித்தான். ‘உய்ங்ங்’ என காது பாடினாலும் பொத்திக்கொண்டு, அவர் பாட்டுக்கு புரண்டு படுத்துக்கொண்டு விடவே,  ‘மடேர்’ என்று கதாயுதத்தால் முதுகில் ஒன்று போட்டிருக்கிறான். ‘ஐயோ.. அம்மா..’ என அலறியடித்துக்கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தார். இந்த வீரதீர பராக்கிரமசாலி வெற்றியுடன் அறைக்கு வெளியே நடை போட்டான்.

பிள்ளைகளின் மேற்படிப்புக்காக, நாங்கள் நவிமும்பைக்குக் குடிபெயர்ந்தோம். அன்றைக்கு அவன் அழுத அழுகை இருக்கிறதே.. அப்பப்பா.. மனதைக்கல்லாக்கிக்கொண்டுதான் கிளம்பினோம். அதன் பின் அங்கே போய் விட்டுத்திரும்பும்போதெல்லாம் கண்கள் கலங்க, உதடு பிதுங்க காரின் கதவைப்பிடித்துக்கொண்டு, பாவம் போல் நிற்பான். 

“எங்க வீட்டுக்கு வரியா?” என்று ஒரு முறை கேட்டேன். டக்கென்று பின்சீட்டில் ஏறிக்கொண்டான். அவன் அம்மாவிடம் அனுமதி கேட்கக்கூட இல்லை. விஷயமறிந்து அவன் அம்மா அவசர அவசரமாக மாற்றுடைகளைக்கொண்டு வந்தாள். நவிமும்பையின் அருகிலிருக்கும் பறவைகள் சரணாலயமான “கர்நாலா”வில் நிறைந்திருந்த குரங்குகளையும் அவற்றின் சேட்டையையும் ரொம்பவே ரசித்தான்.

இந்த விஷமக்கொடுக்கும் ஒரு விஷயத்திற்குப் பயப்படும். அவன் அம்மா செய்யும் ‘கிச்சடி’ என்ற அயிட்டம்தான் அது. ஒரு கிண்ணத்தில் எடுக்கும்போதே நைசாக நழுவி எங்கள் வீட்டுக்கு ஓடி வந்து, “படார்..’ என கதவையும் அடைத்துக்கொண்டு விடுவான். பின்னாலேயே ஓடி வரும் அவன் அம்மா கோபத்தில் மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க நிற்பாள். “பிடிக்கலைன்னா விடு, இங்கே சாப்பிடட்டும்” என என் பிள்ளைகளுடன் சாப்பிட வைப்பேன். தென்னிந்திய உணவுகளென்றால் அவனுக்குக் கொள்ளைப்பிரியம். “பேசாமல், தென்னிந்தியாவிலேயே அவனுக்குப் பெண் பார்த்துடுங்க அண்ணி. எனக்கு பெண் பார்க்கற தொந்தரவு மிச்சம்” என்பாள் அவன் அம்மா.

என்னதான் அடிபட்டாலும், எத்தனை பெரிய காயமென்றாலும் லேசில் அழ மாட்டான். குழந்தையாக இருந்த சமயம், “தூ.. த்தீ.. தம்பா” என்று சொல்லிவிட்டு டேபிள், டீப்பாய், ஜன்னல் என எங்கிருந்தாலும் கீழே குதித்து விடுவான். ‘ஒன்.. ட்டூ.. த்ரீ.’ சொல்கிறானாம். இந்த விளையாட்டு ஒரு நாள் விபரீதமாக முடிந்தது. வழக்கம்போல் “தூ.. த்தீ.. தம்பா..” என்று குதித்தவன் விழுந்தது கண்ணாடி டீப்பாயின் மேல். அதன் விளிம்பு நெற்றிப்பொட்டில் வெட்டி முகமே தெரியாத அளவுக்கு ரத்தம் சொட்டுகிறது. பக்கத்து வீட்டு அக்கா படிகாரம் கொண்டு வந்து காயத்தின் மேல் வைக்கிறார்கள். யாரோ ஈரத்துணியைக்கொண்டு வந்து முகத்தைத்துடைக்கிறார்கள். அவன் அம்மா அழுது அரற்றிக்கொண்டு, குழந்தைகள் சிறப்பு மருத்துவரான அவன் பெரியப்பாவுக்குப் போன் செய்கிறாள். நான் அவனை மடியில் வைத்துப் பிடித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஆட்டோ கொண்டு வர யாரோ ஓடுகிறார்கள். இவ்வளவு களேபரத்துக்கும் அவனென்னடாவென்றால், “அப்படி ஓரமாப்போய் விளையாடுங்க” என்ற முகபாவத்துடன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தான். 

அப்படிப்பட்ட குழந்தையுடன்தான் விதி மிக மோசமாக விளையாடியிருக்கிறது. கோவாவுக்கு குடும்பத்துடன் சுற்றுலா சென்ற இடத்தில் வழுக்கி விழுந்து ஒரு பக்க இடுப்பெலும்பில் முறிவு ஏற்பட்டது. அறுவை சிகிச்சை செய்து ஓரளவு குணமான சமயம் மறுபடி விழுந்து இன்னொரு பக்க இடுப்பெலும்பிலும் முறிவு ஏற்பட்டது. தகடு வைத்து சிகிச்சை செய்த சில காலத்தில் அதில் சீழ் வைக்கவே கிட்டத்தட்ட இடுப்பு எலும்பு வளையம் முழுவதுமே பாதிக்கப்பட்டு மறுபடியும் அறுவை சிகிச்சை நடந்திருக்கிறது. எழுந்து நிற்கவியலாமல் சில காலத்துக்கு சக்கர நாற்காலியின் துணையை நாட வேண்டிய சூழல். அவனைச்சரி செய்து விட வேண்டுமென்பதற்காக, டில்லி, சென்னை, மும்பை என பெரிய பெரிய டாக்டர்களிடமெல்லாம் சிகிச்சைக்காகக் கூட்டிச்சென்று ஓரளவு தேற்றிக்கொண்டு வந்து விட்டார்கள். 

