சாரல் துளிகள்

வெயிலால் கூட அத்தனை பாதகமில்லை அனல்காற்று கருகச்செய்கிறது தளிர்களை; சினத்தில் உதிர்க்கும் கொடுஞ்சொற்கள் உறவுகளைச் சிதைப்பதைப்போல்.

தேங்கி நிற்கும் சேற்று நீரில் தன் முகத்தை வியந்து கொண்டிருக்கிறது குருவி, தின்ன வந்த மண்புழுவை மறந்து விட்டு.

மனித மனத்தை விட ஆகச்சிறந்த கால இயந்திரம் ஒரு போதும் கண்டுபிடிக்கப் படப் போவதில்லை. ஊசலைப்போல் இறந்தகாலத்துக்கும் எதிர்காலத்துக்குமாகப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தாலும், இறந்தகாலத்திற்குச் சென்றுவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பும்போது மட்டும் சற்று அதிகமாகவே சுணங்கிக் கொள்கிறது. நிகழ்காலக் கடமைகளென்று எதுவுமில்லாவிட்டால் அதை அங்கேயே விட்டுவிடலாம்தான்.

மாந்தோப்பை அழித்து எழுப்பிக்கொண்டிருக்கும் மேம்பாலத்தின் கம்பியிலமர்ந்து, மேம்பால இடுக்குகளில் காகம் கூடு கட்டுவதெக்காலமென ஏக்கத்துடன் யோசிக்கிறது குயில்.

இதயத்தை ரணமாக்கி ரத்தம் கசியச்செய்யும் மென் சோகத்துடன் கூவும் இக்குயிலின் குரலில் துளிர்க்கின்றன அன்றொரு நாள் ஆடித்திரிந்த வசந்தத்தின் அனைத்து மலர்களும்.

சரளைக்கற்கள் நிரம்பிய சாலையில் வெறுங்காலால் நடந்து பழக்கப்பட்டவன், நல்ல சாலையில் நடக்கும்போது சற்றே கூசுகிறான். துரோகங்களையே சந்தித்துப் பழகிப்போனவன் அவன் சந்திக்கும் முதல் ஆதுரத்தை சற்று ஐயத்துடனேயே நோக்குவதைப்போல்,  அவனுக்கு அது சற்று ஒவ்வாமையாய்க்கூட இருக்கிறது.

தூளியிலசையும் சிறு குழவி போல், மெல்ல காற்றிலசைகிறது சிறு மலர். இந்நாளை இனிமையாக்க இது போதும்.

கூட்ட நெரிசலில் தவறிய குழந்தையாய் அதோ சிக்கித் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறது, எனக்கான பிரியம் பொதிந்த கையசைப்பு.

வண்ணத்துப்பூச்சியின் சிறகணைந்து, கனவொன்றைத் தேடி பிரபஞ்சத்தில் நீந்திக் கொண்டிருக்கிறது எனதொரு நேசம். இப்புவியில் முகிழ்த்திருக்கும் அக்கனவு வாசம் பரப்பும்போது அதில் படியக்கூடும் என் நேசத்தின் நிறம்.

எருக்கந்தோட்டத்தில் பூத்த மல்லிகை சற்று மிதமாகத்தான் மணக்கிறது. அதனாலென்னவென்று கலந்து கட்டி மாலையாய் அணிந்திருக்கிறார் அரசமரத்தடிப் பிள்ளையார்.