வலியையும் வேதனையையும் பொறுத்துக்கொண்டு பத்தாம் வகுப்புத் தேர்வுக்கும் தயாரான என் வளர்ப்புப்பிள்ளை, எழுபது சதவீதத்துக்கும் மேல் மதிப்பெண் பெற்றான்.  இன்னொரு முறை தப்பித்தவறி விழுந்தால், பெரிய அசம்பாவிதம் நேரிடும் என மருத்துவர்கள் எச்சரித்திருந்தார்கள். மூன்று அறுவை சிகிச்சைகளைச் சந்தித்து, செயற்கை இடுப்பு வளையம் பொருத்தப்பட்ட குழந்தைக்கு வாழ்வே போராட்டமாய், எந்த நொடியில் நிரந்தரமாகச் சக்கர நாற்காலியில் அமர நேரிடுமோ என்ற பயத்துடன் அமைவதென்பது பெருங்கொடுமை. 

மெதுவாக சுவரைப்பிடித்துக்கொண்டும், பிடிக்காமல் லேசாகத் தடுமாறியும் நடந்தவன் நல்லதொரு பிஸியோதெரப்பிஸ்ட்டின் வழிகாட்டுதலில் படிப்படியாக முன்னேறி இப்போது சைக்கிள், டூ வீலர் ஓட்டுமளவுக்கு குணமாகி இயல்பு வாழ்க்கைக்குத்திரும்பி விட்டான். எனினும் இடுப்பு எலும்பு முழுவதையுமே நீக்கி செயற்கை இடுப்பு வளையம் பொருத்தப்பட்டிருப்பதால் அவன் கொஞ்சம் கவனமாக இருக்க வேண்டியிருக்கிறது. 

அத்தனை இடர்களையும் கடந்து, கேலிகளையும் கிண்டல்களையும் புன்முறுவலோடு எதிர்கொண்டு, எதிர்மறைப் பேச்சுகளைப் புறங்கையால் ஒதுக்கித்தள்ளி இன்று அவன் நிமிர்ந்து நிற்கிறானென்றால் அது அவனுடைய தன்னம்பிக்கையாலும் அவனுக்காக எதையும் செய்யத்தயாராயிருக்கும் பெற்றோரின் அன்பினாலும் மட்டுமே. இதோ அடுத்தபடியாக தனது கனவான 'C.A' படிக்க நுழைவுத்தேர்வுக்குத் தயாராகிக்கொண்டிருக்கிறான். நிச்சயம் அந்தத்துறையிலும் பெயரெடுக்கும் அளவுக்குச் சாதிப்பான்.

நினைவில் நின்றவர்கள் 2- பில்டர்

மும்பையின் புறநகர்ப்பகுதியான கல்யாணில், அபார்ட்மெண்ட் எனப்படும் நவீன கூட்டுக்குடித்தனத்தில் எங்கள் வீடு இருந்தது. அபார்ட்மெண்டில் தேர்தல் முறையிலோ அல்லது வாய்மொழி முறையிலோ தலைவர், உபதலைவர், காசாளர், செயலாளர் போன்றவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவது வழக்கம். தேர்ந்தெடுக்கப்படும் நாளன்று காரசாரமான விவாதங்களும், ஒருவரையொருவர் மட்டந்தட்டி கீழிறக்கிக்கொள்ளும் அவலங்களும் நிகழும். ஒவ்வொரு பில்டிங்கிலுமே பெரிய ஆள் அல்லது அப்படி தன்னை நினைத்துக்கொள்ளும் ஒரு சில்வண்டும் அதற்கு ஜால்ரா தட்டும் ஒரு கூட்டமும் கண்டிப்பாக இருக்கும். 

அன்றும் அப்படித்தான் கூட்டம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. வழக்கம் போல் பெண்கள் கருத்துக்கூறாமல், “அதெல்லாம் ஆம்புளைங்க பாத்துப்பாங்க” என ஒதுங்கி அவரவர் வீடுகளுக்குள் பதுங்கி விட்டனர். இறுதியாக காசாளரைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும், அடிதடி நிகழாத குறையாக வாக்குவாதம் வலுத்துக்கொண்டிருந்தது. இதற்கு முன்பு இருந்த காசாளருக்கு ஆதரவாக ஒரு சிலரும், எதிராகப் பலரும் வாதித்துக்கொண்டிருந்தனர். “புது பில்டிங்குன்னுதான் பேரு, இப்பவே பல்லிளிக்குது, நிறைய ரிப்பேர் வேல இருக்குது, மக்கள் கொடுத்த பராமரிப்புக்காசை பழைய காஷியர் என்ன பண்ணினார்? இனிமேயும் அந்தாளை நீடிக்க விடக்கூடாது’ என ஒரு கூட்டமும், “சார் பெரிய பில்டராக்கும்.. இதெல்லாம் அவருக்கு தூசு மாதிரி. அவரு நெனைச்சா ஒரு நிமிஷத்துல எல்லா ரிப்பேர் வேலையையும் முடிச்சுருவாரு, ஆனா பாருங்க, அவரு இப்ப பயங்கர பிஸி” என ஜால்ரா கூட்டமும் கத்திக்கொண்டிருக்க நடுவாந்திரமாக அமர்ந்திருந்தார் அவர்.

மும்பையின் பெருந்தலைகள் அணியும் வெள்ளை குர்த்தா பைஜாமா, தலையில் மராட்டியர்கள் அணியும் வெள்ளைத்தொப்பி, வாயில் அவ்வப்போது அடக்கிக்கொள்ளும் வெற்றிலை, சில சமயங்களில் கீழுதட்டின் உள்ளே இழுவிக்கொள்ளும் தம்பாக்கு என பக்கா மராட்டிய மண்ணின் மைந்தர். எப்போதுமே வானத்தைப்பார்த்துதான் மிதப்பாக நடப்பார், “என் தகுதிக்கு நான் எங்கே எப்படியிருந்திருக்க வேண்டியவன்!! என் கெரகம் இந்தக் கும்பல்ல வந்து மாட்டிக்கிட்டேய்ன்” என்ற மனப்பான்மையோடே அலைவார். தானொரு பில்டர் எனவும் கோடிக்கணக்கில் மதிப்புள்ள ப்ரொஜெக்டுகளில் வேலை செய்வதாகவும் அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்வார். என் கணவர் வேலைக்குக் கிளம்பும் அதே சமயத்தில்தான் அவரும் கிளம்புவார். “நமஸ்தே சாப்ஜி” என புல்லட்டைத்துடைத்துக்கொண்டே அவர் குரல் கொடுப்பார், “நமஸ்தே நமஸ்தே” என ஸ்கூட்டரைத்துடைத்துக்கொண்டே என் கணவர் பதில் குரல் கொடுப்பார். என் கணவர் மத்திய அரசு அதிகாரி எனத் தெரிந்து கொண்டதிலிருந்து தனி மரியாதை பொங்கி வழிந்தது. அடுத்து வந்த கூட்டத்தில் என் கணவரை காஷியராகவும் ஆக்கினார்.

கோடிகளில் புரள்வதாகப் பேசுவாரே தவிர ஆளைப்பார்த்தால் அப்படிச்சொல்ல முடியாது, அவரும் சரி, அவரது குடும்பமும் சரி .. ரொம்பவும் எளிமையான தோற்றத்தில் இருப்பார்கள். வசதி படைத்த பிற வீடுகளைபோல் இண்டீரியர் டெக்கரேஷனும் எதுவுமே கிடையாது. “அங்கே அத்தனை கோடி மதிப்பில் ஒரு குடியிருப்பு கட்டறேன், இங்கே இத்தனை பெரிய குடியிருப்பு கட்டறேன்” என வாய்ப்பேச்சுக் கேட்கும்போதெல்லாம் “இத்தனை பெரிய ஆள், இப்படியொரு சாதாரண குடியிருப்பில் அதுவும் சிங்கிள் பெட்ரூம் ஃப்ளாட்டில் ஏன் இருக்க வேண்டும்? இவருக்கு இருக்கும் வசதிக்கு பங்களாவிலேயோ வில்லாவிலோ இருக்கலாமே?” எனத்தோன்றும். ஆனால் உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று காட்டுவதுதான் மும்பை வாழ்க்கை. கொஞ்சம் சம்பாத்தியம் இருக்கிறதென்று வெளியே காட்டிக்கொண்டால் அப்புறம் அண்டர்க்ரவுண்ட் ஆட்களின் தொல்லை ஆரம்பித்து விடும். ஒரு வேளை அதனால்தான் சிம்பிளாக இருக்கிறாரோ என நாங்களே சமாதானமாகிக்கொள்வோம்.

குடியிருப்பின் நுழைவுப்பகுதியில் கொஞ்சம் காலியிடம் இருந்தது, அதில் பிள்ளைகள் விளையாட ஊஞ்சல், சீசா போன்றவை அமைக்கலாமென்று குடியிருப்பின் கூட்டத்தில் தீர்மானம் இயற்றப்பட்டது. ‘நம்ம பில்டிங்க்லயே பில்டர் இருக்கறச்சே வேலைய வெளியாள் கிட்ட ஏன் கொடுக்கணும்? சல்லிசா முடிச்சுத்தரட்டுமே. அவர் பிள்ளைகளும்தானே விளையாடப்போகுது?” என ஆளுக்காள் அபிப்ராயப்பட்டார்கள், அவரிடம் சொன்னபோது, “அதுக்கென்ன பேஷா செஞ்சுட்டாப்போச்சு, இப்ப மெட்டீரியல் வெலையெல்லாம் ஏறிக்கிடக்கு, சிமெண்டுக்கு தட்டுப்பாடும் இருக்குது, மழைக்காலம் முடிஞ்சு புள்ளையார் சதுர்த்தி, தீபாவளின்னு எல்லாம் முடியட்டும், உடனே வேலையை ஆரம்பிச்சுரலாம். என் கிட்ட இருக்கற வேலையாட்களையே கொண்டு வரேன்” என்றார். மக்களெல்லாம் ஏதோ உடனேயே வேலை முடிந்து விட்டாற்போல் அவ்வளவு சந்தோஷப்பட்டனர்.

தீபாவளி முடிந்தது.. வேலை ஆரம்பிப்பதாகக் காணோம். ‘ஆட்களெல்லாம் ஊருக்குப்போயிட்டாங்க, ஜனவரி வாக்கில் திரும்ப வருவாங்க, உடனே ஆரம்பிச்சுரலாம்” என்றார் பந்தாவாக. இப்படியே மாதங்கள் கடந்தன. இதற்கிடையே, எங்கள் குடியிருப்பின் வாட்ச்மேன் பொழுது போகாமல் தோட்டம் போட்டு வைக்க, அங்கே தானாய் முளைத்தது ஒரு அரசங்கன்று. உடனே மக்கள் இங்குள்ள வழக்கப்படி அரசங்கன்றைச் சுற்றி வந்து பூஜை செய்வதும், விளக்குப்போடுவதும், வீட்டிலிருந்து சுவாமி படங்களைக் கொண்டு வந்து வைத்துப்பூஜிப்பதுமாக ஒரு தெய்வீகச் சூழல் அமைந்தது. “அச்சச்சோ!!.. கோவில் மாதிரியே இருக்கே, இந்த இடத்துலயா விளையாட்டுத்திடல் அமைக்கணும்!! கூடாது கூடாது. ப்ரோஜெக்டைக் கேன்சல் பண்ணுங்க” என்றார் பில்டர். “ஆடத்தெரியாதவ கூடம் கோணல்ன்னு சொன்னாளாம். இன்னா அன்னான்னு கடைசில ஒரு வேலையும் செஞ்சு குடுக்காம ஏமாத்திட்டாரே. இவரு நெஜமாவே பில்டருதானா?” என சிலர் பொருமியது பலர் காதில் விழவேயில்லை.

ஒரு சில வருடங்களில் பில்டிங்கில் மண்தரையாக இருந்த இடங்களில் மழை காரணமாக சகதியாகிறது, ஆகவே அதை சிமெண்ட் போட்டு பூசி விடலாம் என்றொரு யோசனை ஆலோசிக்கப்பட்டது. அப்போதும் அந்த வேலையையும் பில்டரிடமே கொடுக்கலாம் என்று பேசப்பட்டது. அதிசயமாக பில்டர் அந்த வேலையை உடனே ஒப்புக்கொண்டது மட்டுமல்லாமல் உடனே வேலையை ஆரம்பிக்கவும் செய்தார். “எனக்கு மணல், சிமெண்ட் எல்லாம் சல்லிசான விலையில் கிடைக்கும், அதனால பட்ஜெட்டுக்குள்ளேயே வேலையை முடித்து விடலாம், ஒண்ணும் கவலைப்படாதீங்க” என்று வாயாலேயே வெல்லப்பாயாசம் காய்ச்சினார். வேலையும் முடிவடைந்து, பில்லை குடியிருப்பில் ஒப்படைத்தார். அப்புறம் விசாரிக்கும்போதுதான் தெரிந்தது, சலுகை விலையில் சிமெண்ட் எதுவும் கிடைக்கவில்லை, மார்க்கெட் விலையில்தான் கிடைத்தது என்று.  வேலையிலும் தரமில்லை.. நம்பி கொடுத்த குடியிருப்பு வாசிகள் நொந்து கொண்டனர். ஆனால், இதுவும் பில்டருக்கு சாதகமாகத்தான் அமைந்தது. அவரது புதுக்காரை நிறுத்த இடம் வசதியாக அமைந்து விட்டதே.

அந்தக்குடியிருப்பில் இருசக்கர வாகனங்களை நிறுத்தும் வசதி மட்டுமே உண்டு. பில்டர்தான் முதன்முறையாக குடியிருப்பில் கார் வாங்கியவர். செகண்ட் ஹேண்ட் வண்டிதான் எனினும், தினமும் காலையில் அதற்கு நடைபெறும் சவரட்சணை இருக்கிறதே.. அடடா!!! காணக்கண்கோடி வேண்டும். இண்டு இடுக்கு விடாமல் முதலில் துடைப்பார், பின் ஈரத்துணியால் கண்ணாடிகள், காரின் முன் பின், பக்கவாட்டுப்பகுதிகள் என எல்லாவற்றையும் துடைத்துத்துடைத்து மெருகேற்றுவார். அதன் பின் வண்டியினுள் உட்கார்ந்து இஞ்சினை ஸ்டார்ட் செய்து ஐந்து நிமிடம் ஓட விடுவார். அப்புறம் ரிவர்ஸ் கியரைப்போட்டு பத்தடி பின்னால் ஓட்டுவார், பின் முதல் கியரைப்போட்டு முன்னால் ஓட்டி வண்டியை ஏற்கனவே நின்றிருந்த இடத்தில் நிறுத்தி விட்டு வண்டியை விட்டு இறங்குவார். பின் வண்டியைப்பூட்டிக்கொண்டு பைக்கில் ஏறி கிளம்புவார். தினமும் இப்படித்தான் நடக்குமே தவிர ஒரு நாளாவது குடும்பத்தோடு வெளியே போனதாகவோ, இல்லையெனில் அவர் வெளியே காரில் போனதாகவோ நாங்கள் அந்த குடியிருப்பில் இருந்த வரைக்கும் சரித்திரம் பூகோளம் எதுவும் கிடையாது. பந்தாவுக்காக வாங்கிய கார், ரோட்டில் என்றைக்குமே ஓடவில்லை.

பழைய குடிநீர்க்குழாய்களை மாற்றி பெரிய புதுக்குழாய்களைப்பதித்தல், தண்ணீர் டேங்க் ரிப்பேர் என எந்த சிவில் வேலையானாலும், ‘நானாச்சு’ என்று ஒப்புக்கொள்வதும், அதன் பின் வேறொருவரிடம் மாற்றி விட்டு, கை கழுவி விடுவதும் அவருக்கு வாடிக்கை. எப்படியோ வேலை முடிந்தால் சரி என மக்களும் பெரிதாக ரியாக்ட் செய்வதில்லை. ஆனால் என்னவோ தானே எல்லா வேலைகளையும் செய்து தருவதாகப் பீற்றிக்கொள்வார். குடியிருப்பில் கூட்டம் நடக்கும் தினங்களில் தனது பரிவாரம் சூழ வந்து அமர்வதும், வாய்ச்சவடால் விடுவதும், அவரது எதிராளிகளும் ஆதரவாளர்களும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் சண்டையிட்டுக்கொள்வதை வேடிக்கை பார்த்து விட்டு, கடைசியில் கிளம்பிச்செல்வதும் வாடிக்கை. குடியிருப்பில் வருடாவருடம் நடக்கும் பிள்ளையார் சதுர்த்தி விழாவுக்கு கணிசமான தொகையை அன்பளிப்பாகக் கொடுத்து வந்ததால், பணம் மக்களின் வாயை அடைத்திருந்தது. தவிர, இத்தனை வருடங்களில் அவரது பந்தா காட்டும் குணம் மக்களுக்கு நன்கு புரிந்து போயிருந்ததால் அவர்கள் அதைப் பெரிதாக எண்ணாமல் ‘இவர் இப்படித்தான்’ என்ற முடிவுக்கு வந்திருந்தனர். அதற்கும் வந்தது ஒரு நாள் ஆப்பு. 

தரைத்தளத்திலிருந்த பில்டருக்கும் நான்காவது மாடியிலிருந்த இன்னொருவருக்கும் ஒத்துப்போகவே போகாது. அடிக்கடி வாய்த்தகராறு நடக்கும். நான்காவது மாடியிலிருந்தவர் கட்டடம் கட்டுபவர்களுக்கு சிமெண்ட், மணல், வீடுகளில் பதிக்கும் குடிநீர்க்குழாய்கள் போன்றவற்றை சப் காண்ட்ராக்ட் முறையில் சப்ளை செய்பவர். சரி,.. ஒரே துறையில் இருப்பவர்களிடம் தொழில்முறை போட்டி பொறாமை இருப்பது சகஜம்தானே என எவருமே அத்தகராறுகளைப் பெரிதாக எண்ணுவது கிடையாது. எப்போதுமே குடியிருப்பின் மாதாந்திரக்கூட்டத்தின் போதுதான் குடியிருப்பு வாசிகளிடையே இருக்கும் வேற்றுமைகள், கருத்து வேறுபாடுகள் சண்டையாக வெடிக்கும். “உன்னைப்பத்தித் தெரியாதா?” என ஆரம்பித்து ஒவ்வொருவரும் எதிராளியின் ஏழு தலைமுறை வரைக்கும் கிழித்துத் தோரணம் கட்டுவர். 

அப்படியான ஒரு கூட்டத்தின்போதுதான், தனது வீட்டுக்கான மாதாந்திர பராமரிப்புத்தொகையை சப் காண்ட்ராக்டர் சரிவரக்கொடுப்பதில்லை என்ற குற்றச்சாட்டின் மேல் விவாதம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. அப்போது பார்த்து பில்டர் ஏதோ வார்த்தையை விட்டு விட, சப் காண்ட்ராக்டர் பாய்ந்து குதறி எடுத்து விட்டார். அவர் சொன்ன வார்த்தைகளில் ஒரு சில மட்டும் குடியிருப்பு வாசிகளின் காதுகளில் நன்கு விழுந்தன.

“நீயெல்லாம் என்னத்த பில்டரு? உன் பந்தாவையெல்லாம் மூட்டை கட்டி சாக்கடைல போடு. மொதல்ல நீ ஒரு குடிசை வீடாவது யாருக்காவது கட்டிக்குடுத்திருக்கியா? வீடு கட்டுறதைப்பத்தி உனக்கு ஆனா ஆவன்னாவாவது தெரியுமா? என்னைய மாதிரி நீயும் செங்கல் சப்ளை பண்ற சாதாரண சப் காண்ட்ராக்டர்தானே?”

நாலாவது மாடிக்காரர் அடுக்கிக்கொண்டே போனார். பில்டர் அது வரை நிர்மாணித்திருந்த சாம்ராஜ்யத்தின் செங்கற்கள் ஒவ்வொன்றாக உதிர்ந்து விழத்தொடங்கின. அதன்பின் அடிக்கடி வெளியே தலைகாட்டுவதேயில்லை. நாங்கள் அந்தக்குடியிருப்பிலிருந்து வேறு பெரிய ஃப்ளாட்டுக்கு மாறிய ஒரு சில வருடங்களிலேயே அவரும் வேறு குடியிருப்புக்குக் குடிபெயர்ந்து விட்டார் எனக்கேள்விப்பட்டோம். புது இடத்தில் என்னவெனச்சொல்லி தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறாரோ.. யாருக்குத்தெரியும்!

நினைவில் நின்றவர்கள் 1 - வெங்கிடு

கட்டைகுட்டையான உருவம், உருண்டையான சதுர முகம், எண்ணெய் தேய்த்துப் படிய வாரிய க்ராப்புத்தலை, அரைக்கைச் சட்டை, நிக்கர் , மென்மையான அதிராத பேச்சு, நாஞ்சில் நாட்டுப் பிள்ளைமாருக்கேயுரிய பொது நிறம்.. இப்படித்தான் எனக்கு அறிமுகமானான் வெங்கிட்டு என்ற வெங்கடாச்சலம். பதினொன்றாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் வெங்கிட்டு விளையாட்டுத்தோழன் என்றால் இப்போது சிரிப்புத்தான் வருகுது. என் தம்பியின் தோழனாகத்தான் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்தான். ஆராம்புளி மாமாவின் கடைக்குட்டிப்பிள்ளையான வெங்கிட்டுக்கு, மூன்று அண்ணன்களும் இரண்டு அக்காக்களும் உண்டு. அத்தனை பேருமே சாதுவான குணம் கொண்டவர்கள். 

வெங்கிட்டுக்கு விளையாட்டில் புத்தி போன அளவுக்குப் படிப்பில் போகவில்லை. விளைவு,.. ஒவ்வொரு பரீட்சை முடிவிலும் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட் கொடுக்கப்படும்போது எப்படியும் இரண்டு மூன்று சிவப்புக்கோடுகள் அதிலிருக்கும். எப்படியாவது அவனுக்குப் படிப்பில் ஆர்வத்தை உண்டுபண்ணி விட வேண்டுமென்று வீட்டார் முயன்றனர். பலன்தான் கிட்டவில்லை. பரீட்சை முடிவுகள் வெளியாகும் சமயமெல்லாம் அண்ணன்கள் ஒவ்வொருவரும் முறை வைத்துக்கொண்டு அவனை உதைப்பார்கள். “ஐயோ.. அப்பா” என எட்டூருக்குக் கேட்கும் அளவுக்குக் கத்துவானே ஒழிய அந்த அடியெல்லாம் அவனுக்கு உறைக்கவே உறைக்காது. அடித்து ஓய்ந்து அவர்கள் அந்தப்பக்கம் நகர்ந்ததும் இவன் இந்தப்பக்கம் விளையாட ஓடி விடுவான். இத்தனை அடி வாங்கியும் ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் வர வேண்டுமே.. ம்ஹூம்.. சரியான கல்லுளி மங்கன்.

எங்கிருந்துதான் கிடைக்குமோ தெரியாது, நாய், பூனை என ச்சின்னக்குட்டிகளாகக் கொண்டு வருவான். அதுவும் கண் கூட திறக்காத சின்னக்குட்டிகள். பொத்திய கைகளுக்குள் ‘வீச்.. வீச்’ என முனகியபடி அம்மாவின் மடியில் கிடப்பதைப்போன்ற சொகுசுடன் மூக்கை உரசியபடி கிடப்பதைப் பார்க்கவே அவ்வளவு ஆசையாக இருக்கும். “எக்கா.. உங்கூட்டுல வளக்கேளா?” என்று கேட்டபடி கொண்டு வந்து நீட்டுவான். அம்மைக்கோ வளர்ப்புப்பிராணிகள் என்றாலே ஆகவே ஆகாது. ‘அதான் ஏற்கனவே நாலெண்ணத்தைப் போட்டு வளக்கேனே.. காணாதா? இன்னும் புதுசா வேற வேணுமா? நம்மால ஆகாது, கொண்டுக்கிட்டுப்போச்சொல்லு” என்று மறுத்து விடுவாள். அந்த ‘நாலெண்ணம்’ என்பது ஏற்கனவே இருக்கும் வளர்ப்புப்பிராணிகளான நானும் என் தம்பிகளும் என்பதை அறிக.

“ஏன் வெங்குட்டு.. உங்கூட்டுல வளக்கலாம்லா?. நாங்க அங்க வந்து வெளையாடிக்கிடுவோம்லா?” என்றால் “அம்மை உட மாட்டாக்கா” என பாவம்போல் பதிலளிப்பான். கொண்டு வந்ததற்காக அன்று சாயந்திரம் வரைக்கும் வைத்து விளையாடி விட்டு, அவ்வப்போது அம்மையிடம் கெஞ்சிக்கூத்தாடி அதற்குப் பால், சோறு என ஊட்டி விடுவோம். சாயந்திரம் அவன் திரும்பிப்போகும்போது கையோடு அந்தக்குட்டியைத் தூக்கிச்சென்று விடுவான். ‘குட்டியை என்ன செஞ்சே வெங்கிட்டு?’ எனக்கேட்டால், “அதுக்க தள்ளை இல்லாத்த நேரத்துல போயி மத்த குட்டிகளுக்க கூடயே விட்டுட்டேன்” என்பான். “ அடப்பாவி.. அம்மை கிட்டேருந்தா பிரிச்சிக்கொண்டு வந்தே? அது பாத்தா கடிக்குமே” என்ற நம் பதற்றம் அவனை ஒன்றும் செய்யாது. கமுக்கமாக ஒரு சிரிப்பு சிரித்து விட்டுப்போய் விடுவான். அப்படியென்றால் அடுத்த சில தினங்களிலேயே இன்னொரு குட்டியைக் கொண்டு வரப்போகிறான் என்று அர்த்தம். 

வளர்ப்புப்பிராணிகள் மேல் பாசம் அதிகம். நாய்க்குட்டிகளைக் கொண்டு வந்து பொறுமையாக உண்ணி பிடுங்குவான், குளிப்பாட்டி அதன் வாலில் ரிப்பன் கட்டி விடுவான், கழுத்தில் பட்டை கட்டவில்லையென்றால் முனிசிபாலிட்டியில் பிடித்துக்கொண்டு போய் விடுவார்கள் என்று யாரோ பயமுறுத்தியதற்காக கடையிலிருந்து பட்டை வாங்கி வந்து கட்டி விட்டிருந்தான். எல்லாம் நாலைந்து நாட்கள்தான், “இத எனக்கு வளக்குறதுக்குத் தாயெம்டே” என்று யாராவது கேட்டால் கண்ணை மூடிக்கொண்டு தூக்கிக் கொடுத்து விடுவான். நாயோ பூனையோ.. அதன் பல் பட்டாலும் சரி, நகத்தால் கீறி விட்டாலும் சரி, எதையுமே காட்டிக்கொள்ள மாட்டான். வலித்தால் கூட ஆள் நடமாட்டமில்லாத முட்டுச்சந்தில் போய் நின்று அழுவானே தவிர பிறர் முன் தன்னுடைய பலவீனத்தை ஒருபோதும் காட்டிக்கொள்ள மாட்டான்.

ஒரு தீபாவளி சமயம்.. காலையில் எண்ணெய் தேய்த்துக்குளித்து முடித்து பட்டாசு வெடித்துக்கொண்டிருந்தோம். பெண் குழந்தைகளுக்கு மத்தாப்பு, தரைச்சக்கரம் போன்ற சாத்வீகமான பட்டாசுகளைத்தான் தருவார்களே தவிர வெடிக்கும் பட்டாசுகளைத் தர மாட்டார்கள். நான் சண்டை போட்டு ஒரு சரம் லஷ்மி வெடியை வாங்கி வைத்துக்கொண்டு வெடிக்க வைக்க முயன்று கொண்டிருந்தேன். எப்படியென்றால்,.. ஒரு தாளைக் கிழித்து அதன் மேல் வெடியை வைத்து விட்டு தாளைக் கொளுத்தி விட்டு ஓடி வந்து விடுவேன். தீ கொஞ்சங்கொஞ்சமாகப் பரவி வெடியின் திரியைத்தொடும், அப்புறமென்ன? டமாலென வெடிக்கும். வெடியைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு பற்ற வைத்து ஆகாயத்தில் வீசியெறிந்து சாகசம் செய்யும் ஆண்பிள்ளைகள் நடுவே நாங்களும் சளைத்தவர்களில்லை எனக்காட்டும் வீர வேடிக்கைதான் அது. அப்போதுதான் இவன் வந்தான், “ எக்கா.. நீ என்ன லெச்சுமி வெடிய இப்படி வெடிக்கே? நாம்லாம் அணுகுண்டையே கைல வெச்சு வெடிப்பேம் தெரியுமா?” என்றான்.

“ஆமாடே.. நீ சூரப்புலிதான். இந்தா இந்த பொட்டு வெடிய மொதல்ல பயப்படாம வெடி பாப்பம்”

“எக்கா, நா வெளையாட்டுக்குச் சொல்லல நானெல்லாம் அணுகுண்டு வெடிக்க பயப்படவே மாட்டேன். ஒண்ணு வெடிச்சுக் காட்டட்டுமா" என்று உதார் வேறு விட்டுக்கொண்டே ஒரு அணுகுண்டைக் கையில் எடுத்தான். சரி,.. ஊதுவத்தியைக் கொடுத்து விட்டு நாம் ஓட்டம் பிடித்து விடலாம் என்று நம்ம்ம்ம்பி கொஞ்சம் இந்தப்பக்கம் திரும்பினேன். 'பட்ட்டார்' என்றொரு சத்தம் காதைப்பிளந்தது. திடுக்கிட்டுத்திரும்பினால் கொதகொதவென்று வெந்த கையுடன் நிற்கிறார் அண்ணாத்தை. என்னடாவென்றால் அணுகுண்டை கையிலிருக்கும்போதே பற்ற வைத்து தூக்கி எறிந்து ஆகாயத்தில் வெடிக்க வைக்கலாம் என்று நினைத்தாராம். ஃப்ளாப் ஆகிவிட்டதாம். கூலாகச் சொல்கிறார். 

 நன்றாக நாலு திட்டு திட்டிவிட்டு, தரதரவென்று வீட்டுக்குள் இழுத்து வந்து குளிர்ந்த தண்ணீரில் கையை விடச்சொல்லி, பின் இங்க்கையும் நிறைய ஊற்றி, "வீட்டுக்குப் போய் அம்மா கிட்ட காமி. மருந்து இருந்தா போட்டு விடுவாங்க. இல்லைனா ஆசுத்திரிக்குப் போ" என்று சொல்லி அனுப்பினேன். இத்தனை களேபரத்திற்கும் பிள்ளையாண்டன் கண்ணிலிருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் வர வேண்டுமே!! மூச்.. அத்தனை வேதனையையும் எப்படித்தான் அடக்கிக் கொண்டிருந்தானோ. இப்பொழுது நினைத்தாலும் பிரமிப்பாகத்தான் இருக்கிறது. பின் அவன் அம்மாவிடம் விசாரித்தபோதுதான் அவன் இந்தச்சம்பவத்தை வீட்டில் சொல்லவேயில்லை எனத்தெரிந்தது. 

“சாப்புடச்செல கைல சோறு பட்டா காந்தும்லாடே? வீட்டுல சொல்லாம முடியுமா?”

“செண்டக்கா கிட்ட ஊட்டி விடச்சொன்னேன், சோலி முடிஞ்சது” என்று கூலாகச் சொல்லி விட்டுப் போய்க்கொண்டே இருந்தான். கடைக்குட்டி என்ற சலுகையைப் பயன்படுத்தி இரண்டு நாட்களாகச் செல்லங்கொஞ்சியே சமாளித்திருக்கிறான் பயல். அப்புறம் எங்கள் வீட்டிலிருந்த மருந்தைப்போட்டு விட்டது தனிக்கதை.

ஒரு சமயம் எங்கிருந்து கிடைத்ததோ.. ஒரு ஜோடி புறாக்களைக் கொண்டு வந்து தந்தான் வளர்ப்பதற்காக. வீட்டில் புறாக்கூண்டு கிடையாது. அதனாலென்ன? ஒரு அட்டைப்பெட்டியைக் கவிழ்த்துப்போட்டால் போகிறது என்று நானும் அவைகளை வளர்க்கத் தீர்மானித்தேன். அவைகள் வீட்டுக்குள் தத்தித்தத்தி நடமாடுமே தவிர பறக்காது.

“இது என்ன சாப்பிடும்டே?” எனக்கேட்டபோது, கொஞ்சம் தலையைச்சொறிந்து கொண்டே யோசித்து விட்டு “சோறு போடலாம்க்கா” என்றான். இவன் சொன்னானென நானும் அரிசி, பயிறு, சோறு போன்றவைகளைப் போட்டு வைத்தேன். அவுக் அவுக்கென கொத்தித்தின்று விட்டு இரண்டும் கண்ணயர்ந்தன. ராத்திரியானதும் தரையில் ஒரு நியூஸ்பேப்பரை விரித்து அதில் இந்தப் புறாக்களை விட்டு அட்டைப்பெட்டியால் மூடி வைத்தேன், விடிந்ததும் பார்த்தால் ஒன்றுதான் இருக்கிறது, இன்னொன்றைக்காணவில்லை. “பூச்ச என்னமும் தூக்கிட்டுப்போயிருக்கும்” என்று அசால்ட்டாக கூறி விட்டு மீதமிருந்த புறாவைத்தூக்கிக்கொண்டு போனான். சாயந்திரமே இரண்டு முயல் குட்டிகளுடன் வந்தான். 

“எடே.. மொதல்ல இத கொண்டுக்கிட்டுப்போ.. பாவம் போல இருக்கு, பூச்ச தூக்கிட்டுப்போயிற்றுன்னாக்க பாவம்லா”

“கெடக்கட்டும்க்கா.. இது குட்டி போட்டு பெருகும். அந்த மாமா வீட்டுல பஞ்சுருண்டை மாதிரி எவ்ளோ கெடக்கு தெரியுமா? நெறைய்ய மொசக்குட்டி இருந்துதுன்னா வெளையாட எவ்ளோ ஜாலியா இருக்கும் தெரியுமா?” என்றபடியே கீழே விட்டிருந்த முயல் குட்டியைப் பிடிக்கத்துரத்தினான். அது இவனுக்குப்பயந்து கொண்டு பாத்ரூம் தண்ணீர் வெளியே வருவதற்கென சுவரில் பதிக்கப்பட்டிருந்த குழாய்க்குள் போய்ப்பதுங்கிக்கொண்டது. தரையில் மண்டி போட்டுப் படுத்துக்கொண்டு நாக்கை லேசாகத்துருத்திக்கொண்டு, கையை நீட்டி குழாய்க்குள் விட்டு முயல் குட்டியைப் பிடித்து இழுத்தான். அது பிய்ந்து கையோடு வந்தது.. பயந்து அலறினேன்.

“எக்கா.. அதும் வாலுதான் பிஞ்சு வந்துட்டுது, வளந்துரும்” என்றபடி இன்னும் கொஞ்சம் கையை நீட்டி அதன் காதுகளைப் பிடித்து இழுத்தான். காதும் பிய்ந்து வந்து விடுமோ எனப்பயந்தேன். அப்படியாகாதாம்.. முயலைக் காதைப் பிடித்துதான் தூக்க வேண்டுமாம், பாடமெடுத்தான் பயல். ‘மொதல்ல இதக்கொண்டுட்டுப்போயி எங்கிருந்து கொண்டாந்தியோ அங்கியே விட்டுரு’ என்று துரத்தி விட்டேன். கவலையே படாமல் முயல்குட்டிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு போனான்.

“கேரம் போடு கொண்டு வந்துருக்கேன், வெளையாடலாமா?” என்றபடி நிற்பான் ஒரு நாள். காய் அவனுக்கு சாதகமாக விழவில்லையெனில், “போர்டு சரியில்லக்கா, பவுடரு போட்டுக்கிடுதேன்” என்றபடி அத்தனை காய்களையும் கலைத்து எடுத்து வெளியே வைத்து விட்டு, சாக்பவுடரைக்கொட்டி பூசி மெழுகி, தரையெல்லாம் இழுகி வீட்டிலுள்ளவர்களிடம் திட்டு வாங்கி வைப்பான். தோற்பது போல் ஆட்டம் செல்கிறது எனில், “அம்ம சாப்பிடக்கூப்ட்டா.. வீட்டுக்குப்போறேன்” என்று ஆட்டையைக் கலைத்து விட்டு கேரம் போர்டை இடுக்கிக்கொண்டு ஓடியே போய் விடுவான். அவன் கள்ள ஆட்டம் ஆடுவது எங்களுக்குத்தெரியும் என்பதை நாங்களும் காட்டிக்கொள்வதேயில்லை.

எனக்குத்திருமணம் நிச்சயமான சமயம், இனிமேல் எப்போதும் போல் பார்க்க முடியாது, விளையாட முடியாது என்பது அவனை அதிகம் பாதித்தது. இருந்தாலும் பக்கத்து ஊருக்குத்தான் போகிறேன் என்பதில் கொஞ்சம் சமாதானமடைந்தான். “ எக்கா.. முயல் குட்டி கொண்டுட்டு வாரேன், ஒனக்க மாப்பிள்ளை வீட்டுல வெச்சு வளக்கியா?” என்றபடி நின்றான் ஒரு நாள். 

“டே.. நான் இங்கியே இருக்கப்போறதில்ல, பாம்பேக்குப் போயிருவேன். அப்பம் அத இங்க உள்ளவங்க யாரு பாக்கப்போறா? இங்க கெடக்கப்பட்ட ஆடு, மாடு, கோளி, நாயி இதுகளத்தாம் பாப்பாங்க, நான் கொண்டுட்டுப்போற மொசக்குட்டி, புறா இதெல்லாமா பாப்பாங்க?” என்றேன்.

யோசனையுடன் நின்றவன், “இங்க இம்புடு கெடக்கா.. அப்பம் நீ பாம்பேக்கு கொண்டுட்டுப்போ” என்று நிலையாக நிற்க ஆரம்பித்தான். “ஆமா… இவ்ளோ ஆசப்படுதவன் ஒங்க வீட்ல இதெல்லாம் வெச்சு வளக்கலாம்ல்லா?” என்றதற்கு “அம்ம, அண்ணம்ல்லாம் ஏசுவாங்க” என்று பாவம்போல் கண்ணீர் மல்க நின்றான். அந்த ஈரமனசுதான் வெங்கட்..  கல்யாணமான பின் அவனை அடிக்கடி பார்க்க வாய்க்கவேயில்லை, அம்மாவிடம் அடிக்கடி அவனை விசாரித்துக்கொள்வேன், ட்யூஷன் போகிறானாம், ஆனால் சுட்டுப்போட்டாலும் படிப்பு மட்டும் ஏறாமல் அப்படியே நிற்கிறதாம். 

ஒரு முறை ஊருக்குப்போயிருந்த போது, மடித்துக்கட்டிய லுங்கியும் அரும்பிய மீசையுமாக வளர்ந்திருந்தான் பயல்,.. அதே மென்மையான குரல், பச்சைப்பிள்ளை போன்ற முகம்.. “இப்பமும் நாக்குட்டி, பூச்சக்குட்டின்னுதான் திரியுதியா, இல்லே ஒழுங்கா படிக்கியா?” எனக்கேட்டேன். ஒன்றும் சொல்லாமல் சிரித்துக்கொண்டான். ஆனால், எனக்குத்தான் சின்னஞ்சிறு முயல்குட்டியைத் தொலைத்து விட்டாற்போன்ற உணர்வு. வெங்கிடு வளராமலேயே இருந்திருக்கலாம்.